Stad Kortrijk is verzusterd met welgeteld vier steden.
Wuxi is daar niet bij. Ten gevolge hiervan zouden we zeggen dat onze schepen van jumelages (Lieven Lybeer) niet in aanmerking komt om te behoren tot de vijfkoppige delegatie die op zondag 28 oktober aanstaande (een dag te laat voor het Forum) naar China trekt.
Stad Kortrijk heeft een stedenband met welgeteld 1 stad.
Jumelage-steden dienen voor snoepreisjes van Lieven en Connie.
Een stedenband ook, maar dan onder de mom van hulp aan de Derde Wereld. Composteren in Cebu.

En Wuxi hoort bij dit alles niet bij. De schepen die zich bezighoudt met ontwikkelingssamenwerking (Alain Cnudde) mag volgens ons dientengevolge ook NIET mee.
Wie dan wel?
Natuurlijk onze burgemeester, want hij is bevoegd voor externe betrekkingen. Meer zelfs: ook voor cultuur. En, laat dit nu net het thema zijn van het derde Sister Cities Forum in Wuxi.
Wie nog van het Schepencollege? Jean de Bethune, want hij is tenslotte ondermeer bevoegd voor onderwijs. En dat is alles, gezien het onderwerp van de meeting.
Voor het overige zou de delegatie dus – volgens ons – gerust kunnen bestaan uit cultuurfunctionarissen, zoals Machteld Claerhout, Rooske Desmet, Becky Verthé (van design) en Gunther Broucke (AGB Buda). Noels van de bib mag ook.

Alhoewel.
De uitnodiging van Wuxi, zoals gericht aan zusterstad Alameda (Californië) laat enige ruimte toe in de keuze van deelnemers.
Men suggereert als mogelijk representatief ook beleidsmensen uit domeinen als opvoeding, gezondheidszorg, milieu. Letterlijk worden zelfs de ‘chief of Police’ en de ‘library Director’ als kandidaten voorgesteld.

In Alameda kent men iets van openbaarheid van bestuur.
De uitnodiging van burgemeester Mao Xiaoping (die al van begin augustus dateert) staat letterlijk in facsimile op de website van Alameda. En het stadsbestuur van Alameda neemt van de gelegenheid gebruik om ook nog eens het “Memorandum of Understanding” tussen de stad en Wuxi integraal te publiceren. En al die documenten zijn voorgelegd aan de ‘City councel’ van Alameda op 21 augustus. Met ‘background’, ‘discussion’, ‘budget’, ‘recommendation’. De deelnemers krijgen een ‘pre-tour meeting’ om een en ander te leren over China en om het thema voor te bereiden. Staat allemaal op Tinternet.

Openbaarheid van bestuur.
Bij ons ter stede niets van dit alles. (Wuxi is niet eens te vinden op onze website.)
De raadsleden weten nergens van.
Hebben nog niet eens al kunnen kennismaken met de “letter of intent for friendly exchanges and cooperation in the field of economy and trade, culture and education” tussen Stad en Wuxi. Dat document is in maart 2004 door onze burgemeester ondertekend tijdens een West-Vlaamse (geen puur Kortrijkse) handelsmissie naar China.
Nu zal de burgemeester het ‘friendship agreement’ in onze naam en die van de gemeenteraad ondertekenen. Voor vijf jaar geldig. We gaan uitwisselingen opzetten, in het bijzonder op het vlak van design, maar ook op het vlak van economie, handel, onderwijs, cultuur, sport, gezondheid, …
Ja, op welk beleidsdomein dan niet?

Gauw zeg.
Zo bezien kunnen blijkbaar alle schepenen mee.

P.S.
Over de goddeloze Sinezen van Wuxi (uitspraak ‘woesjie‘) is hier al meerdere malen verteld. Ze zijn hier ook al eens geweest !
Zie bijv. stukken van 31 augustus 2005, 24 september en 17 november 2006.

Het journalistieke onderzoek naar de vraag waarom er binnenkort vijf Kortrijkse bestuurders naar Wuxi trekken, en waarom zij dat doen, schiet niet echt goed op.
Al vele, vele uren doorgebracht op Tinternet. (Op de website van Stad is het nodeloos zoeken.)

Shi Yu van het WUXI Municipal Foreign Affairs Office neemt ook al geen telefoon op (0510-5012879). Hebben die Sinese ambtenaren geen prikklok?
Maar toch al wat feitelijke sporen waargenomen.
Al min of meer gevonden wie er op het “3de Wuxi Sister Cities Forum” zal aanwezig zijn uit andere zogenaamde zustersteden van Wuxi. Alameda. Bocholt. Misschien Leverkusen. Chattanooga is bijna zeker daar.
Wuxi zelf schat het aantal zustersteden wereldwijd op een twintigtal. Dat lokt aldaar voor de kaderleden van de partij heelwat internationale uitstappen uit. Die spions.

