We starten met een rare vraag, opdat u nu een keer verder héél dit stuk zou lezen.Stel dat Johan Vande Lanotte, inwoner van Oostende, een “vreemdeling” was. Zou hij dan kunnen genieten van stemrecht bij de gemeenteraadsverkiezingen?
NEEN !
En nu gelooft u me niet. Ziehier de uitleg.
Vreemdelingen die wensen te genieten van het actief kiesrecht moeten ondermeer schriftelijk te kennen geven dat zij instemmen met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. (Zie vorig stuk.) Daarin staat ook een verbod op foltering (art.3).
Welnu. In een interview met het weekblad “Humo” (17 december 1996, pag. 15) heeft toenmalig minister Vande Lanotte ter gelegenheid van de Dutroux-affaire letterlijk uitgeroepen: “Hadden ze hem (Dutroux) maar gefolterd!”

DAT IS EEN PUBLIEKE BEKENTENIS VAN EEN INTENTIE OM EEN MISDRIJF MINSTENS TE BILLIJKEN. Heeft er dat al iemand ergens (bijvoorbeeld in de USA) meegemaakt? Van een minister in functie?Tot daar onze peptalk.
En nu gaan we weer over tot de orde van de dag.

Hoeveel “vreemdelingen” zijn er te Kortrijk?
Daarover doen de meest wilde geruchten de ronde.
Volgens de laatst gekende gegevens (eind 2004) telt onze stad 3.688 vreemdelingen. Op een totaal van 74.643 inwoners. Sinds 2001 stijgt dat aantal nauwelijks. Nog in 2004 waren er hier 122 zogenaamde UNO-vluchtelingen. De hoogste aantallen zijn Afghanen (23) en Russen (14).
Het wordt een beetje tijd dat onze administraties de statistieken bijhouden of beter definiëren. Op internet vind ik op de website “lokale statistieken” voor 2004 welgeteld 2.604 vreemdelingen en voor 2005: 2.668.
Zelfs als men de personen op het wachtregister aftrekt kloppen de cijfers nog niet.
Van die 3.688 vreemdelingen dus komen er 32 procent uit Afrika, 28 procent uit EU-landen en nog 21 procent uit niet EU-landen in Europa. Azië is goed voor 15 procent.
Maar met die procenten moet men een beetje oppassen.
De stadsadministratie weet namelijk niet goed wat EU-landen zijn.
Zwitserland wordt daartoe gerekend! En omgekeerd weet onze dienst bevolking nog niet dat in 2004 bijvoorbeeld Polen, Estland, Letland, Hongarije, enz., lidstaten van Europa zijn geworden. Voorts rekent men een aantal staten aan onze zijde van de Oeral gewoonweg tot Azië zelf.

De meeste echte Europeanen alhier zijn Fransen (601) en Nederlanders (154).
Uit de rest van Europa komen er bijvoorbeeld 173 uit Rusland en 115 uit Armenië.
Georgië: 71. Oezbekistan: 47.
Uit Azië vallen de Iranezen op (81), Pakistanen (59), Irakezen (31).
Uit Zuid-Amerika komen vooral Brazilianen (19).
Er zijn hier ook nog 15 Amerikanen uit Canada en de USA.
Zwart-Afrika is goed vertegenwoordigd met Congo (77) en Ghana (26).
De Maghreb interesseert u natuurlijk het meest. Er wonen hier (in 2004) 596 Marokkanen, 119 Algerijnen en 17 Tunesiërs.
En tenslotte wilt u zeker iets horen over het aantal Turken: 95.

Hoeveel van die niet-Europese “vreemdelingen” zullen er nu een aanvraag doen om te mogen stemmen op 8 oktober?
Als ze zich gedragen zoals Europese kiezers de vorige keer: heel weinig. Op een potentieel van 994 waren er te Kortrijk slechts 50 ingeschreven. Dat is 5 procent.
Voor dit jaar verwacht men op dit ogenblik 708 potentiële niet-Europese kiezers. (Men moet vijf jaar ononderbroken in België wonen.) Vijf procent daarvan is slechts … 35 kiezers.
Dit is een redenering die waarschijnlijk niet opgaat. Net zoals die van schepen Philippe De Coene die een vroeger landsgemiddelde hanteerde van 15 procent ingeschreven echte Europeanen en daarmee toen in de Kamer aan ca. 200 daadwerkelijke kiezers kwam voor Kortrijk.
We zitten met een totaal nieuw gegeven.

Veel zal afhangen van de wijze waarop het stadsbestuur de zaak zal aanpakken. Zal men de potentiële kiezers rond de Veemarkt, de Venning, de Stasegemstraat gericht sensibiliseren?
Zullen de politieke partijen zich bewust ook tot die niet-Europeanen richten?

En wat zal men in moslimmiddens zoal bedenken om de geloofsgenoten naar de stembus te krijgen?
Wat als men aldaar even de aandacht richt op het feit dat men bij inschrijving ook akkoord moet gaan met onze Grondwet, de Europese rechten voor de mens en de Belgische wetten?

