Sinds gisteren is er opnieuw een delegatie uit Cebu City neergestreken in onze stad. Twee raadsleden en twee ambtenaren. Geen mens in Kortrijk die dat weet (moet ook niet hoor), tenzij enkelen die al een keer naar ginder op snoepreis konden trekken.

De burgemeester van ginder ver (Michael L. Rama) laat blijkbaar verstek gaan. De afvaardiging blijft hier tot 21 oktober. (Programma niet publiek gemaakt.) In het kader van onze gemeentelijke ontwikkelingssamenwerking hebben we met deze stad uit het gelijknamige Filipijnse eiland immers een stedenband. Geen 40 of 50 Kortrijkzanen die dat weten. Vier of vijf of zes raadsleden? (Stedenband niet te verwarren met een jumelage.)

Vandaag om 18 uur is er in hotel Messeyne een welkomstdiner georganiseerd.
Voor het eerst in de geschiedenis van de stedenband zijn daarop ook de fractieleiders uitgenodigd.
De man van het Vlaams Belang (Maarten Seynaeve) wil zich daar absoluut niet vertonen. Hij vindt al dit gedoe een uitermate geldverspilling en ziet in het algemeen het nut niet in van zo’n stedenband. Koen Byttebier (VLD) gaat ook niet. Reden onbekend. Pieter Soens (CD&V) laat zich verontschuldigen. Reden onbekend. Hij is belet. En Philippe De Coene (SP.a) zit in het buitenland. Maar zelfs als hij thuis was geweest, dan nog was de kans klein dat hij zich vanavond naar het hotel had gespoed. Toen hij nog schepen van milieu was nam hij bewust geen deel aan de verre reis van een Kortrijkse afvaardiging naar Cebu.

Hoewel dat mogelijk was heeft bij ons weten geen enkele fractieleider zich door iemand laten vervangen als deelnemer aan het society-gebeuren. Een veeg teken. Het wordt tijd dat de werking en het nut van de stedenband met Cebu City een keer wordt besproken in de gemeenteraad. Dat is nog nooit gebeurd. Een (verplicht) vooruitgangsrapport heeft nog geen enkel raadslid gezien of goedgekeurd.

Ook het schepencollege is gevraagd om aan te zitten aan het banket. (Van schepen Wout Maddens (VLD) weten we alvast dat hij niet zal aanwezig zijn. Het staat op facebook!) Verder zijn nog allerhande personen uitgenodigd die min of meer iets te maken hebben met projecten in onze relatie met Cebu. Iemand van het Handelsdistrict. Iemand uit de sociale huisvesting. Verder nog iemand van IMOG, de dienst Leefmilieu, het AZ Groeninge, de hogescholen KATHO en HOWEST. Toch ook iemand van de noord-zuidraad?

Wat moet dat kosten? Geen idee.
Het schepencollege heeft al een hele tijd geleden een raming van de kosten van het bezoek opgemaakt. Reiskosten: 6.000 euro. Verblijf (in hotel Messeyne?): 4.000 euro. Andere kosten: 4.500 euro. Totaal: 14.500 euroots.
Omdat Stad Kortrijk een convenant met de Vlaamse regering heeft afgesloten ter zake ontwikkelingssamenwerking genieten we wel van subsidies bij dit soort evenementen. Over een periode van drie jaar verspreid krijgen we theoretisch geld voor sensibilisatie van de bevolking (30.000 euro), capaciteitsopbouw (30.000 euro), reis- en verblijfkosten (30.000 euro), vorming (3.000 euro), begeleiding (3.000 euro). Totaal 96.000 euro. Stad moet daar wel 30 procent bij opleggen want de Vlaamse overheid subsidieert de projecten voor maximaal 70 procent.

Volgens de begroting zou de toelage van de hogere overheid voor dit jaar nog 43.000 euro bedragen. Wat daarvan al is verteerd weten we niet. De schepen van ontwikkelingssamenwerking Alain Cnudde moet daar toch ooit eens wat toelichting bij geven.

