Het is de oudste (eerste) stadsweblog in Vlaanderen.
Sindsdien is dit soort van burgerjournalistiek in gemeenten ongeveer onbestaande geworden.
Wij gaan door.
In een stad als Kortrijk, bestuurd op een onvoorstelbare populistische wijze – en hierbij gesteund door de lokale “embedded” pers – is dit soort van krant hard nodig.
P.S.
Er zijn intussen 2.644 stukken verschenen in meerdere categorieën. Een gemiddelde van 188 per jaar.
Zo nu en dat beweerden zowel burgemeester als schepenen (hierin trouw gevolgd door de lokale “embedded press”) dat alles gesmeerd liep binnen het College van de drie partijen VLD, N-VA en Sp.a.
Wie herinnert er zich intussen nog dat de N-VA-schepen van Financiën Waelkens ontslag heeft genomen omdat zij “niets te zeggen had”? En tegen de begroting stemde omdat men aan het potverteren was?
In “De Krant van West-Vlaanderen” (pag. 18) van vandaag kijkt schepen van Ondernemen Rudolf Scherpereel (die niet meer is verkozen) even achterom op zijn politieke loopbaan.
Twee merkwaardige zinnen uit zijn afscheidsinterview:
– “De beluitvorming liep dan soms ook heel stroef, zowel binnen als buiten de partij. Ik kan alleen maar hopen dat het grote publiek dat niet opgemerkt heeft,”
(Noot van de redactie: de pers zweeg hier natuurlijk over.)
– De schepen was tegelijk nog zaakvoerder bij een bedrijf van kantoormachines. Hij had met het bedrijf afgesproken dat hij daar enkel nog zou aanwezig zijn op woensdag en vrijdagnamiddag. Gevolg?
” Het kwam wel geregeld voor dat zogenaamde (sic) collega’s dan met opzet een belangrijke vergadering planden op die dagen in de hoop dat ik die niet zou kunnen bijwonen.”
Collegialiteit!
Op onze redactie is men ervan overtuigd dat Scherpereel tussen pot en pint nog veel pittige, saillante anekdoten kan vertellen.
N-VA schepen An Vandersteene krijgt in “De Krant van-West-Vlaanderen” (in de volksmond nog altijd “Het Kortrijks Handelsblad”) opvallend veel ruimte om een terugblik te werpen op haar carrière als schepen van sport en cultuur.
Vilein als we zijn hebben we de neiging om deze overvloedige publiciteit te wijten aan het feit dat zowel vriend als vijand haar zesjarige politieke loopbaan niet als heel geslaagd beschouwen. (Alhoewel ook hieromtrent de “embedded press ” heel coulant omging met haar blunders.)
Op de vraag of ze nog terugkomt in de politiek (zij is niet meer verkozen) antwoordt ze heel gedecideerd: “Absoluut niet.”
Er staat in het weekblad nog een apart stuk getiteld “Vrouwen een mannenbastion: “Ze noemden mij Anneke.”
De laatste zin van dit stuk willen we u niet onthouden:
“Politiek zou er heel anders uitzien, mocht de pers de gemeenteraad niet bijwonen.”
P.S.
“Het Kortrijks Handelsblad” repte met geen woord over de laatste (gewichtige) gemeenteraad van deze legislatuur. Korte tijd geleden ook niet het minste verslag van een andere belangrijke gemeenteraad. De politieke verslaggever is trouwens ontslagen. Het blad gaat duidelijk de toer op van boulevardjournalistiek. Human interest. Koetjes en kalfjes.
Editie 2017.
Zie op internet: gemeente-en-stadsmonitor;vlaanderen.be
De Kortrijkse (of/en regionale) moslimgemeenschap wil een nieuwe, grotere moskee (een tweede?) inplanten in de Brugsesteenweg.
In de gemeenteraad van 14 mei wou Groen raadslid David Wemel eventjes terdege peilen naar het standpunt hierover bij het Schepencollege en de fracties. Hij vroeg daarbij uitdrukkelijk aan de raadsleden om zijn “verklaring” hieromtrent al of niet te onderschrijven.
Die tekst van Groen omvatte drie punten die we hier ultra-kort samenvatten.
1. Een kwalitatieve en veilige accommodatie voor de moslimgeloofsgemeenschap is van belang en we moeten helpen om dit op korte termijn te realiseren.
2. Een snelle erkenning van de werking van de moskee is nodig. Onze contacten met Brussel hiertoe gebruiken.
3. Transparantie van de werking van de moskee is nodig. Het gebruik van het Nederlands is daarbij essentieel.
Na een nogal nodeloos agressieve commentaar van de burgemeester (wat bezielde hem?) besloot de burgervader om niet tegen te stemmen, maar dat hij zich persoonlijk zou onthouden.
Hij vond de “verklaring” van Groen onvolledig, (wat dat dan ook moge betekenen). Voor de uitslag van de stemming een politieke misrekening van formaat.
De persoonlijke oekaze van Q werd gevolgd door de meeste raadsleden van de tripartite, maar wonderlijk genoeg niet door iedereen. Voor het eerst in de geschiedenis van dit bestuur.