Ook al gezien wie er van het Kortrijkse bestuur eigenlijk NIET zou meemogen, bekeken vanuit het standpunt van de gastheer zelf. Want Wuxi doet bij de uitnodiging zelf suggesties ter zake.
En eindelijk het thema ontdekt van het internationale forum in Wuxi ! Cultuur ! Maandag even Machteld en Rooske bellen. Wie mag er mee, van de twee? Of is het de beurt aan Isabelle? Véronique?

(Wordt vervolgd.)

In groot-Wuxi wonen om en bij vier, komma vijf miljoen goddeloze Sinezen.
Op 28 oktober vertrekt er vanuit onze stad (74.000 inwoners) een vijfkoppige officiële delegatie naar onze zogezegde ‘zusterstad’ in het oosten.
Tot op heden nog niet gevonden wie beslist heeft om mee te mogen en waarom. De PVDA (kommunist Peter Degand) ? Het lijkt alsof wij Kortrijkzanen het niet mogen weten. Zelfs geacht worden niets af te weten van die verplaatsing. In elk geval: niettegenstaande de wekelijkse persbabbels van het College staat het nog niet in de gazetten. Mag WTV eindelijk eens mee?
En waarom toch zo’n reis naar het verre China?

We zoeken het voor u op !
Wordt dus vervolgd. Onderzoeksjournalistiek !

Maar nu reeds onze delegatie op een constructieve wijze waarschuwen voor mogelijke gevaren.
De kwaliteit van het kraantjeswater (de douche!) in Wuxi is sinds de ramp van mei dit jaar met de algen in het vlakbij gelegen Taihumeer alginder misschien wat beter geworden, maar nog niet zodanig goed om daarover meteen naar huis te schrijven. (Als u tenminste naar huis màg schrijven, van die kommunisten.)
Logeer zeker niet in de jeugdherberg “wuxi guoji qingnian lushe”. Geen vliegenraam, geen ontbijt, geen telefoon.
Anderzijds, als u toch logement in het Sheraton krijgt aangeboden van burgemeester Mao Xiaoping , vermijd dan liefst de bars in de buurt. Die meisjes met spleetogen – zeker als ze werden bijgewerkt – zijn enkel op uw geld in dollars uit, en als zij voor de zoveelste maal om een biertje vragen er altijd even op letten of ze geen geel gekleurd water drinken uit het Taihumeer.

Delegatie ! Kom behouden terug !
De puur Chinese burgerpiloten (niet die van Taiwan) komen nogal eens overgewaaid uit het leger van Mao. Gaan soms wat militaristisch om met passagierstoestellen. Remmen bij landing soms ietwat onconventioneel.
Als zij over Europa vliegen maken ze soms gebruik van minder actuele luchtvaartkaarten. Hebben een tolk nodig om met de verkeersleiding te praten. Bijwijlen kent die tolk ook weinig engels, zelfs weinig mandarijns.
Alleszins geen gebruik maken van binnenlandse vluchten. Die nieuwe snelheidstrein vanuit Sjanghai naar Wuxi doet er nu slechts een uur over. Wel het juiste raam vinden om een ticket te kopen.
Niet op de grond spuwen.

Het rapport van de Vlaamse ombudsman Bernard Hubeau over de onregelmatigheden op het kabinet van Vlaams minister Fientje Moerman inzake overheidsopdrachten en nog een en ander is sinds gisteren officieel.
We citeren daaruit een aantal uitspraken en aanbevelingen die alhier bij ons Kortrijks stadsbestuur enige aandacht zouden kunnen verdienen. Bij de in de in de maak zijnde plaatselijke deontologische code ook nog.

De ombudsdienst zegt dat de wetgeving over overheidsopdrachten hoe dan ook naar de letter en de geest moet worden toegepast.
Natuurlijk.
Bijvoorbeeld het fundamenteel uitgangspunt dat overheidsopdrachten voor werken, leveringen en diensten altijd worden gegund op basis van de concurrentie op de vrije markt. Het heilige principe van de mededinging.
Te Kortrijk zou dit principe bijvoorbeeld kunnen gelden voor diensten: de keuze van de raadsmannen bij geschillen, de offerte van leningen en verzekeringen.
Men mag terzelvertijd niet vergeten dat de overheidsopdrachtwetgeving ook van toepassing is bij het OCMW, de kerkfabrieken, Leiedal, gemeentebedrijven, de politiezone. Bij gemeentelijke VZW’s?
In verband nog met Leiedal is er hier een constructie in voege die men toch dubieus kan vinden. Stad heeft zich al lang geleden verbonden om bepaalde opdrachten exclusief uit te besteden aan Leiedal. En de intergemeentelijke vereniging schuift dan nogal eens op zijn beurt diezelfde opdrachten door naar een of ander extern bureau. Tja…
De wet op de overheidsopdrachten verbiedt de opsplitsing van werken of leveringen of diensten om daarmee onder een bepaalde financiële drempelwaarde te komen en om zodoende een opdracht te kunnen gunnen via onderhandelingsprocedure. (Voor de kennissen.)
Voor werken is dit bijvoorbeeld 67.000 euro, zonder BTW.
Het is iets waar schepen Jean de Bethune nogal eens mee worstelt.

