Category Archives: geschiedenis

burgemeester, geschiedenis

“Van volksjongen tot burgemeester”

Dat is de titel van een heel binnenkort te verschijnen biografie over niemand minder dan ere-burgemeester Antoon Sansen. Bij mijn weten de eerste en enige Kortrijkse burgemeester waaraan een boek is gewijd.
(De andere ere-burgemeester Manu de Bethune liet in 2006 wel een autobiografie van hem het licht zien. Titel: “Gedachten en herinneringen”.)
Aanvulling
Een attente lezer wijst er ons op dat er over Jules Coussens ook een politieke biografie bestaat. “Jules Coussens, een geboren dwarsligger”. Auteur: Pieter Jan Verstraete. Uitg. Groeninghe, 2008. (Juul was burgemeester van 1950 tot 1959.)

Sansen (°1932) werd voor het eerst verkozen als raadslid van ACW-strekking in 1958 en zetelde in de Kortrijkse Raad van 1 januari 1959 tot en met 2 januari 2013. Dat is 54 jaar, een record. Hij was gedurende 24 jaar schepen en was van 1989 tot 1994 een populair burgemeester.
Maar dat laatste is niet zonder slag of stoot gegaan. Bij de verkiezingen van de jaren ’80 heerste er binnen de christen-democratische standenpartij een ware stammenoorlog tussen de ACW-vleugel en (“de gilde”) en de NCMV-vleugel (“de middenstand”). Probleem was telkens hoeveel kandidaten van beide strekkingen een plaats kregen op de lijst (20 of 21, en waar?), wie lijsttrekker zou worden en op welke grond men aan deze of gene het burgemeesterschap zou toekennen (voorkeurstemmen of totale stemmen per vleugel). Dat ging telkens gepaard met geknoei, onduidelijke afspraken en geheime combinaties. Iemand als gewezen burgemeester, wijlen Jozef De Jaegere, had het zelfs nog op zijn sterfbed over die stammentwist.
Benieuwd wat Sansen daarover nog weet te vertellen. (Hij was daar vroeger zwijgzaam over.)
Ook benieuwd om weten of ‘Tone’ ons wat nader inzicht zal geven over zijn politiek beleid als burgemeester, bijv. zijn houding tegenover de gemeenteraad, participatie van de burger, zijn investeringspolitiek.

Auteur van de biografie is Karel Cambien, jarenlang bekend Roularta-journalist en nu nog altijd hoofdredacteur van de digitale nieuwsbrief “Made in West-Vlaanderen”. Hij heeft naast oneindig veel artikels en ca. 15 (of is het 20 ?) boeken op zijn naam, altijd rondom politiek-economische thema’s.
Het boek (uitgegeven in eigen beheer) beslaat 200 bladzijden en bevat 100 historische foto’s. Prijs 30 euro.
Officiële voorstelling van het werk aan de pers op 8 mei in de afspanning “De Vlasblomme” (aan het vroegere vlasmuseum).

P.S.
Een weetje.
Onze methusalem Tone Sansen heeft nog altijd zijn privé-kleedkamertje in het open zwembad aan het kanaal.
Zijn kennissen aldaar zullen hem volgende zomer hopelijk weer met vreugde terugzien.