Maar nogmaals: niet enkel moslims kunnen het hier moeilijk mee hebben.
Er is hier naar het schijnt één Cubaan. Staat die achter dictator Fidel Castro (met zijn concentratiekampen omgeven door Bekaert-prikkeldraad)?
En die acht Amerikanen? Wat denken die over het verbod van folteringen en de afschaffing van de doodstraf?
Onze acht Thais zullen ook met gewetensproblemen zitten. Die moordenaars van het Engelse meisje op Koh Samui werden recent zonder veel complimenten met een nekschot afgemaakt.
En de 34 Chinezen moeten instemmen met de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vergadering.
En alle katholieken met de scheiding van Kerk en Staat. En de Belgische abortus- en euthanasiewetgeving.

Maar hoe zit het met ondermeer Amerikanen, Zwitsers, Noren, Chinezen en Marokkanen ?De Kamer heeft op 19 februari 2004 het wetsontwerp tot toekenning van het actief kiesrecht bij gemeenteraadsverkiezingen aan “vreemdelingen” goedgekeurd. In de Vlaamse volksmond ietwat verkeerdelijk “migrantenstemrecht” genoemd.
Het gaat dus enkel om actief kiesrecht (een stem uitbrengen), niet om het recht om verkozen te worden (passief kiesrecht). En de stemgerechtigden zijn zogenaamde niet-Europese niet-Belgen. (Voor de provincie geldt dit niet.)

Het wordt stilaan tijd dat het stadsbestuur (bijv. onze nieuwe integratie-ambtenaar, het OCMW, buurtwerkers) begint met een voorlichtings- en sensibiliseringscampagne.
“Vreemdelingen” die een stem willen uitbrengen bij de komende raadsverkiezingen van 8 oktober moeten immers aan een aantal voorwaarden voldoen. Zo moeten zij ten laatste op 31 juli een schriftelijke aanvraag indienen bij de gemeente.

En er zijn er nog, – van die voorwaarden.
Vreemdelingen die de hoedanigheid van gemeenteraadskiezer willen verwerven dienen daarbij nog hun adres van hun hoofdverblijfplaats aan te geven en hun nationaliteit. Ook moeten zij bij de aanvraag bewijzen dat ze al gedurende vijf jaar hun hoofdverblijfplaats ononderbroken in België hebben gevestigd. Bewijs dat maar een keer, Amerikaan of Turk of Kongolees (m/v) ! Of student, of seizoenarbeider. (Zoek die gele of groene of oranjekaarten of bijlage nr. zoveel, of hoe die documenten allemaal heten.)

Tenslotte is er nog een uiterst belangrijke voorwaarde waarover complete radiostilte heerst.
De indiener van de aanvraag moet er zich namelijk nog toe verbinden om 1) de Grondwet, 2) de wetten van het Belgische volk en 3) het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens de fundamentele vrijheden (EVRM) na te leven.

Die voorwaarde is er gekomen onder druk van de MR (Mouvement Réformateur, de franstalige liberalen).
En zeer curieus is dat die bepaling zowel in de Senaat als in de Kamer nauwelijks werd besproken.
Voor een aantal vreemdelingen (niet-vluchtelingen) is deze uitdrukkelijke verklaring natuurlijk een zeer vervelende en verscheurende zaak. Als ze tenminste weten wat er in die wetten en Verdragen staat.

Vandaar dat we hier op eigen houtje starten met een informatiecampagne.
De wetten van het Belgische volk laten we even achterwege. Teveel.

Maar wat staat er zoal te lezen in onze GRONDWET ?
Art. 10.
De Belgen zijn gelijk voor de wet. De gelijkheid van vrouwen en mannen is gewaarborgd.
Art.14bis.
De doodstraf is afgeschaft.
Art. 19.
De vrijheid van eredienst, de vrije openbare uitoefening ervan, alsmede de vrijheid om op elk gebied zijn mening te uiten, zijn gewaarborgd, behoudens bestraffing van misdrijven (…).
Art. 20.
Niemand kan worden gedwongen op enigerlei wijze deel te nemen aan handelingen en aan plechtigheden van een eredienst of de rustdagen ervan te onderhouden.
Art. 21.
Het burgerlijk huwelijk moet altijd aan de huwelijkszegening voorafgaan.
Art. 23.
Ieder heeft het recht een menswaardig leven te leiden. (…) Die rechten omvatten (…) het recht op culturele en maatschappelijke ontplooiing.
Art. 24 §.
Ieder heeft het recht op onderwijs.
Art. 25.
De drukpers is vrij. De censuur kan nooit worden ingevoerd.

Nu even kijken waartoe niet-Europese vreemdelingen zich verbinden als ze het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en Fundamentele Vrijheden (EVRM) en zijn aanvullende Protocollen aanvaarden.
Min of meer hetzelfde als wat in de Belgische Grondwet staat.
In de Protocollen wordt er aan niemand het recht op onderwijs ontzegd. En de doodstraf is afgeschaft. Er zijn gelijke rechten van echtgenoten, zowel onderling als in hun betrekkingen met de kinderen, ook na het huwelijk.
Er is een algemeen verbod op discriminatie op grond van geslacht, ras, kleur, taal, godsdienst, politieke of andere mening, nationale of maatschappelijke afkomst, het behoren tot een nationale minderheid, vermogen, geboorte of andere status.
In het Verdrag zelf is er nog sprake van een verbod op foltering, recht op een eerlijk proces, vrijheid van gedachte, geweten en godsdienst. Het is zelfs zo dat het tot de fundamentele rechten behoort om van godsdienst of overtuiging te veranderen. En de vrijheid van meningsuiting is gewaarborgd.