De Vlaamse ombudsdienst vindt dat een overheidsopdrachtendossier volledig moet zijn.
Dit behelst dat in het dossier alle relevante briefwisseling én e-mails te vinden zijn. Hubeau zou eens kunnen komen kijken of dit bij ons wel altijd het geval is. Neen!
En bij sommige uiterst technische bestekken kan men zich afvragen wie die heeft opgemaakt. Of onze ambtenaren in bepaalde gevallen wel voldoende technische bagage hadden om dit soort ingewikkelde bestekken op te maken. Bijvoorbeeld als het gaat om nieuwe technologieën, ICT, verlichting. Tot welke firma of persoon hebben ambtenaren zich dan gewend, om raad te vragen?
(Waarom zouden we dit niet vermelden in het dossier?)
Zijn die raadgevers dan nog, en op een of andere wijze betrokken bij de gunningsprocedure? Bij de inschrijvingen zelf?? Zonder dat het stadsbestuur het misschien daadwerkelijk beseft?
En herlees nog maar eens dat stukje (11.09.06) over de aankoop van een wagen voor de burgemeester. Hoe bestekken kunnen veranderen in de loop der tijden.

De ombudsdienst houdt absoluut niet van verlengingen van opdrachten.
Zeker niet als die stilzwijgend gebeuren.
Samen met de juridische dienst van het departement Bestuurszaken vindt Bernard Hubeau zelfs dat contracten aangegaan via een onderhandelingsprocedure zonder bekendmaking nooit mogen verlengd worden, zonder aanbesteding of offerteaanvraag.
Een teer punt bij ons is de toepassing van de wetgeving op aanvullende opdrachten die de oorspronkelijke aannemer – of de opdrachtgever, het stadsbestuur ! – zogezegd niet kon voorzien. Cf. het nieuwe stadhuis, bijvoorbeeld. Cf. onze traditionele raadsman in het geschil over CORA. (Herhaling van een eerste opdracht.) De Lange Munte.
Nogal eens wordt alhier een gunning zonder verdere toelichting gemotiveerd met de loutere zinsnede dat men vroeger goede ervaringen heeft gehad met de uitverkoren aannemer, de leverancier of dienstverlener.
(Hoe zou je zelf zijn?)

De ombudsdienst heeft zo zijn bedenkingen bij het beroep doen op experten door kabinetten.
Hierbij worden diverse standpunten aangehaald.
Volgens de Inspectie van Financiën is de expertenopdracht door een kabinet de facto te vergelijken met de aanstelling van het eigenlijke kabinetspersoneel.
De Vlaamse minister van Begroting vindt het aangewezen om een geprononceerd onderscheid te maken tussen (quasi-) voltijdse experts en deeltijdse consultants. De experts worden de facto als kabinetspersoneel beschouwd.
De consultants worden aangetrokken op basis van een gunning op grond van de wet op de overheidsopdrachten. Voor die consultants geldt dan uitdrukkelijk de regel van de tijdelijkheid of van de specificiteit van de opdracht.
Het is hier ter stede in het verleden al mogelijk geweest dat insiders met een grote graad aan zekerheid konden voorspellen wie de opdracht van het stadsbestuur zou in de wacht slepen.
Ter stede wordt geen onderscheid gemaakt tussen experts en consultants.

Minister Fientje Moerman maakt zelf onderscheid tussen twee soorten experten, naar gelang van de aard van de expertise.
Als de expertise de interne werking van het kabinet betreft gaat het om een expert (een persoon) die als het ware deel uitmaakt van de ministeriële staf en wordt verondersteld dat hij de maatschappijvisie van de minister deelt. Gaat het om expertise (kan hier ook een rechtspersoon zijn) betreffende externe werking dan spreekt de minister van “consulting”.
De Vlaamse ombudsman houdt het in verband met deze materie eerst bij een algemene aanbeveling. Er moet een volledige transparantie komen met betrekking tot de omvang en de samenstelling van de kabinetten, inclusief gedetacheerde en aangestelde experten, en met betrekking tot de consultancy-opdrachten.
Maar dan komt het.
“De Vlaamse overheid moet de gunningsprocedures voor overheidsopdrachten voor beleidstrategisch advies principieel zo organiseren dat die procedures niet door de kabinetten, maar door de departementen worden uitgevoerd.”