geschiedenis, infotainment, mobiliteit

Sinds 2015 telt de Budabrug al 121 defecten allerhande

Het is Maxim Veys ons (hardwerkend) Kortrijks raadslid en Vlaams parlementariër (van de beweging “Vooruit” met de SP.a.) die ernaar heeft gevraagd bij Lydia Peeters, Vlaams minister van Mobiliteit en Openbare werken.
Hij wou eindelijk eens weten hoeveel momenten de ophaalbrug (tafelbrug) sinds 2015 tot nu defect was, de duur ervan, de oorzaak, de herstelkosten en daarenboven nog hoe vaak het de defect het weg- en scheepvaartverkeer heeft gehinderd. Hij wou dat weten, ook al omdat de vorige minister van Mobiliteit liet uitschijnen dat de problemen nu wel van de baan waren.
Voor dit jaar waren er in het antwoord (nog) geen gegevens, maar de vraag is wel vroeg op het jaar ingediend (11 februari).
De vraag kreeg een gedetailleerd antwoord, tot zelfs het aantal uren stremming van het verkeer.
Wel komen we – behoudens twee uitzonderingen – de kosten voor het herstel van het defect niet te weten omdat de werken in “eigen regiedienst” werden uitgevoerd (alsof dat niks kost) ofwel omdat er (tot bijna eind 2017) nog een waarborgtermijn geldig was.
De meest voorkomende defecten:
– slagbomen werken niet (32 keer vermeld)
– geen camerabeelden beschikbaar (de ophaalbrug wordt van op afstand bediend) (22 keer vermeld)
– de brug blijft haperen (ja, maar waarom?)
Met andere woorden: de brug zelf is niet altijd stuk. Ook zijn er wel eens onderhoudswerken.

Twee misverstanden uit de weg ruimen.
1. Opvallend is dat er vanwege een of ander euvel het scheepvaartverkeer véél vaker en veel, véél langer was gestremd dan het wegverkeer.
2. Er zijn ook meerdere “mankementen” geweest waarbij het verkeer toch totaal geen hinder ondervond.

Enkele gegevens per jaar:
2015
– 16 voorvallen (waaronder mankementen)
– 5 stremmingen scheepvaart/2 wegverkeer
– langste stremming wegverkeer: 2 uur (27 februari)
2016
– 38 voorvallen
– 24 scheepvaart/2 wegverkeer
– langste stremming wegverkeer: 2u50 (6 juni)
2017
– 35 voorvallen
– 15 scheepvaart/9 wegverkeer
– langste stremming wegverkeer: 6 uur (28 juli)
2018
– 22 voorvallen
– 7 scheepvaart/7 wegverkeer
– langste stremming wegverkeer: 5u40 (16 november)
2019
– 5 voorvallen
– 1 scheepvaart/1 wegverkeer (1u30 op 12 juni)
2020
– 5 voorvallen
– 4 scheepvaart/1 wegverkeer (0u55 op 21 november)

P.S.
Wie meer details wil weten raadpleegt bij het Vlaams parlement de vraag nr. 750 of, onder de naam Maxim Veys zijn schriftelijke vragen. Veys is een van de betere schriftelijke vragenstellers, niet enkel omdat hij het vaak doet maar omdat ze kwalitatief de moeite waard zijn. Zijn vragen en antwoorden halen nooit de pers, die van de Izegemse parlementariër daarentegen wel. Hoe komt dat?


economie, geschiedenis

Corona als smoes om een langdurige overeenkomst stop te zetten (2)

In november van vorig jaar bepaalde het College de selectievereisten om een 10 jaar durende overeenkomst met een reclamebedrijf te sluiten (niet te hernieuwen!) voor “het leveren, plaatsten, onderhouden en exploiteren van digitale en andere informatieborden (2 m²)” op het Kortrijkse grondgebied.
In ruil krijgt het reclamebedrijf dan het exclusieve recht om op die borden commerciële reclame te voeren. (Voorheen was dat Clear Channel, me dunkt.) Daarbij voorziet men in de overeenkomst dat stad wel degelijk gedurende “tijdsloten” op die borden zelf eigen stadsinformatie kan aanbrengen. Binnen de opdracht wordt aan de verkozen firma dus geen financiële compensatie gevraagd, doch wel een dienstverlening in natura. Een win-win situatie.