Zoals gezegd is men in het Parlement stilzwijgend voorbij gegaan aan die noodzakelijke voorwaarde om de onze wetten en fundamentele rechten en vrijheden te aanvaarden. Men deed alsof men het artikel niet had gelezen ! (Om Belg te worden moet men daaraan al voldoen, maar dat is een heel andere zaak.)

Denk nu vooral niet dat enkel moslims hiermee moeite kunnen hebben. In bepaalde staten van Amerika bestaat de doodstraf nog.
En allerhande religies of ideologieën (orthodoxe fundamentalistische katholieken, neo-cons, getuigen van Jehova, leden van Opus Dei) zijn toch ook geen felle aanhangers van het EVRM ?

Nu, wat er ook van zij, ons stadsbestuur zou aan de inschrijvers-vreemdelingen kunnen een kort overzicht geven van een aantal artikels uit onze wetgeving waarmee zij moeten instemmen.

Om hoeveel Kortrijkse vreemdelingen zou het hier kunnen gaan?

Kamerlid en schepen Philippe De Coene dacht aan nauwelijks 200 mogelijke inschrijvers (Kamerdebat, 10 februari 2004).
Wel, volgens de meeste recente gegevens (4 februari) van Binnenlandse Zaken zijn er in Kortrijk 57.387 Belgische kiezers.
Voor wat enkel de Europese Unie aangaat zijn er 994 potentiële kiezers. Dat zijn vooral Fransen.
Het aantal potentiële kiezers van buiten de Europese Unie zou 708 personen bedragen.
Hoeveel daarvan zullen zich inschrijven?

Welke partij alhier (de SP.A?) zal het wagen om hiervoor propaganda te maken?
Gaan onze straathoekwerkers op pad met inschrijvingsformulieren?
Zal de Stad een sensibiliseringsactie ondernemen?

(wordt vervolgd in een volgend stuk)

Uit de geschiedenis zijn geen lessen te trekken. Situaties zijn nooit helemaal dezelfde. Er duiken voortdurende nieuwe toestanden op en de waaier van mogelijke acties en reacties blijft vanwege de onuitputtelijke menselijke creativiteit (bij politici: flexibiliteit) altijd heel breed.
Wat hierna volgt als toemaatje bij de twee vorige stukken historiek van de Kortrijkse gemeenteraadsverkiezingen is daarom enkel als een kleine serie van vaststellingen te beschouwen. Het zijn géén lessen.

Kortrijk is een waar CVP-bastion
De christen-democratie is hier al zowat anderhalve eeuw aan de macht.
Ik heb daar nog nooit een bevredigende verklaring voor gevonden of gehoord.
Ook niet in de licentiaatsverhandeling uit 1995 van mevrouw Ruth Vandenberghe: “Verhouding ACW, CVP-Middengroepen: casus Kortrijk 1946-1988″.
Haar verklaring komt niet verder dan de gedachte dat het een kwestie is van “traditie en mentaliteit”.
Het bastion kon in 1965 door een overloper wellicht even aan het wankelen worden gebracht. Maar de socialisten lieten de kans liggen in ruil voor enkele mandaten buiten de gemeenteraad. En in 1988 heeft de oppositie het niet waar kunnen maken om één blok te vormen. Zie nog verder.
De oppositie-partijen hebben misschien door gebrek aan personaliteiten ook nooit kunnen profiteren van de verscheurende strijd tussen de standen binnen de CVP.

Wat er in verband met “traditie en mentaliteit” wel kan aangestipt worden is dat de CVP met al zijn mantelorganisaties alhier van oudsher al zeer sterk is uitgebouwd, werkelijk overal zijn tentakels heeft en duikboten heeft.
In domeinen als huisvesting, welzijn, gezondheidszorg (de ziekenkas van Joël Devos! De Zusters van Liefde!), streekorganisatie, jeugdbeweging (KAJ!), landbouw, cultuur (de vroegere cinema in De Gilde!) en nu ook kunst (Buda) heeft de Kortrijkse christen-democratie een alomtegenwoordige vertegenwoordiging uitgebouwd.
Tot in de media toe heeft de partij zijn “mannetjes” geposteerd. Ook in WTV.

De rol – het gewicht – van de clerus (de proosten en de deken) was in het verleden zeker niet te onderschatten. Om nog niet te spreken van de ambulante leden van de Bond van het Heilig Hart. Of van de Vrienden van Lourdes.
(Heb je het nog meegemaakt dat je in je buurt niet mocht spelen met kindjes van die “vuile sossen“?)

De pers alhier is ook altijd slaafs CVP-gezind geweest. Beetje kritische journalistieke stemmen werden (worden) op subtiele wijze in de kiem gesmoord. Onderzoeksjournalistiek bestaat nauwelijks of niet.
Verder bracht de CVP-hegemonie ipso facto electorale zoden aan de dijk, middels het bijhorende cliëntelisme en nepotisme. In het verleden schrok men zelfs niet terug voor enige (dreiging met) broodroof. Door de aloude alleenheerschappij is de arrogantie van de macht zo totaal dat de CVP-kopstukken zich daar zelfs niet meer bewust van zijn.