Een zeer netelige kwestie: de politieke ideologie van de experts
Het is een publiek geheim (geen namen) dat allerhande studiebureaus een politiek-ideologisch stempel dragen, of desgevallend geliefd zijn bij een of ander partij.
“Maar het komt de Vlaamse Ombudsdienst voor dat opdrachten, betaald met overheidsgeld, sowieso principieel ideologisch neutraal zouden moeten zijn. Van een professioneel consultancy-bureau kan voldoende inlevingsvermogen verwacht worden, ook zonder dat er enige band is met de politieke partij van de betrokken minister.”

En nu komt er vanwege de ombudsdienst een onvoorstelbaar gevaarlijke uitlating. (Staat niet in de gazetten.)
Volgens de ombudsman zou als gunningscriterium ook “het vermogen om zich in te schakelen in de beleidsinzichten van het kabinet” kunnen gehanteerd worden als objectief of minstens objectiveerbaar criterium.

Wel merci.
Voor “interne” expertise kan men dit nog billijken, maar toch niet voor “externe” consultancy?
Waarom zou een (stads)bestuur dan nog iemand consulteren, als men van de studie (het advies) al op voorhand verwacht dat die strookt met de beleidsinzichten van uw eigenzelve opdrachtgever?

P.S. (1)
Grote les?
Voortaan maakt Stad Kortrijk in de kosten voor expertise onderscheid tussen experten en consultanten.
’t Komt allemaal goed.

PS. (2)
‘Maatschappijvisie’ is een compleet nieuw woord.
Tot voor kort ging het over: gedachte(n)goed.
Voorheen: idee-logie
Lang geleden: oorlog en klasse(n)strijd.
Nu over: beleidsinzicht.

Gelukkig heb ik altijd mijn verrekijker van 10X50 bij.
Aangezien het schemergetal ervan 22,4 bedraagt en de schijnbare beeldhoek zelfs 70 graden, kon ik duidelijk de inzittenden identificeren van die helikopter die gisteren verdacht laag en lang rond de Xpo (de Hallen) toerde.
Niemand minder dan onze burgemeester, vergezeld van Karel Debaere van Leiedal en Saskia van de Xpo zelf waren de inzittenden.
Zij staan in de laatste uitgave van het weekblad “Trends” niet voor niets te prijken op de ware powerlist van Kortrijkse machthebbers.

Maar wat richtten ze daar gisteren in ’s hemelsnaam uit?
Naar verluidt zou de tocht er gekomen zijn op instigatie van Luc Glorieux van Busworld.
Immers, op 19 oktober start in en rond de Xpo opnieuw de internationale vakbeurs voor de autocar- en buswereld.
En van Luc Glorieux (ereburger van Stad) is al lang bekend dat hij soms een beetje dreigt om met zijn vakbeurs naar elders te trekken. Vindt hier geen plaats en parkeerfaciliteiten genoeg. Er moest dus van boven uit de hemel een en ander worden verkend.

Waarom mochten onze schepenen van mobiliteit en stadsplanning niet mee in de lucht?
Wisten ze wel af van die vlucht ? Is er een rapport uitgebracht?

P.S.
Zo’n incentive vlucht voor 3 personen en gedurende 30 minuten kost al vlug iets van 400 euro.

Lang in de waan geleefd dat “Tutti Frutti ” (TF) een rock-‘n-roll liedje was van Little Richard.
Daarna dat het ging om een boek van Gerrit Komrij.
Mis.
Sinds het lezen van de stadsbegroting 2006 weet iedereen dat het qua TF in Kortrijk gaat om “technische benodigdheden voor het personeel”, weliswaar onder de vorm van appels en peren.
Want het was onder deze post in de begroting dat de kostprijs voor de wekelijkse bedeling van fruit in stadsdiensten is ondergebracht. Met nul krediet, in die begroting.
(Wie doet er dat, waar, wanneer, waarom? Hoe gaat dat? Zijn het gewoon tikfouten?)

Het project TF is een uitvinding van doktoren en ambtenaren en lokale fruitsappers van het Lokaal Gezondheidsoverleg (LOGO) uit Marke, en overgewaaid vanuit een mislukt project uit de scholen. Zou me niet verwonderen dat schepen Lybeer er toen ook al lokaal achter zat.

Bedoeling met TF is om ons voor ons zorgend stadspersoneel helemaal preventief gezond te houden
Waarna dit kan blijken uit het stijgend aantal gevallen van absenteïsme vanwege diarrhee.
Tutti Frutti is hier ter stede een landelijk zeldzaam toeterenietdoe project in het kader van het beleid: “sociale dienstverlening”.

In 2006 is voor de actie 3.718 euro uitgetrokken. Het ging toen om 830 ‘stukken’ fruit per week. 4,47 euro per “stuk” is dat, over het jaar heen.
Let wel: de fruitbegroting sluit de weken van de schoolvakanties uit en heeft het NIET over de maanden juli, augustus en september. In die periode wordt op het stadhuis immers wat minder gewerkt dan gewoonlijk en dat objectief meetbare gegeven op zichzelf maakt mensen gezond.