Eind vorig jaar zijn twee kandidaturen ontvangen die voldeden aan de selectievoorwaarden. Het ging om de klassieke twee wereldfirma’s (en aartsvijanden): het buitenreclamebedrijf JCDecaux en de afficheur Clear Channel.
De gehele procedure verliep dus wel degelijk in volle corona-tijden.
Nochtans wordt die corona-crisis net nu aangegrepen om de opdracht stop te zetten !
De motivatie luidt ongeveer als volgt: “omwille van de zeer moeilijke economische omstandigheden met een onzekere toekomst, de aanhoudende coronagolven en virusvarianten doet Kortrijk besluiten dat het momenteel niet langer opportuun is om een langdurige overeenkomst in de markt te plaatsen en daardoor de opdracht stop te zetten“.
Wat een smoes zeg! (En wat voor taaltje..)
Daar moet iets anders achter zitten. Maar wat?
Stad zal dus voortaan alle lasten dragen inzake het exploiteren van de informatieborden? Zal men nog reclame toelaten? Uitsluitend van Kortrijkse particulieren, bedrijven of organisaties (tegen betaling)?

P.S.
Hoe zullen de geselecteerde kandidaten reageren? Kunnen we ons weer aan een schadeclaim verwachten?



economie, geschiedenis

De tripartite heeft weer een smoes bedacht ! (1)

De redactie van kortrijkwatcher verneemt dat nu pas (de gazetten hebben het er niet over).
Dus morgen meer daarover.
Traditioneel wordt “het leveren, plaatsen, onderhouden van informatieborden” voor 10 jaar al sinds de vorige eeuw gegund aan een buitenreclamebedrijf of een ‘afficheur’. Men wou dat nu weer doen, en de kandidaturen waren heus al binnen. Plotseling heeft het College bedacht dat men ditmaal zo’n overeenkomst gaat (kan) stopzetten.
Met als motief een onvoorstelbare smoes, waar u nooit ofte nooit zou opkomen.
Morgen meer dus, want ‘De Afspraak’ begint…En we moeten nog gazetten lezen.

geschiedenis, investeringen, media, mobiliteit, stadsplanning

Kortrijkse journalistieke mores (2): gebrek aan dossierkennis

Ja, het weekblad “De Krant Van West-Vlaanderen” heeft het er dus ook over, en verder konden de regionale edities van gazetten HLN en HN en de WTV het ook niet laten. (Landelijk wel géén nieuws.)

We hebben het over het feit dat de oppositiepartij CD&V wereldkundig heeft gemaakt dat stad aan de Roeselaarse NV Pans (eigenaar van heel de site rondom Texture) zowat een half miljoen schadevergoeding moet betalen omdat het project van de bouw van een ondergrondse parking bij het museum niet doorgaat. (Schepen Weydts maakt het zo bont dat hij dit als een “winst” aanziet.)

Had de CD&V dat opzienbarend feit niet onthuld, dan waren we het (net als de gemeenteraad) waarschijnlijk nooit ter ore gekomen.
En aangezien de aard van de zaak en de hoogte van de claim zodanig zwaarwichtig is , konden de reguliere media het persbericht ditmaal niet negeren. Want, beste Kortrijkzaan, u hebt er waarlijk geen idee van hoe vaak onze Kortrijkse “embedded press” communiqués vanuit de oppositiepartijen straal negeert.
Dat is al een eerste vaststelling inzake de journalistieke zeden in onze (Kortrijkse) lokale pers. Intussen krijgen ook de meest triviale mededelingen van de burgemeester of de schepenen over meerdere kolommen wel de volle aandacht, mét telkens nog een foto van de mandataris erbij.

Wanneer we nu de gepubliceerde informatie over de te betalen schadevergoeding aan de NV Pans wat van dichterbij bekijken, dan is een tweede vaststelling dat het de scribenten of verslaggevers volstrekt ontbreekt aan kennis van de feiten. Ook dat is een traditie bij onze plaatselijke pers: het vertoon van een flagrant gebrek aan dossierkennis.
Dat heeft dan tot gevolg dat men zijn toeverlaat wel moet nemen tot een repliek van de bij het bericht betrokken mandataris. Daarbij komt dat men geheel niet in staat is om ook maar één deskundige, relevante vraag te stellen. Hier in dit geval ging het om de commentaar van Axel Weydts, de SP.A-schepen van mobiliteit (fietsen en parkeren) die dus zonder enig weerwoord in de media een aantal zaken kon maskeren.