Een eerder toevallige factor is ook wel dat de oppositie niet altijd bekend stond om zijn imponerende figuren. Geen Dequae bijvoorbeeld, geen De Taeye, geen Bijttebier te bespeuren in die kringen. Zelfs geen Lavens.
Nu ja, potentiële, van enige allure getuigende kandidaten voor oppositiepartijen wagen het zelfs nu nog niet om zich als dusdanig kenbaar te maken.
Het is in deze moderne tijden eigenlijk ongelooflijk dat meer bekende en gezagsvolle mensen uit een centrumstad als Kortrijk zich nog altijd niet openlijk durven engageren buiten de begane paden van het CVP-milieu.

Komt daarbij dat de CVP (zeker binnen het ACW) al vroeg is begonnen met de vorming van kaderleden – daar ook veel aandacht en geld aan besteedde – en kon beschikken over vele militanten-vrijgestelden. De CVP had al van oudsher zijn eigen soort “Vlerick-boys”, evenwel gekweekt in de vijver van de Sociale School van Heverlee.

Een triviale reden voor de CVP-overwinningen is zeker ook dat de partij financieel sterk staat, of althans bereid is om veel geld te besteden aan de verkiezingspropaganda. (Zo’n figuur als Jozef Lambrecht was in zijn beginjaren in kringen van de Gilde met niet veel anders bezig dan met het verzamelen van lidgelden allerhande.)
In pecunair verband wil ik even herinneren aan een minder bekend historisch feit.
Er is een tijd geweest (jaren ’60) dat katholieke scholen in Kortrijk 1 frank per leerling gaven aan de partij .
(Ik weet niet meer of deze storting jaarlijks gebeurde of enkel gold bij een verkiezingsstrijd.) Toen dit eindelijk uitlekte is daar een klein schandaal over uitgebarsten dat evenwel onmiddellijk Р̩n met medewerking van de media Рin de doofpot werd gestopt.

Maar er is me dunkt een grondiger uitleg voor de traditionele CVP-hegemonie.
Electoraal gezien meen ik dat juist en paradoxaal genoeg de strijd tussen De Gilde en de Middenstand de partij geen windeieren heeft opgeleverd.
In zekere zin zijn bij de opkomst van CVP-eenheidslijsten de plaatselijke verkiezingen telkens weer “vervalst”. Dat vergt enige uitleg.
Ook kiezers van buiten het CVP -milieu werden bij meerdere of zelfs bij alle raadsverkiezingen als het ware telkens gedwongen tot deelname aan een soort wedstrijd. De vraag was niet voor welk programma men zou stemmen.
Het ging om de vraag: welke burgemeester gaan we krijgen?
Vooral: welke stand gaat de plak zwaaien? Zullen dat de mannen zijn van de Gilde of van de Patria? De syndicaten of de “middengroepen” (landbouwers, zelfstandigen, patroons, vrije beroepen)?
Of men nu al of niet CVP-gezind was, de Kortrijkzanen deden mee aan dit soortement plebisciet. Vandaar de “bolletjeskermis” op de CVP-eenheidslijsten. (Zie verder.)

Heel de geschiedenis van de Kortrijkse verkiezingen is er een van strijd tussen de standenorganisaties van de CVP. Tot op heden, alhoewel men kan stellen dat de huidige burgemeester nu een stand op zichzelf vormt. Binnen die standen waren er dan ook nog clans, waarvan de beroemdste wel die zijn van de familie De Jaegere versus de Bethune. Ook dit soort interne strijd trok stemmen aan. Weerom omwille van de vraag: wie gaat er nu dit duel winnen?
Een traditie: ACW versus NCMV
(Voor het gemak gebruiken we voortaan deze afkortingen voor de twee polen binnen de CVP.)
De strijd tussen de twee facties nam soms nogal grove vormen aan. Zodanig zelfs dat dekens en proosten maar ook nationale figuren meermaals moesten ingrijpen.
P.W. Segers bijvoorbeeld, “de neus” Theo Lefevre (een vriend van de clan De Clerck), en zelfs toenmalig CVP-secretaris en – belangrijk – geldschieter Leo Delcroix ook nog.
Persoonlijk herinner ik mij verkiezingsavonden waarbij in de café’s Middenstand en Gilde de wederzijdse haat van de muren afdroop.

Door de jaren heen heeft men bij de CVP-lijstsamenstelling geprobeerd om enkele min of meer beschaafde regels te handhaven.
Om orde in het huishouden te brengen werd bijvoorbeeld het principe nagestreefd van pariteit bij de kandidaten. Op de pare nummers stonden dan bijvoorbeeld ACW’ers, op de onpare NCMV’ers.
Of omgekeerd, afhankelijk van uit welke hoek de lijsttrekker en toekomstige burgemeester kwam.