Begrotingspost creëren

Het College heeft nu in Stad een “structureel” fruittekort vastgesteld en trekt daarom het aantal ‘stukken’ op tot 900 per week.
De totale kostprijs bedraagt nu plots 5.040 euro. Dat is dan 5,6 euro per stuk.
Ambtenaren hebben het onder mekaar op het dakterras van het stadhuis ingezien hoe grappig dat was om fruitbedeling onder te brengen in de begrotingspost “technische benodigdheden voor het personeel”. Maar een nieuw artikel heeft men nog niet gevonden. Het moet nog “gecreëerd worden” door de directie Financiën ! Hoe kan men voor die uitgave dan een visum verlenen?
Suggestie voor schepen van Financiën, Alain Cnudde.
Art. 620/124-06, uit de rubriek ‘Landbouw, Visserij, Voedselvooziening’: “prestaties van derden, eigen aan de functie”.

De verhoogde kostprijs voor de fruitstukken is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat er voortaan te Kortrijk op twee momenten van het jaar specifieke acties zijn voorzien: éénmaal met fair trade fruit – eerlijke handel is duurder dan valse – en éénmaal met bio-fruit. Die momenten (welke?) kosten elk 335 euro.
Of er bij de aankoop van al dat fruit een offerte is gemaakt, dat is nergens aangegeven
Fair trade wil in België zeggen zeggen dat de beste wint.
Op Tinternet vindt men bij leveranciers uit de streek aan scholen prijzen die schommelen van 4,8 euro over 6 tot 8 euro per leerling en per schooljaar.

Zeg !
Die 900 stuks? Zou dat betekenen dat er hier in Stad effectief 900 personeelsleden zijn? Koppen, eenheden?
Dan is de vraag naar het aantal personeelsleden, die we hier tot vervelens toe over zes bijdragen hebben gespreid, indirect opgelost.
Maar de kabinetten krijgen geen fruit !
Tsjomme.
Geef ze biofruit.

(Zie onderaan nog een update.)

Over de mogelijke taken van het BID zal onvermijdelijk een politiek-ideologische discussie losbranden.
Of het zou toch moeten (kunnen).

Uit buitenlandse ervaringen kan men leren dat BID’s zich met van alles bezighouden.
Tot en met sociale projecten zoals bestrijden van (jeugd)overlast, werkprojecten voor verslaafden, verdringen van prostitutie.
Zogenaamde basisdiensten zoals onderhoud en ontwerpen van de publieke ruimte, veiligheid.
Verder nog aanvullende diensten als bereikbaarheid (circulatie, mobiliteit), bewegwijzeringen, parkeerproblematiek, economische ontwikkeling (werkgelegenheid, investeringen, nieuwe activiteiten), sociale dienstverlening.
Plus nog marketing, communicatie, evenementen. Leegstand ook !
Er zijn handelsdistricten waarbij de participanten zelfs overgaan tot de collectieve aankoop van goederen (mazout!) en diensten (straatvegers).
Vooral in de Verenigde Staten vervullen BID’s taken die wij in het Avondland beschouwen als strikt behorend tot de kerntaken van de overheid, en dat komt vanwege de aldaar in de Far West heersende weerzin tegen een regulerende overheid. Als zo’n Amerikaanse stad zich in genendele bekommert om zwervers, dan laat men dat probleem over aan BID’s of liefdadigheidsinstellingen.

Maar ook het omgekeerde kan zich voordien.
En in verband met ons in Kortrijk op te richten handelsdistrict is hier wellicht een waarschuwing op zijn plaats.
Als dat BID er komt of die VZW Centrum Kortrijk, kan het bij krapte van de beschikbare middelen heel goed zijn dat het stadsbestuur maar al te graag ziet dat het handelsdistrict taken oppakt waar Stad tevoren zelf traditioneel voor instond. Voorbeeld: het handelsdistrict beslist om op eigen houtje camera’s te plaatsen. Dat brengt dan een gevoelige besparing mee in de stadsbegroting en bij de politiezone VLAS.
En toch: vermeden moet worden dat Stad het BID als lapmiddel gebruikt om achterstallige, niet-uitgevoerde investeringen of diensten te compenseren.

Hoe pragmatisch men het ook probeert te benaderen, het opmaken van een takenpakket voor het BID is niet eenvoudig.
Er moeten afspraken gemaakt worden
Fundamentele vraag is wat Stad beschouwt als zijnde haar kerntaken. Die vraag is evenwel nog nooit aan bod gekomen en wordt continu uitgesteld. Te moeilijk. Ideologische botsingen binnen onze stedelijke coalitie van ACW, Unizo en liberalen van allerlei strekkingen zijn hierbij onvermijdelijk.