Maar wat was de smoes om voor de zoveelste keer een aantal Cebuanen naar hier uit te nodigen?
Wel, de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) organiseert vanaf 17 oktober in Gent een dagenlange internationale conferentie voor mandatarissen en ambtenaren van gemeenten uit Latijns-Amerika, Azië, Afrika en Europa die onderling stedenbanden hebben aangegaan. Naam van die grootse en ongetwijfeld geweldig plezante feestelijke bijeenkomst: “Winning through twinning. Local authorities: actors in development”.
Op 18 oktober zullen onze Cebuanen en onze eigenste burgemeester zeker acte de présence geven in Gent. Die dag is er namelijk een bijzonder overleg tussen alle burgemeesters van steden die onderling contractueel aan ontwikkelingssamenwerking doen.

P.S. (1)
U leest daar niet veel over in de gazetten?
Niets daarover op de website van Stad?
Niets op de website van de VVSG?
Tja, men is tegenover de publiek opinie van de arme mensen uit al die steden een beetje beschaamd zeker over zoveel potverteren? (Vorig jaar was er een internationale bijeenkomst in Bloemfontein!)

P.S. (2)
Maken onze Cebuanen van de gelegenheid gebruik om op ons kosten door te stoten naar Haarlemmermeer? Daar heeft Cebu City ook een band mee. De Hollanders verkopen hun oude brandweerwagens aan de Cebuanen.

P.S. (3)
Een tijd geleden zijn een aantal meisjes van alhier naar Cebu getrokken. Met wat drinkgeld van Stad. Het verslag dat we daarover een keer onder ogen kregen is hilarisch. Staat niet op de site van Stad.

“We reizen om te leren.”

Als de website van Stad Kortrijk tekortschiet in zijn taak (openbaarheid van bestuur) dan is daar nog de krant kortrijkwatcher om redding te brengen.
U weet alreeds dat enkele enthousiaste meiden ergens een fuif organiseren met het oog op het verzamelen van fondsen voor het bekostigen van hun inleefreis van drie weken naar Cebu City op het gelijknamige Filippijnse eiland. We hebben met die stad in het verre oosten namelijk een stedenband. Die meiden weten dat nu.

Geen iemand Kortrijkzaan die dat weet, van die stedenband met meiden van hier en daar, of hebben we nu er al genoeg over verteld?
Ter voorbereiding van de reis is alreeds binnen de Noord-Zuid raad een werkgroep opgericht. Op 16 en 17 april is er hier een “voorbereidingsweekend” gepland. Waar? Maar ginder was er al weekend op 26-27 februari in de Nederlandse gemeente Haarlemmermeer. Hoe dat zo gekomen is, dat weet niemand.

Wat u ook niet wist, dat is dat een derde van de reiskosten wordt betaald door de Noord-Zuid raad en Stad. Stad komt met maximum 5.000 euro over de brug voor de vliegtickets en betaalt ook de verzekeringen. Een derde betalen de deelnemers zelf en nog een derde moet komen van fondsenwerving.

De Kortrijkse groep bestaat uit 8 jongeren en 2 begeleiders.
Zij worden vergezeld door 12 jongeren en 2 begeleiders uit Haarlemmermeer.
Die Nederlandse gemeente heeft immers ook een stedenband met Cebu City. Al sinds 1992. (Vandaar gaan vooral pompiers heen en weer op snoepreis.)

Wie de zoekterm “Cebu” intikt op de website van Haarlemmermeer krijgt als antwoord: “niets gevonden”.
Maar de Vereniging Haarlemmermeer-Cebu (VHC) heeft een aparte website.
De laatste nieuwsbrief aldaar dateert van april 2009. Over de inleefreis van deze zomer en de voorbereidingen ervan geen woord.

P.S.
De vroegere burgemeester van Cebu (den Tommy, kwam wel eens naar Kortrijk) is heel ziek geweest en is daarvoor behandeld in de Verenigde Staten. (Hij heeft daar gestudeerd.) Jongeren ! Discreet vragen hoe het met hem gaat. Stel dat hij dood is en jullie dat nog niet weten, na vier dagen voorbereidingsweekends.

Deze krant steekt al jaren de draak met het feit dat onze stad een stedenband onderhoudt met Cebu City. Helpt niet. Terwijl geen Kortrijkzaan of Cebuaan daar structureel baat bij heeft, tenzij dan de ambtenaren en schepenen die genieten van de wederzijdse gesubsidieerde snoepreisjes. (Er is zopas een Kortrijkse delegatie terug van het eiland. Zie stuk van 10 maart over dat werkbezoek.)