Vandaar dat we, ten behoeve van de lezer én de pers, eerst even een trackrecord van de feiten weergeven.
Al in 2016 (ja!) is na onderhandelingen met D. Kerckhof (van Pans NV) een princiepsakkoord gesloten rond de (her)ontwikkeling van de site Texture aan de Noordstraat en omliggende.
Men kwam tot een gezamenlijk nieuw project over een ondergrondse parking, een appartementsgebouw, de pleinheraanleg, de loods. Dit alles werd geformaliseerd en goedgekeurd door CBS-besluiten van 9 mei 2016 en 2 mei 2017. Ook Parko (met voorzitter Weydts) besliste in de periode 2017-2019 goedkeuring te verlenen aan de bouw en exploitatie van een publieke ondergrondse parking (229 plaatsen en 4 verdiepingen). Zie nog het Parko-budget 2019. De voorbereidingen (plannen, vergunningen) zouden gebeuren in dat jaar 2019 en de werken zouden nog starten in hetzelfde jaar, na het bouwverlof. Geraamde bouwkostprijs 10,2 miljoen.
Geheel het project stond alreeds onder leiding van een architect (wie?) in de startblokken en was ook juridisch afgerond (wanneer?) bij een niet bij naam genoemde notaris.
Op basis van een bespreking in het College aanvang 2019 (besluit niet terug te vinden, – de pers heeft het evenwel over de maand juni) werd geopteerd om af te zien van de bouw van een ondergrondse parking. En dit op grond van “gewijzigde, geactualiseerde inzichten en financiële beperkingen”. Kan gebeuren. Dat is een vorm van prompt voortschrijdend inzicht.
(Schepen Weydts vindt dat er alhier ter stede al genoeg parkings zijn en dat het wagengebruik of wagenpark in de toekomst (op termijn) zal dalen. Hij heeft het wel niet over het reglementair noodzakelijk geachte aantal parkeerplaatsen voor de nieuwe appartementen.)

Naar aanleiding van het stopzetten van dit project dient Pans NV op 31/12/20 (let op de datum, het tijdsverschil met de beslissing van begin 2019) een schadeclaim in ten bedrage van 371.100 euro (schade en leegstandbelasting) plus 120.000 euro voor betaalde facturen, excl. BTW).
Die claim is intern besproken en correct bevonden door de financieel directeur J.Dejonckheere, vastgoedcoördinator S.Meulenijzer en stadsarchitect D.Baeckelandt. In de begroting (welke? welke post?) is – hoe kan dat? – alreeds 500.000 euro ingeschreven. Dat is wel een staaltje van regeren is vooruitzien.
Er is nu een nieuw plan in de maak met krachtlijnen over de bovengrondse ontwikkeling met Vabeld als bouwheer ( onder meer over 48 assistentiewoningen en 11 appartementen in vier bouwlagen – en dus zonder parkingsfaciliteiten), de omgevingsaanleg, een erfpachtwijziging (bedrag onbekend), de nieuwe polyvalente museale ruimte.
Er duiken dientengevolge nieuwe financiële elementen op. met een aanpassing van het meerjarenplan voor 126.599 euro voor de nieuwe museale ruimte.
Dit alles vergt een finale beslissing door de gemeenteraad.

De kennis van bovenstaand summier overzicht van de feiten zou een welingelichte pers de gelegenheid gegeven hebben om bij uitspraken van schepen Weydts met pertinente vragen aan waarheidsvinding te doen.
Dat behoort tot de journalistieke plichtenleer.