Men kan die politiek-filosofische vraag ook negeren, en gewoon praktisch nagaan wat het huidig niveau is van de gemeentelijke dienstverlening in en voor het handelsdistrict. Daarna kan men zich buigen over de vraag wat volgens de BID-participanten het gewenste niveau zou kunnen zijn, en wat het BID daar eventueel kan toe bijdragen. Effectief of als extra impuls.
Deze wijze van benadering kan misschien het spanningsveld tussen het karakter van de BID-taken en deze van de overheid wat ontmijnen.

Het blijft ingewikkeld.
Géén probleem als het BID taken op zich neemt die niet behoren tot het ‘publiek goed’ (overheidstaken) en toch een meerwaarde inhouden voor het handelsdistrict. Stad kan er bijvoorbeeld niet tegen zijn als handelaars van het district beslissen om over te gaan tot de gezamenlijke inkoop van energie.
Maar wat als men toch op het terrein treedt van de overheid?
Is dat dan “privatisering”?
Zelfs uitgesproken voorstanders van overheidsbemoeienis kunnen niet naast de vaststelling dat Stad niet alle taken met het karakter van ‘publiek goed’ per definitie kan uitvoeren. De beschikbare financiële en organisatorische middelen zijn nu eenmaal beperkt.
Straten moeten vernieuwd in het handelsdistrict?
Haha ! Stad zegt: geen geld ! BID zegt: wij wel !!
Wat dan?

Het maatschappelijk en bedrijfsbelang kunnen samenlopen.
Voor de participanten in het handelsdistrict moeten de baten opwegen tegen de lasten (de BID-bijdrage). Anders doet men niet mee.
We moeten er geen doekjes om winden.
Zo’n HANDELSdistrict dient in de eerste plaats om de omzet van de betrokken ‘ondernemers’ te vergroten en sommige kosten te verlagen.
Maar hoe zit dat dan?
Een overheid kan slechts een verplichte BID-bijdrage (heffing, belasting) invoeren als bij de activiteiten van het handelsdistrict op de achtergrond een collectief maatschappelijk belang is gemoeid of gediend. Een overheid dient toch per definitie het algemeen belang?

En ja…
Puur maximaliseren van de winst in een district is ook van gemeentelijk belang. Belastingontvangsten stijgen. En Stad kan daarmee allerhande problemen aanpakken waar de ondernemers in een handelsdistrict zich nooit zouden om bekommeren. De zwervers en bedelaars niet wegjagen Рzoals commer̤anten geneigd zijn te doen, maar ze bijv. onderdak verschaffen.

De oprichting van een BID aanzien of herleiden tot een “privatisering” van overheidstaken is wellicht wat te simpel.
Zoals men dat zegt: kort door de bocht.
Er is recht en ruimte voor experiment.

Update.

Op 1 oktober laatstleden was er een besloten vergadering met enerzijds de burgemeester, de schepenen Jean de Bethune en Wout Maddens en anderzijds een luttel aantal handelaars:Koen Byttebier (ook VLD-raadslid), John Deroo (DE COMMERCANT van Hartje Kortrijk), Hans Carrein, Mathieu Desmet(?). Nog aanwezig was de ontslagen ‘centrummanager’ Moena Langenraedt.
Daar werd een voorstel gelanceerd over de ‘gemeentelijke heffing’, per beschikbare handelsoppervlakte. Bijvoorbeeld voor een handelspand tot 100 m²: 150 euro. Daarna per 250 m² méér: telkens 100 euro meer.
Over De Raad van Bestuur van de BID dacht men aan 1 vertegenwoordiger van Stad, 1 van het SOK, 2 van de handelaars, 2 van Foruminvest. Maar daarnaast zouden de handelaars nog maximaal 2 waarnemers krijgen. En er wordt nagegaan of er een ‘externe’ voorzitter kan ingepast.

Kommentaar.

Buitenlandse ervaringen leren dat het opstarten van een BID in diverse goed doorwrochte fasen en in alle openheid moet gebeuren, en dat er niemand voor het blok mag gezet. Anders kweekt men geen draagvlak. Pas als alle voorgaande fasen van verkenning zijn doorlopen kan de zaak voor de gemeenteraad gebracht.
Hier gaat men dus totaal omgekeerd tewerk.
Want pas over “enkele weken” krijgen alle handelaars uit het district een toelichting over het BID-systeem.

De komende gemeenteraad van maandag 8 oktober zal een samenwerkingsverband goedkeuren tussen de NV Sint-Janspoort (SJP), Stad en het Stadsontwikkelingsbedrijf (SOK). Dit alles in het kader van de realisatie van een nieuw megawinkelcomplex in onze binnenstad.
Er staat nogal wat in dat charter, maar we houden het hier uitsluitend bij het voornemen om zo snel als het kan een handelsdistrict op te richten in het centrum. Een ‘business improvement district” (BID). Wat dat is kon u hier al lezen in een stuk van 8 december 2006.
Als de oprichting van het BID niet zou slagen valt men terug op een VZW. (Een gemeentelijke VZW?)