Het wordt steeds gekker met die ontwikkelingshulp van onzentwege.
Een aantal enthousiaste meiden wil deze zomer voor een drietal weken een inleefreis maken naar het Filippijnse eiland. Daarbij staat een ontmoeting met jongeren centraal. Men zal een school bezoeken, een weeshuis en de universiteit. Misschien werken de meiden zelfs mee aan de opbouw van een huis.

Om wat fondsen te verzamelen organiseren onze ontwikkelingshelpsters op 23 april in ’t Arsenaal (Marke) een fuif onder het motto: “Cebu rockt”. Slechts vier euro entreegeld. Vier lokale bandjes treden op. Eén van de DJ’s is de genaamde Shit Happens.

Voor meer info: bel met de groeten van KW naar Ann op nummer 0474/49 86 84. E-mail: ann.gruwier@gmail.com.
Ann staat in Noord-zuid-middens bekend om het feit dat haar studies haar toelaten om de wereld rond te reizen. Laatst nog deed zij veel goeds in Suriname. Work and pleasure. Haar kot in Gent staat tot 31 juli te huur.

P.S.
Het is een ware rage geworden. Bij zowat iedere tempel of waterval of andere “tourist trap” in Aziatische landen kom je tegenwoordig een groepje enthousiaste meiden tegen die onder het mom van ontwikkelingssamenwerking het aangename aan het nuttige paren.

Voor het geval u het nog altijd niet wist: wij, Kortrijkzanen, hebben al sinds 2005 een stedenband met Cebu. En we gaan daar regelmatig op bezoek. Omgekeerd komen er op gezette tijden enkele Cebuanen naar hier. Dit alles in het kader van “capaciteitsopbouw” en “bestuurskrachtversterking” in beide steden. Dus niet enkel in Cebu.

Cebu City (800.000 inwoners, 80 wijken, 328 km², 8 universiteiten) is een stad op het gelijknamige Filippijnse eiland. Met tussenlandingen doe je er algauw 24 uur over om daar te geraken. Een vliegticket kost makkelijk 1.500 euro.

Vorig jaar in januari zijn we er opnieuw geweest, met een zeskoppige delegatie. Dit keer gaat Alain Cnudde (schepen van ontwikkelingssamenwerking) NIET mee. De delegatie bestaat nu enkel uit Johan Bonnier (directeur IMOG) en – onvermijdelijk – Stijn Van Dierdonck, projectleider van onze noord-zuidwerking.
Waarom is er iemand van de afvalcentrale in Harelbeke van de partij? Omdat één van de programmapunten in onze stedenbandwerking draait om afvalbeheer. In dat verband hebben we vroeger al een keer die arme scavengers leren composteren en sorteren.
Cebu heeft Kortrijk nu weer gevraagd om mee te werken aan een programma voor “solid waste management through education and empowerment of communities” (SWEEP). Specifiek zullen wij mee zorgen voor informatief sensibiliseringsmateriaal, de training van burgers en politiek verantwoordelijken evenals helpen bij het opzetten van een nieuwe stortplaats.
Maar dat is niet alles.
Op vraag van de voormalige burgemeester van Cebu City (den Tommy) willen we ook nagaan in hoeverre het AZ Groeninge kan helpen bij de mogelijke bouw van wijkhospitalen in de heuvels rond de stad.

Onze delegatie vertrekt op vrijdag 18 maart en landt terug op zondag 27 maart.
Reiskosten: 3.000 euro. Dagvergoeding: 2.000 euro, niettegenstaande Cebu de hotelkosten betaalt. Medewerking SWEEP: 2.000 euro. Reisvoorbereiding: 250 euro.
Moet kunnen.