(Wordt vervolgd.)




geschiedenis, infotainment

Leopold II als poetsenbakker (2)

Koning Leopold II was weer eens voor de zoveelste keer afwezig geweest in Brussel en zo rond begin van de jaren 1900 begonnen ministers van de regering De Smet de Naeyer dat echt beu te worden. Men durfde zelfs te eisen dat hij minimaal vier dagen per week zou aanwezig te zijn in de hoofdstad van zijn koninkrijk. Dit tot groot ongenoegen van L<II>.
Hij liet dan ook geen gelegenheid voorbijgaan om de politici een flinke poets te bakken.
Dat ondervond bijvoorbeeld de Kortrijkzaan Julien Liebaert, minister van Spoorwegen in de jaren 1899-1907.
En dit vertelt Johan Op de Beeck in zijn magistraal werk gewijd aan “Leopold II” op de pagina’s 649-651 (we parafraseren de auteur ietwat):

Leopold kwam weer eens na enig absenteïsme met zijn koninklijke trein terug uit Parijs en had daarbij heel lang moeten wachten voordat hij het Brusselse Zuidstation had kunnen binnenrijden. Daar zou minister van spoorwegen Liebaert voor boeten.
Alreeds de volgende dag kreeg hij een telefoontje dat men hem voor een audiëntie in Laken per auto zou komen ophalen in de Wetstraat.
Liebaert was hiermee zeer verguld. Nog meer toen hij na het (onschuldige) onderhoud tot zijn groot genoegen zag dat hij teruggebracht zou worden in de spectaculaire auto van het koninklijke wagenpark. Een Mercedes Simplex, een crèmekleurig monster met goudkleurige koplampen en gecapitonneerde fauteuils van rood leer. Trots als een pauw, door voorbijgangers bewonderd nagekeken, reed Liebaert Brussel binnen. Maar uitgerekend in de Paleizenstraat ging het mis. Panne! De wagen viel stil. In een oogwenk werd het gevaarte omringd door een volkstoeloop. Gegeneerd moest de minister wel uitstappen. Daarbij moest hij onder hoongelach van de omstanders navragen waar de dichtstbijzijnde tramhalte was.

De panne was doorgestoken kaart.
De chauffeur had van Leopold opdracht gekregen om met een quasi lege benzinetank weg te rijden uit Laken.
Bij een volgende gelegenheid dat ze elkaar opnieuw ontmoeten maakte de vorst daar geen geheim van en kreeg de minister de les om het spoorverkeer voortaan wat stipter te laten rijden. “Eh bien, nu weet u eens hoe het voelt om pech te krijgen,” kreeg Liebaert (in het Frans) te horen.
Leopold, de poetsenbakker !

P.S.
De dikke nek van de Kortrijkzaan Liebaert ging verscholen onder geweldig grote bakkebaarden.

geschiedenis, infotainment

Leopold II, de poetsenbakker (1)

Wie had dat gedacht, dat de wereldbekende koning niet enkel vileine trekken had, maar ook grappen kon uithalen.
In het recent verschenen vuistdikke boek “Leopold II” vertelt Johan Op de Beeck op de pag. 649-651 een verhaaltje dat een Kortrijkzaan misschien wat kan bekoren.
In Kortrijk is er namelijk een Julien Liebaertlaan en Julien speelt een slachtofferrol in de grappige anekdote. Julien was vele jaren geleden een volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Kortrijk, verder nog senator, minister van State, en kreeg zelfs – net voor zijn dood – de erfelijke adeltitel van baron.
In de jaren 1899-1907 was hij in de regering De Smet de Naeyer minister van Posterijen, Spoorwegen en Telegrafie, en het is in die rol dat hij fungeert in de poetsenbakkerij van Leopold.
We vertellen hier het verhaaltje ook nog omdat er in Kortrijk (Heule) een straat is vernoemd naar de beroemde en beruchte koning die ons land volgens de royalisten Congo-Vrijstaat heeft “geschonken”. De straatnaam wordt straks overigens gewijzigd in Rosa Laperestraat.
Dit ter inleiding en ter motivering van de publicatie alhier van de practical joke .