– VLD-fractieleider (!) Wouter Allijns heeft blijkbaar niet gestemd. (Was hij alweer eens verstrooid bezig met iets op zijn tokkellapding?)
– Nieuwbakken VLD-raadslid Stephanie Demeyer ook niet. (Waarom? Sliep ze?)
– N-VA-fractieleider Liesbet Maddens evenmin. (Herinnerde zij zich dat haar partijbestuur als standpunt had ingenomen dat er absoluut geen nieuwe moskee kan komen zonder erkenning?)
– Onafhankelijk raadslid (maar nu wel van de N-VA) Isa Verschaete was er nog wel bij, maar stemde niet. (Zichtbaar radeloos. Waarschijnlijk om dezelfde reden. Maar als ex- VB’er kan het ook mogelijk wel zijn dat ze gewoon tegen een nieuwe moskee is gekant.)
– Onafhankelijk raadslid (maar nu wel lid van de N-VA) Maarten Seynaeve verliet nog voor de stemming woedend de zaal. (Hij kon de komedie van zijn partij niet meer verdragen. Zoals hij beklemtoonde: er was in het bestuur van zijn nieuwe partij wel degelijk één ding beslist: eerst de erkenning, dan de moskee.)
Vijf raadsleden (die naar we vernemen of op het oog konden tellen) stemden niet.
De overige schepenen en raadsleden vande tripartite hebben zich onthouden. Totaal onthoudingen: 17.
VLD-schepen Wout Maddens (evenwel altijd heel breedvoerig) gaf ditmaal geen toelichting bij zijn onthouding. Liet zich ook niet pramen om te herhalen wat hij via de pers zéér stellig als waarnemend burgemeester én bevoegd schepen liet weten: hij zal onder geen beding een (bouw)vergunning verlenen aan een niet erkende moskee.
Er was één nee-stem: die van Steve Vanneste, nu lid van het Vlaams Belang. Zijn partij wil gewoon geen moskee in Kortrijk.
De twee raadsleden van Groen onderschreven natuurlijk de “verklaring”.
Idem voor alle leden van de CD&V-fractie.
Totaal ja-stemmen: 18 Ja-stemmen waaronder ook die van VLD’er Mohamed Ahouna!
De oppositiepartijen haalden dus hun slag thuis. 18/17. Tegen het bestuur (de tripartite) in.
Een historische gebeurtenis.
Het is namelijk zo dat beslissingen worden genomen bij volstrekte meerderheid, waarbij geen rekening wordt gehouden met de onthoudingen.
De moslimgemeenschap alhier heeft het gebouw van Bio-Planet aan de Brugsesteenweg aangekocht met de bedoeling daar een moskee van te maken.
In de laatste gemeenteraad van 14 mei heeft raadslid David Wemel (van Groen) de controversiële kwestie te berde gebracht. Hij wou nu een keer echt weten wat het stadsbestuur daarvan dacht en wat het standpunt was van de diverse fractieleiders in deze.
Hij heeft daartoe de gemeenteraad gevraagd om een “drie-puntenverklaring ” (waarover later meer) te onderschrijven.
De stemming daarover is heel raar uitgedraaid, zelfs met een overwinning van de oppositiepartijen CD&V en Groen. Dat is historisch.
Het moest er een keer van komen, dat de huidige tripartite verslagen werd in een stemming.
De tripartite benoemt zichzelf – hierbij goed geholpen door de plaatselijke pers – nog altijd als een “stadscoalitie”, terwijl zij op heden noch juridisch (decretaal), noch in stemmenaantal een meerderheid heeft.
Pro memorie.
In 2012 behaalden de drie partijen samen geeneens 52 procent van de stemmen (26.240 op 50.534 geldige kiezers, is 51,9%).
Aangezien de N-VA -schepen Catherine Waelkens ontslag nam en nu opereert als onafhankelijk raadslid bezit de tripartite op basis van de verkiezing van 2012 nog 49,7 procent van de stemmen (25.155 op 50.534).
We kunnen ook nog de stemmen van N-VA raadslid Steve Vanneste aftrekken. Hij werd uit de partij gezet. Dan heeft de tripartite “op papier” nog 48,4 procent stemmen.
Ook in zetels geteld heeft de tripartite in de gemeenteraad geen meerderheid meer: 20 op 41 (VLD 9, SP.A 6 en N-VA nog 5).
Gelukkig voor de tripartite (maar absoluut niet voor de SP.a) hebben twee onafhankelijken (ex-VB’ers) zich bekeerd tot de N-VA en steunen ze dus bij de stemmingen (soms met zichtbare tegenzin) de voorstellen van de tripartite.
Maar dit keer op 14 mei bij het agendapunt over de moskee dus niet.
Raadslid Maarten Seynaeve verliet nog voor de stemming de zaal. Zijn collega Isa Verschaete bleef nog even zitten maar heeft blijkbaar niet gestemd.
Wordt vervolgd.
In volgend stuk de uitslag van de stemming.
Op 24 maart was er een feestelijke opening van de verlaagde Leieboorden.