Vandaar de historie van de elf bollekes.
In 1958 bijvoorbeeld had men weer eens “een verzoeningslijst” opgesteld met 11 kandidaten van het ACW en 12 van het NCMV. Tot grote woede van het NCMV begon ondermeer Jozef Lambrecht (ACW) de kiezers op te hitsen om de 11 bollekes van het ACW “nen dop te geven“.
Alle elf gildemannen werden verkozen ! En bij het NCMV slechts 5 van de 12 kandidaten. Juul Coussens werd toen opzij geschoven (men had er nog een eitje mee te pellen vanwege zijn oprichting van de lijst “Volksbelangen”) en Jozef Lambrecht werd burgemeester.
In 1982 heeft men zelfs nog een keer het “bollekesspel” bovengehaald door met modellijsten rond te leuren waarbij alle kandidaten van de Gilde specifiek waren aangeduid.
“Stem voor mij en mijn 20 vrienden” riepen de 21 ACW-kandidaten dan in koor.
En de NCMV’ers riepen: “Stem voor de twintig”. Heel verwarrend moet dit voor de kiezers geweest zijn.
Bedoeling was toen om Jozef De Jaegere te vloeren ten voordele van Antoon Sansen.
Maar men had buiten Emmanuel de Bethune gerekend. Ook hij vond dat hij burgemeester moest worden want hij verkreeg het hoogste aantal voorkeurstemmen. Uiteindelijk werd De Jaegere toch burgemeester, maar uiteindelijk in 1987 dan toch met harde dwang gedwongen om zijn ambt (na een dubbelzinnig geformuleerde periode) af te staan aan de baron.
Ook is toen reeds in 1982 met vooruitziende blik overeengekomen dat na het korte intermezzo van De Bethune (1987) Tone Sansen in 1988 zou burgemeester worden.

Verdeling van de mandaten: een geval van hogere wiskunde
Ook hiervoor waren binnen de CVP allerhande regels van toepassing.
Toen er nog slechts vier schepenambten te begeven waren was het ideaal dat de winnende vleugel het burgemeesterschap kreeg plus twee schepenen. Maar dat kon om diverse redenen niet altijd toegepast worden. Er was altijd iets. Juul Coussens gooide roet in het eten, of het NCMV behaalde een klinkende overwinning (1958).
Na de fusie van 1976 kregen we met de intercommunales en het OCMW tien à elf postjes te verdelen, waarvan acht schepenen.
Men werkte met een puntensysteem. De burgemeester was goed voor 2 punten, de schepenen elk voor 1 punt, de OCMW-voorzitter en de voorzitter van de intercommunale Leiedal kregen elk ook 1 punt. Bedoeling was dat de twee facties inzake mandaten ongeveer evenveel punten zouden krijgen, terwijl de groep met de beste verkiezingsuitslag het eerst mocht kiezen.
(In de praktijk lijkt het erop dat het ACW wel altijd het voorzitterschap krijgt van Leiedal en van het OCMW.)
Bijkomende complicatie na de fusie was dat er zowel bij de lijstsamenstelling als bij de verdeling van de mandaten een evenredigheid tussen de stad en de randgemeenten moest nagetreefd.
Voor de tien te verdelen mandaten kreeg de CVP-stad er dan zes en de CVP-kandidaten uit de randgemeenten vier.

In 1976 (onder ACW-burgemeester Lambrecht) hadden beide vleugels elk vier schepenen.
En daarvan had CVP-stad er vier (2 ACW en 2 NCMV) en de rand ook vier (alweer 2 ACW en 2 NCMV).
In 1982 (burgemeester De Jaegere) was de verhouding 5 ACW/ 3 NCMV.
Het jaar 1988 was een schijn-triomfjaar voor het NCMV: 5 schepenen. Niettegenstaande een heel slechte score. Maar er was nu eenmaal zo’n voorakkoord gemaakt. Het stond op papier: indien het ACW de meerderheid zou halen zou Sansen burgemeester worden en verkreeg zijn achterban 3 schepen én het OCMW-voorzitterschap.
In 1994 heeft men voor het eerst beslist dat de factie met de meeste voorkeurstemmen automatisch de burgemeestersjerp kreeg.

Heeft de CVP ooit gewankeld?
Ja. Een beetje wel.
In 1964 had de partij slechts 12 zetels op 25, vanwege alweer Juul Coussens met zijn Volksbelangen. Het scheelde niet veel of er was een PVV-schepen. Maar de verkiezingen werden ongeldig verklaard.

De herverkiezing van 1965 levert de CVP 13 zetels op van de 25. Vanwege het bestaan van de scheurlijst Volksbelangen dus slechts één zetel op overschot.
Een NCMV’er (Vandenbulcke) mag geen schepen worden en wil in het geheim onderhandelen met de BSP. Plaats van de afspraak: een café in Ingelmunster. Maar de socialisten verraden nog op de avod van de afspraak de zaak bij de CVP ten huize van De Jaegere.
“Als de socialisten daadwerkelijk naar Ingelmunster waren geweest zaten we niet meer in het gemeentebestuur.” (Citaat van De Jaegere, mondeling interview van 17.02.95 in de licentiaatsthesis van Ruth Vandenberghe, pag.283).

In 1988 heerste er bij de oppositie een niet te beschrijven gevoel dat de CVP-meerderheid zou gebroken worden. Jacques Laverge (PVV) waande zich al burgemeester. Even was er de mogelijkheid om één oppositie-lijst te vormen, maar de nationale leiding van Agalev wou niet meedoen.
De parlementsverkiezingen waren niet goed uitgevallen voor de CVP. Er was de ruzie tussen de clans binnen het NCMV, er was een nieuwe partij D.88 (Vereecke), de VU had een sterke nieuwe lijst, en Agalev van Juul Debaere had ook hoge verwachtingen.
Het ACW bleek evenwel weer onoverwinnelijk. Grote stemmentrekkers waren Sansen, Devos, Decabooter, Olivier, Destoop.