Zie onze volgende editie.
Komt er nog vandaag aan.

democratie, gemeenteraad, geschiedenis

Stoelendans in Kortrijkse gemeenteraad zonder enig medeleven van de SP.A-fractie

Eerst wat geschiedschrijving voor de niet-Kortrijkse lezers van deze elektronische stadskrant.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 was de VLD de tweede partij na de CD&V. Desondanks werd de VLD-lijsttrekker Vincent Van Quickenborne (V.VQ.) in 2013 burgemeester en zette hij Stefaan De Clerck buiten spel door een coalitie te vormen met de SP.A en…de N-VA. Bij de lokale verkiezingen van 2018 herhaalde hij zijn stunt door de overwinning van zijn kiesvereniging genaamd “Team Burgermeester”, en vormde hij opnieuw een tripartite met de andere partijen van de vorige bestuursperiode.
Let wel. V.VQ. beloofde toen zijn kiezers heel stellig dan hij tot het eind van de bestuursperiode (2024) burgemeester van Kortrijk zou blijven. Op 1 oktober laatsleden schopte hij dan toch tot vice-premier, minister van Justitie en de Noordzee (om Tommelein te koeioneren) in de vivaldi-regering van Alexander De Croo. (Quickie wou eigenlijk Binnenlandse Zaken krijgen maar koos eieren voor zijn geld.)
Bon. Tot daar.

Zijn woordbreuk bracht mee dat V.VQ. “wettelijk verhinderd is” (zo zegt men dat in het jargon) om nog langer Kortrijks burgemeester te blijven.
De gemeenteraad van 12 oktober nam daar gedwee akte van en kon op de valreep (op dezelfde dag!) nog net vernemen dat schepen Ruth Vandenberghe (van de kiesvereniging Team Burgemeester) benoemd was als waarnemend burgemeester. Eerste stoelendans. Tweede: schepen Ruth moest dus vervangen worden. Dat werd raadslid Stephanie Demeyer. Van het Team.
Maar intussen had Tiene Castelein al laten weten dat zij – wegens te veel werk als moeder en juriste – geen voorzitter van de gemeenteraad meer kon blijven, maar wel nog raadslid. (Alsof dit dan minder werk vraagt in een centrumstad als Kortrijk. Nog dit: ook V.VQ. blijft raadslid.)
Tiene werd vervangen door ene Helga Kints. Ook van het Team.

Al die vervangingen werden besproken (nou ja…) in de gemeenteraad van 12 oktober. Vanwege corona ging die “zitting” virtueel door, maar kon auditief gevolgd op de website van stad. Sprekers kwamen wel visueel (in ultra-klein formaat) aan het woord.
Bij iedere stoelendans was er telkens een fractieleider die met graagte tussenkwam. Meestal met felicitaties en beste wensen voor de toekomst. (Er is in de Kortrijkse gemeenteraad eigenlijk geen oppositie meer, tenzij die van het Vlaams Belang.)

Bij de aanstelling van Helga Kints, de nieuwe raadsvoorzitter, traden er drie fractieleiders op om haar te feliciteren: Hannelore Vanhoenacker (CD&V), Wouter Vermeersch (VB) en Matti Vandemaele (Groen). Van de drie besturende fracties toen: niemand!

Bij het punt “verhindering van de burgemeester” hoorden we wel nog de andere fractieleiders van de tripartite, die van de N-VA (Philippe Dejaegher) en die van het Team Burgemeester (Wouter Allijns). Banaliteiten.
Maar al die tijd was Nawal Maghroud, SP.A-fractieleidster in geen velden of wegen te bekennen. Op het scherm waren zelfs haar initialen N.M niet te zien.
Was ze niet thuis? Dan geen zitpenning hoor!