Het schepencollege heeft hiervoor netjes afgerond 20.000 euro voorzien.
– Voor de drank alleen (drugs )al 10.550 euro,
– Eten (hapjes, broodjes, ) 3.000 euro.
De organisatie TEA TECH (uitbesteed??) vroeg 5.000 euro.
Verder waren er nog wat kleine kosten voor medewerkers (1.000 euro), tafels (500 euro), springkasteel (500 euro).
De opkomst was groter dan verwacht zodat de kosten nog kunnen oplopen.
In april 1983 wandelden Hugo Claus en Cees Nooteboom kriskras door Kortrijk en omgeving (Aalbeke?) op zoek naar plaatsen die een cruciale rol hebben gespeeld in de roman “Het verdriet van België”.
Er is daar toen een geluids-en beeldopname van gemaakt door radioman Bob De Groof en door fotograaf Eddy Posthuma de Boer.
De opname is nu bewerkt tot een luisteropname. (Heeft veel geld gekost.)
Morgen 18 maart kunt u vanaf 13u30 tot 17u op eigen houtje met uw smartphone en eventueel oortjes een audiowandeling maken langsheen bepaalde plekken die voorkomen in de roman. Vertrek aan het bureau Toerisme Kortrijk in het Begijnhofpark.
(We hopen dat de Pluimstraat erbij is, en het Vlaams Huis.)
Koddig is – nou ja – dat je daarbij kunt horen dat Nooteboom aan Claus vraagt of hij het ziet zitten dat er ooit houten bordjes zouden opduiken die verwijzen naar hun wandeling.
“Ik geloof,” zegt Claus, “dat ik in mijn testament moet vastleggen dat ik dat nooit van zijn leven wil.”
P.S.
Hugo Claus heeft tot tweemaal toe hardnekkig en zelfs furieus geweigerd om zich te laten bombarderen tot ereburger van stad Kortrijk. Hij ervoer die voorstellen als een regelrecht affront voor zijn persoon…
Dit is de kop van een stuk uit de “Krant van West-Vlaanderen” (Kortrijks Handelsblad) van vandaag 2 maart.
Daarin lijkt het alsof onze senior-writer van “Kortrijkwatcher” (Frans Lavaert) daar de schuld voor draagt.
Onze lezers weten beter.
In april 1998 lanceerde raadslid Philippe De Coene het idee (ook in “De Morgen”) om Hugo Claus door de gemeenteraad te laten erkennen als ereburger. Men liet ook doorschemeren dat er een soort museum Claus zou komen in Huis Messeyne in de Groeningestraat.
Onze senior-writer heeft toen gebeld met Claus met de puur informatieve vraag of de schrijver daar weet van had en wat hij daarover dacht.
Claus was in alle staten. Begon aan een minutenlange scheldtirade over Kortrijk als stad, over Kortrijkse politiekers en over de Kortrijkse burgerij.
De Coene nu over het voorval in de “Krant van West-Vlaanderen”:
“Ik dacht er echt niet aan dat iemand achter mijn rug het voorstel bij de auteur belachelijk zou maken. Wie schept nu voldoening in zoiets?”
Onze senior-writer heeft het voorstel op geen enkel ogenblik “belachelijk” gemaakt. Claus deed dat zelf.
Beter: hij vond het Kortrijkse voorstel een belediging voor zijn persoon en werk.
In het artikel van het weekblad wordt ook de schijn gewekt alsof de VLD achter het telefoontje zat omdat onze senior-writer toen politiek secretaris was van wijlen Pierre Lano.
Ik kan u met de hand op het hart verzekeren dat de volksvertegenwoordiger noch de partij daarbij betrokken was. Noch voor, noch na.
P.S.
De Coene heeft nog een brief geschreven naar Claus. Vergezeld met een fles wijn zeg. (Wat Claus ook als een pertinent laagvloerse en beduidend tekenende Kortrijkse onnozele geste zal beschouwd hebben.)
De Coene kreeg geen antwoord…
(We zouden wel eens willen weten wat er in die brief stond.)
Ja het kan, aan de Gentse universiteit alleszins.
In 2009 maakte Thomas Block een proefschrift om doctor in de politieke wetenschappen te worden, getiteld “Van ID naar 3D”.
Daarin behandelde hij de besluitvormingsprocessen en de beslissingsmacht in drie Kortrijkse stadsontwikkelingsprojecten:
– het winkelcomplex K ;
– de Leiewerken;
– Buda Kunstencentrum.
(Dit alles is onze plaatselijke persjongens totaal ontgaan.)
En in 2016 maakte Sander Van Parijs een proefschrift met de (ook eigenaardige) titel: “Makelaars in claims”.
Interessant is dat men het hier zoveel jaren later heeft over de totstandkoming van de economisch-artistieke Budafabriek.
De andere cases in deze thesis gaan over de inplanting van windturbines in de streek en over de besluitvorming inzake het intergemeentelijk crematorium “Uitzicht”.
Beide (uitgebreide) proefschriften zijn te vinden op het internet.
We komen er bij gelegenheid op terug.