De kiesstrijd was vroeger veel gewelddadiger maar zonder programma
Om te beginnen bestonden er vroeger meer lokale periodieken als draagmiddel om andere partijen en personen uit te schelden. Naast het “Kortrijks Handelsblad” had je bijvoorbeeld nog “Andleie” en “Gulden Spoor”. En partij- of vakbondsbladen hadden uitgebreide plaatselijke zuiver politieke rubrieken. “Voor Allen”. “De Roode Vaan”.”De Volkmacht”.

Wat zo’na Arseen Vanmaldergem (Vuilbaardje!) zoal durfde uitkramen in De Volksmacht zou nu absoluut niet meer mogelijk zijn. Zijn overigens wekelijkse geschriften waren ronduit grof en beledigend (ook voor de CVP-middenstand). Van een dusdanig laag niveau dat men zich dat nu niet meer kan voorstellen.
Ook in de pamfletten (kiesblaadjes) werd er door de kandidaten duchtig heen en weer gescholden. Coussens kon er wat van!
“Vuiligheid, drek en verdachtmakingen zijn hun enige argumenten” lees je dan.
“Gedaan met bedrog, geknoei en vriendjespolitiek!”

Opvallend daarbij is dat er nauwelijks sprake was van programma’s.
“Geef uw stad in goede handen”. “Kies voor ervaring”. Daarmee moest men het stellen.
De BSP pleit constant voor lagere belastingen (ja!) Рtaksen genoemd- en wil voor de rest gewoon m̩̩r bals in de stad. Er waren ook tijden dat de PVV niet eens inhoudelijke programma-teksten verspreidde.

Er is ook nu en dan héél stevig gevochten tussen de plakploegen. Ooit had de CVP
’s nachts zijn hoofdkwartier opgeslagen in “de vakschool” van de Oudenaardsesteenweg (het VTI nu) en werd aldaar belegerd door “een bende vuile sossen”. Iedereen was boven zijn theewater. CVP-aanvoerder Jozef Lambrecht heeft toen door een meesterlijke taktische zet de veldslag gewonnen.

Vanaf de 70’er jaren begint men ook meer persoonlijke propaganda te maken. Kleurfoto’s van kandidaten duiken op.
En bij de verkiezingen van 1982 is het hek helemaal van de dam. Men doet aan huisbezoeken en strooit met gadgets.

En nu? Toch nog een les uit de geschiedenis?
Wat de CVP heeft bezield om na de laatste verkiezingen van 2000 in het Schepencollege een coalitie te vormen met de S.P. is me nog altijd niet echt duidelijk. Rekenkundig was dit niet nodig.
Dat de VLD bijvoorbeeld bij die éne onderhandeling met Stefaan De Clerck teveel (2) schepenambten opeiste en daarom uit de boot viel is een drogreden.
De S.P. vroeg er ook twee.
Opvallend voor de waarnemer was wel dat in het jaar 2000 van de verkiezingen (en zelfs nog ervoor) raadslid Philippe De Coene plotseling opvallend gematigd werd over het gevoerde beleid. Hij hield zelfs bijna geen tussenkomsten meer, en zeker geen vlammende speeches zoals in de jaren tevoren.
Op een bepaald ogenblik verdween hij ook zonder serieuze motivatie spoorloos uit de gesprekken tussen zijn partij en de VLD om bij de verkiezingen van 2000 tot een kartellijst te komen.
Ooit vertelde men mij dat de S.P. toendertijd weet had van “een schandaal” (bij een overheidsaanbesteding van het stadsbestuur?) en daarmee dreigde uit te pakken. Toen dit nieuws uitbleef kon men al vermoeden dat er een bestuursakkoord was tot stand gekomen tussen CVP en S.P.
Maar dit lijkt me toch wat te futiel als uitleg voor het ontstaan van een travaillistisch Schepencollege in Kortrijk.
Ik blijf erbij: de opname van een S.P-raadslid in het Schepencollege is buiten Kortrijk bedisseld.
En voor de verkiezingen van 2006 zal dit bij de opmaak van een bestuursakkoord óók het geval zijn. Schepen Philippe De Coene alléén zal hier niet over beslissen.
Is er dan toch nog een les te trekken uit de geschiedenis?

Nog iets.
Bij de verkiezingen van 2006 zijn er twee nieuwe factoren die electoraal een rol zullen spelen.
De partij die de helft van zijn lijst met bekende vrouwen kan invullen zal goed scoren. Op zoek dus naar verpleegsters, nonnen, rennersvrouwen, voorgangsters in gebed, medewerksters van het Wit-Gele Kruis en Kind en Gezin, moslima met Kortrijkse tongval, café-bazinnen met hoge boezem, dochters van bestaande of vroegere mandatarissen. Tineke van Heule is ook goed.

En aangezien de lijststem zal geneutraliseerd worden zijn kandidaten die willen verkozen worden meer dan ooit verplicht om zich duchtig te profileren. Vanaf volgend jaar zullen Kortrijkzanen op wijkfeesten en andere manifestaties mensen zien opdagen die ze in gelijkaardige omstandigheden NOOIT VAN HUN LEVEN gezien hebben.
Ambitieuze kandidaten zullen enorm veel geld moeten besteden aan persoonlijke marketing.
De prentjes en huisbezoeken zullen ons – kiezers – de strot uitkomen.
Met minder dan 5000 euro propaganda komt men er gegarandeerd niet in, in die Raad. Maar die investering kan gerecupereerd door de 20.000 euro (bruto) zitpenningen die een legislatuur van 6 jaar opbrengt.