Had dat stilzwijgen politiek iets te betekenen? Is de SP.A-fractie niet geheel tevreden of niet gelukkig met bepaalde wissels? Allemaal binnen het Team. Wou men V.VQ. niet feliciteren met zijn woordbreuk?
Of had fractieleidster N.M. gewoon niet de technische kennis om deel te nemen aan het digitale, virtuele debat? Zou ook nog kunnen…Maar dan nog dringt zich toch de vraag op waarom bijv. M.V., zijnde bekwaam SP.A-raadslid en parlementariër Marnix Veys, haar niet redde uit de nood. In gewone, fysieke raadszittingen doet hij dat toch ook, als Nawal Maghroud weer eens niets te vertellen heeft?



burgemeester, geschiedenis

Redactionele mededeling i.v.m. wettelijke vervanging van burgemeester Van Quickenborne door Ruthie

We moeten onze voorgenomen trilogie over de kennis van V.VQ van de overtuigingsmiddelen uit de “Ars Rhetorica” even haastig onderbreken. Zoals u weet had Quickie volop de kennis van de logos, de ethos en de pathos, door Aristoteles uiteengezet, nodig om zijn vlucht uit het provinciestadje Kortrijk naar het federale niveau goed te praten.
Maar nu zijn vervangend burgemeester Ruth Vandenberghe (bijgenaamd ‘Ruthie’) morgen 12 oktober voor het eerst zou kunnen optreden als dusdanig in de gemeenteraad en daarbij ook alreeds in de lokale editie “Het Laatste Nieuws” (bijgenaamd ‘het Kortrijks Staatsblad’) dd. 10 oktober haar diepste zielenroerselen kenbaar maakte (dit is politiek gezien zeer ongewoon!), ziet de redactie van Kortrijkwatcher zich nu wel genoodzaakt om in te aan op dit ‘pushbericht’ uit onze meest concurrentiële gazet. We moeten toch onze losse verkoop op peil houden!

asap, burgemeester, geschiedenis

Minister Vincent Van Quickenborne past de regels uit “Ars Rhetorica” toe: de logos (1)

Redactionele mededeling vooraf
Om zijn lange naam niet telkens opnieuw te moeten uitschrijven maken we er een eigen afkorting van : V.VQ. En als we het ons permitteren om wat gemeenzamer te zijn, noemen we hem gewoon Q of Quickie. Maar zijn bijnaam is wel ASAP hoor.

Niet-Kortrijkzanen zijn hier waarschijnlijk weinig van op de hoogte, maar V.VQ heeft er zich – zowel bij de gemeenteraadsverkiezingen (2018) als bij de federale (Kamer)verkiezingen (2019) – plechtig toe verbonden om de gehele bestuursperiode uit te zitten als burgemeester van zijn geliefde centrumstad Kortrijk. In de tussentijd werd hij Kamerlid en zelfs VLD-fractieleider aldaar. Moet kunnen.
Door nu als vice-premier en minister van Justitie toe te treden tot de regering- De Croo heeft hij die dure belofte verbroken en moest hij naar overtuigende retorische middelen zoeken om zijn woordbreuk of zelfs als “verraad” bestempeld gedrag enigszins aannemelijk te maken voor alle politiek geïnteresseerde burgers.
Hij heeft geprobeerd om die onwaarschijnlijk grote imago-schade in politieke geschoolde milieus althans te beperken met een schrijven en een videoboodschap aan zijn teerbeminde Kortrijkse burgers. (Nog moeilijk te vinden op internet.)