Wie mag ditmaal op werkbezoek naar Cebu City, van 14 tot en met 23 januari volgend jaar?
Zoals gezegd Roos Desmet, als cultuurbeleidscoördinator. Opnieuw de schepen van ontwikkelingsamenwerking Alain Cnudde. Sonja Ackx, adjunct van de directeur Burger en Welzijn. Stijn Van Dierdonck, projectleider Noord-Zuid. Tine Mayeur, voorzitter Noord-Zuid raad. En dan nog iemand als vertegenwoordiger van het culturele middenveld om “op die manier het draagvlak bij de Kortrijkse bevolking te doen groeien”.
Maakt Franky Devos van Buda-kunsteneiland een kans? Op de website van de Noord-Zuidraad is het werkbezoek zelfs nog niet aangekondigd…

Waarom ligt er ditmaal een nieuw accent binnen de activiteiten van onze stedenband met Cebu City? Met name ditmaal: een vorm van culturele uitwisseling.
Wel, omdat iemand van de Noord-Zuid raad een studie van de Wereldbank heeft gelezen. Wat blijkt daar sindsdien en tot op heden uit vanuit het oogpunt van Kortrijk?
“Dat achtergestelde gemeenschappen de erkenning van hun waardigheid belangrijker vinden dan het materiële. Dat houdt in dat mensen hun eigen ontwikkeling in handen nemen zolang ze de hoop en het zelfvertrouwen hebben. Onderontwikkeling gaat ook over verlies van het geloof in de eigen kracht en creativiteit om de eigen problemen aan te pakken. Hier kan cultuur, in zijn verschillende facetten, een rol spelen.”
Bijkomend motief: ook Cebu kent zijn designers en designbeurs!

Weet u wat onze delegatie eens kan gaan vertellen aan de schatrijke en hoogbegaafde burgemeester van Cebu City? (Den Tommy.)
Dat wij alhier vanuit onze stad van creatie en design en innovatie zijn stad daar dan als een beetje onderontwikkeld beschouwen. Ja.

De hotelkosten van onze expeditieleden? Gedragen door het stadsbestuur van Cebu. (Graag eens de naam ervan op de website de Noord-Zuid raad.) De rest van de kosten neemt stad Kortrijk voor zijn rekening. Er is een dagvergoeding voorzien van 4.000 euro.
De vliegtickets kosten 8.000 euro.
De voorbereiding van de reis kostte al 700 euro.

Ons schepencollege meldt nog (ter verontschuldiging) dat de kosten voor vliegtickets “voor het grootste gedeelte” zijn opgenomen door de Vlaamse regering via ons convenant “gemeentelijke ontwikkelingssamenwerking 2008-2010”. Tja. Die subsidies uit het convenant konden natuurlijk anders en beter benut.

Tot slot alweer wat constructieve voorstellen.
* Schepen Alain Cnudde brengt aan de gemeenteraad verslag uit van het werkbezoek.
* In het bijzonder ook van het nieuw af te sluiten “agreement” met Cebu City (het oude heeft nog niemand gezien).
* Plus een overzicht van “de versterking van het netwerk van mogelijke stage-organisaties voor het post-graduaat Noord-Zuid”.
* Plus een overzicht van de concrete positieve resultaten VOOR CEBU zelf van onze bezoeken ter plekke. (Is die afvalberg nu al verkleind? Hebben de scavengers het nu beter?)
* Hoe staat het met de samenwerking met Haarlemmermeer, dat ook een stedenband heeft met Cebu?
* Tenslotte een copie van de persverslagen over ons bezoek in Cebuaanse kranten. (Lezer, u dacht toch niet dat er op dat onderontwikkeld eiland geen kranten en stadsedities zijn?)

P.S.
Onze sterreporter Dieppe Throot mag niet mee.
Lokale persjongens van de papieren perse van de dode bomen hebben geen tijd.

UPDATE.
Wereldwinkel vergeten.

Nu weet ook cultuurbeleidscoördinator Roos Desmet waar Cebu en Cebu City ligt. Want Rooske mag ditmaal
mee op expeditie. De vorige missie van april 2008 naar het verre eiland (méér dan 10.000 km) bestond uit schepen Alain Cnudde, Sonja Ackx (Welzijnssecor), Stijn Van Dierdonck (noordzuidraad), André Desmet (Katho), en Paul Vandenberghe (Howest). Dat zijn al 6 Kortrijkzanen die weten dat wij een stedenband hebben met Ceby City en daarginder bijdragen leveren inzake kennis over materies als afvalverwerking, burgerparticipatie en administratieve vereenvoudiging. Ditmaal zal het werkbezoek van 14 tot en met 23 januari 2010 zich toespitsen op culturele uitwisseling met de stad van meer dan 1 miljoen inwoners (scavengers inbegrepen). Vandaar dat Roos nu ook een keer mag genieten van een welverdiende uitstap.