VOORLOPIG EINDE
VAN DE HISTORIEK

Volgens mij staat dat nu wel vast.
Schepen Frans Destoop zal niet deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar.
Hij is nu al voorzitter van de intergemeentelijke vereniging Leiedal. Dat is een zeer machtig orgaan. Bestuurt twaalf gemeenten uit de regio. Bijna 300.000 inwoners. Er is geen beleidsdomein te bedenken of Leiedal moeit er zich mee. Tot en met het probleem van de erosie in de streek wordt onder de loupe genomen. En met al die gemeenten heeft Leiedal exclusieve contracten om allerhande overheidsopdrachten uit te voeren.

Met andere woorden: schepen Frans Destoop is (samen met zijn medewerker Karl Debaere) machtiger dan om het even welke burgemeester. Machtiger dan onze Kortrijkse burgemeester ook. De voorzitter van Leiedal zou men een soort onderkoning van de streek kunnen noemen, of onze gouwleider.
Binnen de VVSG (Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten) heeft hij ook veel in de pap te brokkelen.

En nu wordt de schepen ook nog voorzitter van de nieuwe intergemeentelijke vereniging voor crematoriumbeheer. Daar zijn 21 steden en gemeenten bij betrokken. (Waarom doet Izegem niet mee? En Ingelmunster?)

Schepen Frans Destoop wordt nu ook de grootste begrafenisondernemer van de provincie.
Gelukkig staat hij wel bekend als humorist.

Wie zal hem opvolgen in het Kortrijkse schepencollege?
Even wedden. Raadslid Filip Santy.
Dat was indertijd één van de zogenaamde zes jonge turken bij de CVP.
Net als Patrick Jolie, maar die maakt geen kans meer. Hij gedraagt zich namelijk soms een beetje te onafhankelijk. Beetje ongeleid projectiel.

(Blijven scrollen naar helemaal beneden.)

Op 21 januari hadden we hier een SCOOP ! Cf. infra.

Als BREAKING NEWS kon u hier een voorontwerp lezen van het Kortrijkse Vlaams Blok programma voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2006.
Daarin stond o.m. dat die partij bereid zou zijn om alle mogelijke mandaten toe te kennen aan
partijen of personen die willen mee scheep gaan op een lijst van het Vlaams Blok.
Niemand geloofde dit. Geen enkele krant nam onze scoop over. (Terwijl plaatselijke journalisten daar nu een premie voor kunnen krijgen.)
Wel.
In “De Zevende Dag” van gisteren 30 januari verklaarde Filip Dewinter net hetzelfde.
Lokale partij-afdelingen die bereid zijn om na de gemeenteraadsverkiezingen een coalitie te vormen met die van het Vlaams Blok worden beloond met burgemeesterssjerpen en schepenmandaten.
In het alhier gepubliceerde Kortrijkse vóórontwerp werd evenwel nog gezegd dat het Vlaams Blok altijd wel het burgemeesterschap zou blijven opeisen.
We blijven erbij dat die uitzondering zal standhouden in de besprekingen.
De voorman van het Vlaams Blok schrikt niet terug voor een tactisch leugentje.

Een vrouwelijke studax uit de Antwerpse denktank van het Vlaams Blok is de drie plaatselijke gemeenteraadsleden komen verwittigen dat zij nu toch een keer verondersteld worden om met een plaatselijk Kortrijks kiesplatform uit te pakken bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Daar keken ze wel van op !
Van haar benen.
Na ampele raadpleging van enkele prominente Kortrijkse bollebozen van de partij (waaronder Siegfried en Walter) is men nog dezelfde nacht en nevel tot enkele basisprincipes gekomen.
Ziehier de voornaamste punten. Er kan nog aan geschaafd worden.

Meer zelfs. De partij is bereid om met eenieder wie of wat scheep te gaan om haar programma te verwezenlijken. Men overweegt zelfs om lokaal de partijnaam te veranderen bij de vorming van een of andere gezamenlijke lijst of allegaartje. (Het voorstel dat circuleert is: “Were Di“.) Plaatselijke tafelspringers staan voor een moeilijke keuze. Om die gasten tot een mogelijk lijsttrekkerschap of goede plaats op de lijst te verleiden belooft het Blok op straffe van een grote boete namelijk nu al aan de individuele gegadigden of coalitiepartners dat zij bij de verwachte electorale overwinning geen enkele schepenzetel zal opeisen. Het burgemeesterschap wel.
Bon. (In het Nederlands: “goed”.)
Ziehier enkele uittreksels uit het ontwerp-kiesplatform.

Veiligheid staat op de eerste plaats.
Na 22 uur komen er geen minderjarigen meer op straat. Tenzij begeleid door opa of een oma zonder handtas.
Elke Kortrijkzaan krijgt gratis een alarmknop, een alarmfluitje, een fluorescerende jas en één bokshandschoen. Met een klein ijzertje.
Er komt een gevangenis aan de Wikings, te financieren door de gedetineerden zelf.
Strenge grenscontroles aan de Meensepoort.
De camera’s op het Schouwburgplein worden in aantal verdubbeld en bediend door gestaalde kaderleden (voormalige werkwilligen in Duitsland en oorlogsburgemeesters “en zonen”) van de partij.