Zo een BID heeft geld nodig, en afhankelijk van de grootte en van wat men wil uitrichten in het district: véél geld.
Voor het Handelsdistrict Centrum Kortrijk houdt het stadsbestuur zich voorlopig aan een jaarlijks streefcijfer van 200.000 euro aan inkomsten en uitgaven.
Hoe zal men die som bijeenscharrelen?
SJP is vrijgevig. Voor de start van alleen al het BID zal de promotor van het winkelcomplex een eenmalige dotatie schenken van 65.000 euro. Van de handelaars uit het nieuwe shoppingcenter zelf verwacht men een bijdrage van 100.000 euro. En als men niet aan dit bedrag zou komen, dan legt SJP bij !
Van de handelaars rondom het winkelcentrum (binnen het nog niet afgebakende district) verwacht men ook 100.000 euro. En als dit niet lukt legt Stad dan bij.

De handelaars moeten dus hun duit in het zakje doen.
Men noemt dat dan een BID-bijdrage. Het is een verplichte heffing.
En hier komt de kat op de koord. Draai en keer het hoe je wil: dit is een belasting, of noem het voor mijn part een retributie.
De vraag is of men juridisch bekeken zo’n specifieke heffing verplicht kan maken voor een welbepaalde categorie van bewoners, binnen een bepaald gebied. Het verbaast me nog altijd dat onze burgemeester die tot voor kort Vlaams volksvertegenwoordiger was geen voorstel van decreet heeft ingediend om “gemoduleerde belastingen” mogelijk te maken.

In Vlaanderen – en bij mijn weten ook niet in België – zijn er nog geen BID’s, en bestaat daar ook geen wettelijk kader voor.
Maar laat aan Stad misschien toch “le droit à l’expérimentation”?
In Genk heeft men voor handelaars uit het centrum in 2003 een zogenaamde promotaks ingevoerd. Curieus genoeg werd dit belastingsbesluit door de plaatselijke VLD aangevochten. Met zelfs een schorsing tot gevolg door gouverneur Stevaert. Later (2006) werd het reglement aangepast en door minister Keulen goed bevonden. De ca. 400 heffingsplichtige Genkse handelaars worden belast op basis van de netto winkeloppervlakte. Gemiddeld betalen ze 150 euro per jaar. Dat brengt zowat 100.000 euro op, en Stad Genk legt er evenveel bij.

Droit à l’expérimentation, ja.
Men zal zich goed moeten beraden wil men onnodige weerstand oproepen.
Wat wordt de heffingsgrondslag?
Er zijn veel mogelijke maatstaven. De vastgoedwaarde, breedte van de winkelpui of oppervlakte. Aantal medewerkers. Branche (winkeliers, horeca, andere ondernemers).

Maar wie betaalt?
Alleen winstgerichte ondernemingen? Ook non-profit instellingen? (In ons op te richten district zetelen ook allerhande ACW-instellingen! Ziekenkas.)
Alleen de exploitanten, alleen de vastgoedeigenaren, of beiden?
Gewone bewoners ook? Want die zullen ook profiteren van de opwaardering van de wijk.
Vrije beroepen? Diensten?
En wat met de freeriders, meelifters die absoluut niet willen meedoen en constant bezwaarschriften indienen?

In Nederland is in een zestal steden al enige ervaring opgedaan met BID-achtige constructies.
In Leiden wordt het centrummanagement gefinancierd met een toeslag (5,6 procent!) op de onroerend zaak belasting en is de aparte contributie voor winkeliers dan ook afgeschaft. Die toeslag brengt 266.000 euro op en de gemeente brengt daarnaast nog minstens evenveel extra middelen in.
In Rotterdam is er gewoon een financiering uit de algemene middelen. Een budget van 600.000 euro, gewoon geput uit de stadsbegroting. Het gemeentebestuur stelt geld ter beschikking om te experimenteren met projecten waarbij ondernemers gezamenlijk investeren in hun gebied.

In de Verenigde Staten is de meest gehanteerde grondslag de vastgoedwaarde en bedraagt de heffing tussen 1 en 3 procent.
In het Verenigd Koninkrijk is de meest gebruikelijke methode een vast percentage op de huurwaarde, enkel opgelegd aan de exploitanten. Niet aan de eigenaars.
In Duitsland werkt men met een toeslag op de belasting van grondeigendom.

Het lijkt erop dat de SP.A (kartelparner Spirit ook?) in de komende gemeenteraad nogal wat objecties zal formuleren tegen de oprichting van een handelsdistrict in het centrum.
In een of ander volgend stuk zullen we ten behoeven van de fractie nog wat heikele punten aanraken.
Maar dan wel in het denkkader van “het recht tot experimenteren”.