Hoeveel Kortrijkzanen weten iets af van onze stedenband met Cebu City?
Door al dat heen-en-weer gereis kwamen volgende ambtenaren en beleidsvoerders wel eens in contact met onze vrienden Filippino’s: Alain en Christine (schepenen), Sonja (Welzijnsdienst), Stijn en Tine (noordzuidraad), Maarten (handelsdistrict), Filip (stadsontwikkeling), Catherine en Davy (strategische cel), Isabelle (musea), Luc,Yves, Liesbeth (leefmilieu), Wouter, Berthiel (gebiedswerkers), Hans (jeugddienst) Mathieu (facility), Bernard (erfgoedcel), Geert (stadssecretaris). Verder nog: Katrijn, Marga, tweemaal Sarah (stage van het postgraduaat noord-zuid), Ilse (Goedkope Woning), Lieven (ACV), Lieven (Werkwinkel).

Kortom, een dertigtal Kortrijkzanen hebben weet van onze inspanningen inzake ontwikkelingshulp alginder in het Verre Oosten. Plus nog de talloze lezers van kortrijkwatcher die op deze stadsblog kommentaren hebben gelezen over de komst van Cebuanen naar hier (mei 2009, januari 2008) of omgekeerd van Kortrijkse zendingen naar ginder (bijvoorbeeld april 2008).

De hoofdgedachte was altijd: hou daar toch eens mee op ! Geldverspilling ! Geen nuttige of opzienbare resultaten !
Maak een stedenband die er voor “allochtone “Kortrijkzanen iets toe doet, met een stadje in het noorden van Marokko.

(Wordt vervolgd op een volgende bladzijde in deze krant.)

De expeditie van een resem notabelen uit onze Leiestreek naar Dakhla (15°56’ W en 23°42’ O) is al dagen terug in de heimat, alle deelnemers steeds worstelend met de “toerista”. (Zie vorige stukken.) Nog altijd geen verslagen van de onderneming in de plaatselijke pers, terwijl het hier gaat om de meest uitgebreide politieke streekdelegatie die zich ooit concreet en metterdaad aan ontwikkelingssamenwerking heeft gewaagd. Maar dat komt omdat de pers lijdt aan plaatsvervangende schaamte over deze verbloemde snoepreis.

Er bereiken ons vanuit de diepe woestijn berichten over pittige incidenten.
We geven ze weer voor wat ze waard zijn. Over de betrouwbaarheid en subjectiviteit kan de lezer oordelen, wetende dat de verhalen komen van undercoveragenten van het Frente Polisario én anderzijds van collaborateurs van de Marokkaanse bezetter van de Westelijke Sahara.

De door de Kuurnse burgemeester en de wali (soort ‘graaf’ van de regio Oued ed Dahab-Lagouira) bedachte workshops zijn niet helemaal resultaatgericht verlopen. Er was nogal wat absenteïsme vanwege het feit dat er continu driedaagse bruiloften plaatsgrepen. Op de eerste bruiloft al vroeg de Kortrijkse schepen van bevolking Marie-Claire Vandenbulcke aan de vader van de bruid naar het juiste bedrag waarmee het 15-jarige meisje werd uitgehuwelijkt. En onder welke juiste tafel dat dit gebeurde. Consternatie bij alle ooms en tantes. De werkvergadering over het verschil tussen schijnhuwelijken, gearrangeerde huwelijken, gedwongen huwelijken, mariages de raison en huwelijken “van moeten” werd naar een latere dag verschoven.