Het drugsbeleid komt op de tweede plaats.
Vandaar dat men wil “streven naar” een absolute nultolerantie voor het drinken van “Bockor” op bier-, missie- en Guldensporenfeesten. Een “Budweiser”is wel nog toegestaan, voor zover het gaat om blikjes van Duitse dealers. “Heineken” is pas toegestaan van zodra ook de Ollanders het verdrag tot oprichting van een Groot-Nederlandse Staat hebben ondertekend. (De partij zal hiertoe onverwijld een resolutie neerleggen in de gemeenteraad.)

Taalgebruik !
Men heeft het lastig met handelszaken die een opschrift dragen in een vreemde taal. Bijvoorbeeld met de “Crocodile”, met “Petit Paris”, en ook met “Magnum”.
(Siegfried suggereert een billijk compromis, zonder winnaar of verliezer: de opschriften kunnen in het Esperanto worden vertaald. Dat geeft dan bijvoorbeeld resp. “Krokodilo”, “Malgranda Parizo”, “Granda”.)

Strenge migrantenpolitiek
Een totale assimilatie van culturen is geboden. De partij pakt hierbij uit met een origineel en gewaagd experiment. Er komt een huisruil van de allochtonen uit de buurt van de Venning en de Stasegemsestraat met de blanke alsmede Japanse bewoners van de wijk Rodenburg en de Wolvenstraat. Of dreef?
De stopcontacten en smeltzekeringen in de moskeeën worden niet meer op veiligheid gecontroleerd. Alle kristallen (ramen met glas) worden in de nacht van 9-10 november 2006 vakkundig verwijderd op kosten van de Moslimgemeenschap. En daarna dichtgemetseld door de meester-bouwvakkers van de LOGE.

Gezin als hoeksteen
Ieder huis krijgt van Gaselwest een eigen haard.
De strijd tegen de denaliteit vangt aan in de scholen. Geen condoomautomaten meer aldaar.
Op de speelplaatsen worden de meisjes in een uiterst sanitair cordon gestopt. Enkel nette manieren worden getolereerd.
Vrouwen op straat dragen een (doorzichtig) plastickapje. Een stofdoek is desnoods ook toegelaten. (Niet in café’s.)

Recht moet zegevieren.
Alle magistraten werkzaam in het Gerechtgebouw krijgen een gratis ere-lidkaart van de partij. (Dit sluit tegelijk politieke benoemingen uit.)

Volksontwikkeling gaat vóór cultuur.
VZW’s als Buda, Happy New Ears, Limelight worden opgedoekt. Het vermogen ervan gaat naar
een nieuw op te richten en enige VZW: “Schoon Volk is Goed Volk”.
(Het Davidsfonds gaat eerst op in het Severenfonds en draagt dan zjjn vermogen over?? Nog te bekijken.)
Luidsprekers in de winkelstraten laten enkel nog liederen horen.
Initiatie Duits in de kleuterklassen.
Inzake sport wil de partij (eigenlijk alleen Siegfried) naturisme (Körpercultuur) toestaan op de speelterreinen van de Wikings. Niet ergens binnen in een lokaaltje.

City marketing (Stadsreclame)
Leden en familieden van het Koninklijk Hof worden de toegang tot de stad ontzegd. (Beelden daarvan op WTV.)
Jumelages met Dachau en Heidelberg. Nog te onderzoeken: een vuilnisbelt (township) in Zuid-Afrika.
Meer levensruimte door de verovering van ons ontstolen gebied (Komen-Moeskroen en Frans-Vlaanderen).
Kortrijk wordt op de wereldkaart gezet doordat het stadsbestuur éénzijdig de republiek Vlaanderen uitroept. (“Bruisende Stad” zorgt voor advertentie in “Le Monde” met het budget “imago”.)

Landbouw: plaats aan en voor de boeren.
Invoeren en substantieel subsidiëren van mestverwerking met een duurzame, milieuvriendelijke nieuwe methode: met mestkevers.
Een nationalistische ecologie: keiharde aanpak van de uitheemse fauna en flora.
De leuze hier moet zijn: “Meer blauwe geschulpten op straat”.

Gemeentefinanciën worden sterk vereenvoudigd.
Geen begrotingen meer die gemeenteraadsleden als wij toch niet lezen. Iedere directeur van een stadsdienst gaat ’s morgens aan de burgemeester (een rechtsreeks verkozen gouwleider uit de middenstand) vertellen wat hij die dag denkt te verteren.

Sociale bijstand komt op de laatste plaats.
Alle ziekenkassen (ook het “Vlaamse Ziekenfonds”) worden afgeschaft. Het OCMW wordt zelfbedruipend.
Er is nog één “Sociaal Huis” in de stad en dat draagt de naam “Berg van Barmhartigheid”.
Te bouwen ver buiten de stad, op ’t Hooghe” en diep verscholen in het stadsbos. Door geen toerist uit de woestijn te vinden.
Enkel nog sociale hulp voor inwoners met bloedgroep SS en/of SA.

WAT TE DOEN?
WAT TE DOEN?
WELKE PARTIJ SPRINGT ER OP DE KAR EN DOORBREEKT DE GEZONDHEIDSGORDEL ?