Een kernboodschap hierbij was de uitspraak: “De plicht roept”.
“Als de premier Alexander De Croo mij vraagt, kan ik niet weigeren. Ik kan niet aan de zijlijn blijven staan.” (In werkelijkheid heeft natuurlijk de VLD-voorzitter Egbert Lachaert hem naar voor geschoven.)
Justitie is volgens V.VQ een zeer moeilijk departement, maar er ligt een miljoen klaar voor de modernisering ervan. Dat heeft dus meegespeeld in zijn beslissing om er in Kortrijk de brui aan te geven. Hij hoopt te kunnen helpen om het land weer sterker te maken om België door de grootste crisis sinds WOII te loodsen.
Wie kan nu zo’n grootse, verheven taak weigeren? Het besturen van een provinciestadje als Kortrijk is hierbij vergeleken peanuts. Triviaal. “Uitzonderlijke tijden vragen om uitzonderlinge oplossingen.”
Het is duidelijk: Quickie offert zich op voor de goede zaak.

Dit soort inhoudelijke argumentatie om zijn overstap naar het federale niveau plausibel te maken zou Aristoteles in zijn werk “Ars Rhetorica” rangschikken als een overtuigingsmiddel behorend tot de categorie “LOGOS”. Men beroept zich hierbij op een logische redenering die iedere billijke (redelijke, bedaarde, wijze ) mens wel als vanzelf moet aanvaarden.

Quickie maakt gebruik van nog een andere truc uit de retorische foor, weerom als een redelijk beschouwd overtuigingsmiddel, ook behorend tot de zgn. categorie “logos” van Aristoteles..
Hij zegt: “Ik ben niet weg.”
“De Kortrijkzanen kunnen op mij blijven rekenen. Ik kan ook in Brussel veel voor Kortrijk betekenen. Van een nieuw treinstation tot een nieuw voetbalstadion: ik zal zorg blijven dragen voor grote Kortrijkse dossiers.”
Tja, wat moet men daar nu van denken? Als men van enig politiek bewustzijn blijk heeft?
Ten eerste is de bouw van een sportstadion absoluut geen federale materie. Ten tweede zal hij voor dat nieuwe station zowel de minister van mobiliteit (Ecolo) als die van overheidsbedrijven (Groen) als de staatssecretaris van begroting (dat is wél zijn poulain) moeten overtuigen. En het Bestuur van de NMBS moet er geld voor over hebben!

Maar Quickie is toch een jurist?
Hij behoort te weten dat zijn betoog in deze zaak gewoon politiek amoreel is. Ja!
Een minister staat voor het algemeen belang, voor ‘s lands belang zeg maar, en moet zich niet specifiek preoccuperen met puur plaatselijke besognes.
Kijk. Uit nieuwsgierigheid hebben we een keer de agenda van alle federale ministerraden van dit jaar bekeken. 33 in het totaal, gaande van 10 januari tot en met 25 september. Wilden namelijk weten in hoeverre federale ministers zich wekelijks onledig houden met gemeentelijk beleid. Daarover vergaderen.
Ja, we vonden enkele besluiten die onrechtstreeks – maar dan wel in het algemeen – gemeentelijke financiën kunnen beïnvloeden. Subsidies of toelagen voor politie, hulpverleningszones. Nu Covid-19 steunmaatregelen. En natuurlijk dossiers van de Regie der (federale) Gebouwen (de gevangenis van Dendermonde bijvoorbeeld).
Quickie weet dat er bij de zesde staatshervorming een enorm lange lijst van overdrachten van bevoegdheden van de federale staat naar de gemeenschappen en gewesten is geschied: gezinsbijslag, gezondheidszorg, arbeidsmarkt, verkeersveiligheid, de huurwet, de justitiehuizen (!), jeugdsanctierecht (!), sociale economie, grootstedenbeleid (!), rampenfonds, enz.
Positief voorstel. Alweer.
In de komende Kortrijkse gemeenteraden kan V.VQ als raadslid voor de volgende vier jaar maandelijks komen vertellen wat hij als minister heeft gedaan gekregen voor zijn beminde Kortrijk. Dat is dus afgesproken!

P.S.
We moeten het in volgende edities nog hebben van de ‘ethos’ en de ‘pathos’ die V.VQ hanteerde bij zijn afscheid als burgervader van Kortrijk.