Het grootse nationale feest van 6 november werd ook ontsierd door ongepaste vraagstellingen van onze nog niet ingeburgerde expeditieleden. Op die dag viert men in Dakhla de verjaardag en aankomst van de overblijvenden van zgn. Groene Mars. Een SP.A-deelnemer had het in zijn gebrekkig Spaans over de “invasion verte”. Pronto werd hij voor nadere toelichting afgevoerd naar een meer afgelegen kazerne. Onze in de buurt zijnde Kortrijkse procureur kon op een gelukkige wijze tussenkomen met de belofte dat de delegatie zich voortaan niet meer zou begeven in gewaagde disputen en meer ingetogen en beleefd (klakkeloos, in het Vlaams) zou luisteren naar de geautoriseerde uiteenzettingen van de wali en andere hoogwaardigheidsbekleders van Dakhla.
Niemand zou nog per vergissing (mast moet aan de rechterzijde!) zwaaien met de vlag van de Saharaanse Republiek.

Ook werd toen overeengekomen dat onze delegatie zich zou houden aan het plaatselijke tijdsbesef. Dat men niet meer in dagen zou denken, maar in termen van licht. “Licht” is in de woestijn gelijk aan opstaan, en “donker” betekent gaan slapen. Meteen sloot de bar van hotel Sahara Regency vanaf die donderdag om 18u20 zijn deuren. Onze deelnemers aan de expeditie werden door deze maatregel overgeleverd aan rituele theevisites bij de inboorlingen. Die liepen allemaal faliekant af. Zoals gebruikelijk proefde de gastheer als eerste het suikergehalte van de thee om meteen daarna de slok terug in de theepot te spuwen. Visites voortijdig afgebroken.

Een ongelukkig voorval deed zich voor toen schepen Marie-Claire Vandenbulcke haar eigen thee in een pas aangekochte theepot (drievoudige van de prijs en duurder dan in Kortrijk) had meegebracht naar een werkvergadering over administratieve vereenvoudiging (een uniek loket voor alle stempels en carbonpapier voor de in te vullen formulieren). Bleek alras dat het ging om witte wijn. De kamelen van het hotel hadden het geroken en gingen er briesend in gestrekte draf vandoor.

De wali is nogal voorstander van meer autonomie voor de Westelijke Sahara en voor hemzelf. De Lendeleedse burgemeester was dit tijdens het voorafgaande studiebezoek niet ontgaan en bracht een referaat over het verschil tussen federalisme, confederalisme, separatisme, deconcentratie en decentralisatie. En autonomie. Ook de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kwam op algemene aanvraag even onverwijld ter sprake. Alle aanwezige Sahrawi-collaborateurs hadden het duidelijk begrepen (wat wijst op een verkeerde uitleg) en zagen in dat hun vrijheidsstrijd ten dode was opgeschreven. Met instemmend geknik van de militaire commandant van Dakhla verklaarden zij openlijk dat zelfs een referendum (niet te verwarren met volksraadpleging) over het zelfbeschikkingsrecht zelf bij de oorspronkelijke bewoners van de Westelijke Sahara zinloos was. Heel die onafhankelijkheidsstrijd is met een bilateraal algemeen goedgekeurd perscommuniqué bestempeld als een “conflit artificiel creé par les ennemis de l’intégrité territoriale”. We zijn hier namelijk aan de Leie en in heel Europa verkeerd voorgelicht.
(De flamingantische leden van de delegatie hielden een strategische plaspauze.)

Enkele werkgroepen bogen zich nog over de vraag hoe bestuurlijke instanties van onze Leiestreek konden bijdragen aan meer veiligheid, economische en culturele ontwikkeling in de mulle Westelijke zandbak.
Hierna enkele van de meer uitgesproken resoluties waartoe onze mandatarissen zich hebben verbonden.
Hulpgoederen van alhier (ondermeer lijnzaadolie en kunstgras) zullen vanuit Kuurne per ezelstoet via de vluchtelingenkampen van Tirfoud naar Dakhla worden gebracht. De NGO’s worden hierbij niet meer betrokken want die leveren toch maar goederen aan Polisario-strijders die daarmee wapens kopen bij de Kongolese soldaten in Mauritanië.
De intercommunale Leiedal zal exclusief een studie opmaken voor de aanleg van een plezierhaven aan zowel de west- en oostkant van het schiereiland.
(Surfers en strandlovers van eigen bodem krijgen wel premies.)