WEET WAT ER ‘AU FOND’ POLITIEK GEZIEN KAN STOREN IN AL DIT SOORT ZAKEN? En andere: VZW’s, intercommunales, autonome gemeentebedrijven, EVA’s en IVA’s.
De gemeenteraad heeft niets meer te vertellen. De ‘macht’ ervan wordt totaal uitgehold. Raadsleden zitten er alsmaar meer voor spek en bonen bij. En het politiek bewustzijn daarvan of daarover is totaal geslonken of was en is onbestaande.

De gemeenteraad van 11 juni laatsleden heeft gedwee en unaniem de voorwaarden en de wijze van gunnen voor de aankoop van aardgas goedgekeurd.
Daarin was sprake van een verbruik op jaarbasis van 17.237.965 kWh voor zowel de stadsgebouwen als de kerkfabrieken én de politiezone VLAS.
Een en ander zou gebeuren onder auspiciën van de distributienetbeheerder Eandis met een openbare aanbesteding en de geraamde kostprijs bedroeg 846.790,14 euro.

Maar nu moet u lezen hoe het Schepencollege (notulen van 17 juli) daarna zo’n zaak afhandelt.
Eandis (vroeger GeDIS genoemd) heeft het lastenboek opgesteld en de offertes beoordeeld. En natuurlijk: bij nazicht der prijzen bleek dat de N.V. Electrabel Customer Solutions de voordeligste bieding heeft ingediend. Electrabel is namelijk al altijd onze standaardleverancier geweest en Eandis is zowat het secretariaat van ECS. Zeg maar: de lobby, het hulpje van Electrabel bij bepaalde gemeentebesturen.

Normaliter vermelden de notulen van het College bij een openbare aanbesteding wie de inschrijvers (meervoud) op de voorgestelde levering waren, hoe de prijs- en kwaliteitsverhoudingen tussen de kandidaten liggen en waarom men juist heeft gekozen voor die ene kandidaat. Niets daarvan in de notulen van 17 juli 2007.
ECS deed volgens Eandis nu eenmaal het voordeligste bod, en daarmee moeten we het stellen. Van andere inschrijvers geen spoor, noch van hun prijsvoorstellen.

Maar er is iets gewichtigers aan de hand.
In de Raad van 11 juli was zoals gezegd nog sprake van een jaarverbruik van 17 miljoen kWh. Voor Stad (incl. kerkfabrieken) én VLAS. Prijs: ca. 846.000 euro.
Een maand later blijkt het in de notulen van het Schepencollege plots te gaan om een levering van niet minder dan 23.173.337 kWh, nog altijd ten gerieve van Stad (incl. kerkfabrieken) en de politiezone VLAS. Nieuwe kostprijs op jaarbasis: 1.179.208 euro, BTW inbegrepen.
Het aandeel van de Stad wordt geraamd op 1.060.018 euro.
Leg dat maar eens uit, aan iemand.

Mogen we hier even opperen dat het College best de aanbesteding opnieuw als agendapunt zou kunnen voor de gemeenteraad brengen?
Aangezien het bij de oorspronkelijke goedkeuring van de aankoop door de gemeenteraad ging om totaal andere hoeveelheden en bedragen?
En in toepassing van de beruchte tienprocentregel?
(Bij zo’n excuberante overschrijding van het geraamde bedrag is een verrekening nodig.)

Ter info nog.
In oktober 2005 heeft Stad ook bij Electrabel Customer Solutions aardgas gekocht. Voor een termijn van 1 jaar en stilzwijgend verlengbaar voor 1 jaar. Nu slaat het contract op 3 jaar, verlengbaar met 1 jaar. ECS heeft de buit binnen.
Toen ging het om een gezamenlijke aankoop van Stad, Vlas en ook van het OCMW.
Waarom het OCMW nu heeft afgehaakt weten we (nog) niet. De website van het OCMW ligt al geruime tijd plat. (Nu ook niet weer hopen dat men daar iets zal over vinden.)

Het verbruik van Stad+OCMW+VLAS werd toen geraamd op 32.638 kWh en de kostprijs bedroeg ietwat meer dan 1 miljoen.
Aandeel van Stad, toen: 400.000 euro. De energieprijs per kWh uur is wel gestegen. Van 0,0159 of 0,0167 euro naar 0,0314 euro.

P.S.
Over de perikelen rondom de levering van electriciteit is hier al wat gebakkeleid. Zie bijv. stukken van 16/11/2005 en 07/04/2006.

Ik kan mijn ogen niet geloven.
Zal nog eens nauwkeurig de paperassen herlezen en morgen verslag uitbrengen.
In elk geval alvast dit.
In 2005 kostte het verbruik van aardgas op jaarbasis aan Stad ca. 400.000 euro. Nu wordt het méér dan 1 miljoen euro.

Spijts alle energiebesparende maatregelen, die overigens ook veel geld kosten.