Qua upgrading van het culturele leven worden de deelnemers-muzikanten aan het komende Dakhla-festival uitgenodigd als residenten op Buda-kunsteneiland.
Naar analogie van de uit de Spaanse tijd stammende katholieke kathedraal in Dakhla komt er een grote moskee aan de boorden van de Leie, in de villawijk tussen Kortrijk en Kuurne. Ten zuiden van de buurt van Sint-Pius.
Het Stadsontwikkelingsbedrijf Kortrijk en de sociale huisvestingsmaatschappijen van de streek bouwen perfabwoningen die gratis worden geschonken aan de Sahrawi’s die zich via een inburgeringscursus wensen te bekeren tot Marokkaans staatsburger.
Leiedal zal een crematorium bouwen voor de door de wind afgedreven dode drenkelingen aan het strand van Dakhla die op weg waren naar fort Europa.

De verbannen president van de Saharaanse Democratische Republiek (Abdelaziz) wordt in gezelschap van de Marokkaanse wali (Salah Tamek) uitgenodigd voor een tegenbezoek.

Beslama !

Wat voorafging.
De burgemeesters van Kuurne en Lendelede trokken vorige zomer naar het diepe zuiden van de Westelijke Sahara. In het slaperige woestijnstadje Dakhla met een buitenmaats fort stootten ze toevallig op een aantal plaatselijke notabelen en na een aantal aangelengde glazen muntthee (“de whisky van de woestijn”), met op de achtergrond heupwiegende bedoeïenenvrouwen op tranceverwekkende chaoba-muziek, kreeg iedereen bij volle maan het lumineuze idee om elkaar spoedig terug te zien. Om de reiskosten wat te dekken en binnen de perken te behouden bedachten onze eigenste burgemeesters de organisatie van een grootschalige expeditie van mandatarissen uit zeven gemeenten van onze Leiestreek, te betalen door de respectieve gemeentekassen. De notabelen van Dakhla zelf waren algauw bereid om het verblijf van de Belgen op zich te nemen. Gaan we die Flamencos de Belgica eens lekker hersenspoelen over de politieke, economische en culturele situatie in het door Marokko bezette gebied. En bivakkeren in het hotel Sahara Regency is toch maar een virtuele kostenuitgave, want het viersterrenhotel is in handen van de Staat. (Volgend jaar, ter gelegenheid van het Kuurnse Ezelsfeest, komt er een tegenbezoek. Om nog meer van elkaar te leren.)

Veel tolken heeft onze delegatie niet van doen.
De echte, oorspronkelijke bewoners (Sahrawi’s) van de vroegere Spaanse kolonie hanteren een zeer specifieke Arabische variant die bijna niemand verstaat, of het zijn Berbers. Maar die krijgt men toch niet te spreken, tenzij het gaat om een of andere beëedigde collaborateur van de bezetter, het dictatoriaal getinte Marokkaanse regime. Honderdduizenden zijn trouwens gevlucht en wonen nog altijd in tentenkampen bij Tindouf.
De wali die fungeert als gastheer spreekt perfect Engels want behaalde in Rabat een universitair diploma voor die taal. Hij is ten andere voor zijn land nog ambassadeur geweest in Noorwegen.
De delegatie meent dat een wali iets is als een gouveneur van bij ons. Nu is Mohamed Salah Tamek wel degelijk gouverneur van de provincie Oued Eddahab, maar hij is véél meer dan dat. Hij is tegelijk een soort onderkoning (wali) van het grote gebied (de wilaya) Oued Eddahab-Lagouira. Zeg maar van heel Rio de Oro. Zo’n cumulatie komt niet veel voor. Mohamed heeft in die ellendig uitgestrekte woestijn alles voor het zeggen en waakt daarbij tot eenieders profijt over de bestemming van natuurlijke rijkdommen (fosfaat, ijzer, vis) aldaar.
Hoe hij het zover heeft kunnen schoppen is alweer een gevaarlijk indiscrete vraag die onze expeditieleden best niet zouden stellen. In zijn jonge jaren was hij een gauchistisch tegenstander van het regime en daar heeft hij – als zijnde staatsgevaarlijk – in de 70’er jaren geruime seizoenen voor moeten brommen in een of andere vergeetput met poepgat.

De wali zal zeker niet nalaten om te benadrukken dat al wie zich in Dakhla komt vestigen gratis een prefabwoning krijgt. Zelfs een loon tot men werk vindt. De koning van Marokko en afstammeling van de Profeet wil de streek bevolken (“marokkaniseren”) en heeft daar miljoenen dirham uit eigen zak voor veil. (De regio is de minst bevolkte van Marokko. Cijfers zijn onbetrouwbaar. 37.000?)
Met de nomaden is er wel een probleem. Op de daken van hun huis hoeden ze schapen en geiten. De Bedoeïenen houden het nauwelijks een week lang vol in de stad. Willen altijd opnieuw weer naar de zandbak. En de Saharaanse mensen beschouwen Marokko als een ander land. Spreken dan over “daarginds”. La-bas il sont mieux organisés.

Hang-out

In Villa Cisneros (Dakhla) valt voor niet-surfers nauwelijks iets te beleven. Tenzij het “Frente Popular de la Liberación de Saguia el Hamra y Rio de Oro” (Polisario) lucht krijgt van het bezoek van de hoge Belgische delegatie. Die vrijheidstrijders houden zich slechts tandenknarsend aan een wapenstilstand. Stel dat ze zich even met een of andere ludieke burgerverzetsdaad willen bewijzen tegenover die buitenlanders.

Vlakbij de militaire barakken van Dakhla is er een pittoreske straat. Overdag voor een blanke christenhond nog wel vredig te bewandelen, met al die kleurige, vriendelijke huisvrouwen, maar bij valavond al voorbehouden voor seksueel sodatenplezier. “Get lost?” schreeuwen die militairen en straathoekwerkers dan naar allochtonen uit de Leiestreek.

Aan te raden valt dat onze expeditieleden ’s nachts leute maken in de populaire hang-out voor backpackers, de bar Samarkand.
Of in de bar van het hotel, want daar is ook bier te koop. Hoed u voor de onvermijdelijke plaatselijke rasta, ene Feisal. Wil met zijn praatjes alleen maar whisky aftroggelen.
Pas op. Nooit alcohol drinken in de buurt van een moskee, en zo zijn er nogal wat in Dakhla. Camoufleer uw wijn in een thermosfles, en schenk die dan cool uit in een cola-glas. Net halal coca. (Denk nu vooral niet dat de zandmannen dit niet in het oog hebben, maar voor wat hoort wat.)

De Iers-Arabisch-ultra-clevere baas van Hotel Sahara Regency regelt tochtjes op zee.
Als er een geheime politieagent mee optrekt, dan alleszins geen gesprek aanknopen met klagende Sahrawi vissers. Hun lot is al erg genoeg sinds de “crise du poulpe”. Niet over praten ! Is haram.
Maar je kan ook met het “schip van de woestijn” eventjes het binnenland intrekken. Dat schip heeft maar één bult. Gemakkelijk te onthouden met een ezelsbrugje. Het woord kameel telt twee E’s. Dromedaris slecht één. Kenners weten het echte onderscheid. De dromedaris heeft korter haar, langere poten en is slanker.
Blijf maar ver weg van de Algerijnse grens met zijn tentenkampen. Geen foto’s nemen van controleposten en benzinesmokkelaars.
Niet te dicht bij de Marokkaanse zandmuur der schande komen.

Aanstaande donderdag is er in Marokko een nationale feestdag.
De herdenking van de Groene Mars van 1975, toen vorst Hassan II naar schatting 300.000 haveloze stakkerds zonder water of brood met soldaten de Westerse Sahara injoeg om de Spaanse kolonisatoren te verdrijven.
In Dakhla heeft men dus wel bijzondere redenen om dit feest te vieren. Heel de stoet is toen veilig en wel aangekomen.
En nu daar een Belgische – nog wel gemengde ! – expeditie vertoeft zal het dubbel plezant worden. Alle werkvergaderingen worden opgeschort.
Ook wij vieren mee, en herdenken onze Spaande bezetting. Alva.
De Groene Mars nimmer ofte nooit als een inval bestempelen !!

P.S.
Kuurns burgemeester is een trouwe gelovige practiserende kerkganger.
Kan hij op 6 november geen Heilige Mis regelen in de “kathedraal” van Dakhla?
Een echte hoogmis?
Met vrouwelijke misdienaars. Schepen Marie-Claire Vandenbulcke.