De 15de vraag van psychiater De Wachter is zeker voor bekende politiekers van intieme aard: “Wat maakt van jou dat de liefde kan blijven duren?”
Zoals al gezegd heerst bij de redactie van kortrijkwatcher de opvatting dat het liefdesleven van politici wel degelijk van aard is om hun politiek functioneren te beïnvloeden.
We keken dus met gezonde belangstelling uit naar het antwoord van de minister en titulair burgemeester van Kortrijk. Volgens Vincent is het van groot belang van dat men zich “niet ergert aan de fouten van de ander”. En in dit verband heeft hij het eigenlijk zowel over zichzelf als over zijn vrouw (met naam genoemd) Anouk Sabbe. Over zijn Anouk verklapt hij dat zij “geen rust kent en geen ZEN”.

Bij vraag 7 (“Wat maakt je een beetje ongelukkig?”) heeft hij het niet alleen over “een lege agenda”, maar vertelt hij ten overvloede dat Anouk “een kort lontje heeft en lange tenen.” (Maar men had hem daar nog voor zijn huwelijk alreeds voor verwittigd.)

Op die 15de vraag zegt Vincent nog dat men (in de liefde) best wel (tegelijk dus) beseft hoe moeilijk men ZELF is. Is Vincent moeilijk? Daar heeft hij het onverwacht over in het kader van vraag 10: “Welk talent zou je graag hebben?”

Ademen
Het eerste deel van het antwoord over een mogelijk gebrek aan talenten is nog ter zake: hij erkent een tekort aan muzikale kunde, drummen bijvoorbeeld – met een bijzondere voorkeur voor Metallica. (Kortrijkzanen weten dit maar al te goed want worden in stad bij diverse gelegenheden – Alcazar! – sinds jaren met de muzikale smaak van de burgemeester geconfronteerd.)
Maar dan volgt een verrassend vervolg als antwoord op die tiende vraag.
Plots heeft de minister het over een codewoord dat de medewerkers op zijn kabinet regelmatig van pas komt: “ademen!”. Die uitroep betekent dan dat hij “in overdrive is gegaan en moet kalmeren”.
Zo. Nu weten we waarom Vincent reeds als Kortrijks burgemeester de bijnaam “Asap” opgespeld kreeg.
Nu kunnen we ons tevens voorstellen dat zijn kabinetsmedewerkers hem telkens oproepen tot “ademen” wanneer hij het als minister van Justitie weer eens heeft over snelle strafuitvoeringen en detentiehuizen. (En misschien vraagt Vincent thuis zelf wel een keer aan zijn Anouk – met haar kort lontje – of zij even wil “ademen”. Dit terzijde.)

We komen bij vraag 5. Wat ons betreft de laatste met in het antwoord enige politieke relevantie. “Waarvoor bent u het meest dankbaar?”
Wel, dat zijn vader hem absoluut heeft willen behoeden voor het toen in voege zijnde (progressief want comprehensief) Vernieuwd Secundair Onderwijs (dat in behoudsgezinde kringen verfoeide VSO) en hem daarom naar het traditionele en elitaire Jezuïetencollege Sint-Barbara in Gent heeft gestuurd. Vincent vindt de consequenties daarvan in zijn leven van zo’n groot belang dat hij NU AL zijn beide kleine kindjes in die school heeft ingeschreven! (Tussen haakjes: kan dit zomaar?)
Wat is de politieke relevantie hiervan, zo zegt u nu?
Vincent “verraadt” hiermee zijn ideologische visie op onderwijs en opvoeding in het algemeen. Zelfs een bepaald soort levensbeschouwing van thuis uit.
Stel u even voor dat Van Quickenborne op vandaag Vlaams minister zou zijn, bevoegd voor Onderwijs. Of opnieuw burgemeester wordt en zich een keer terdege gaat bemoeien met het gemeentelijk onderwijs. (Overigens, naar welke school in Kortrijk worden zijn kindjes nu gebracht?)

In de serie “De 16 vragen van De Wachter aan…” is het de bedoeling dat Sabine Vermeiren van ‘Het Laatste Nieuws’ peilt naar de meer diepe gevoelens en verborgen kantjes van Vlaamse VIP’s, heel vaak zijn dat politici.
Niks mis mee. Bij de redactie van “kortrijkwatcher” althans heerst de innige overtuiging dat de gazetten het zwaar mis hebben als zij bij bepaalde ambetante gelegenheden in het leven van politiekers (alleszins bijv. bij liefdesperikelen) altijd uitpakken met de mantra dat het privé-leven van dit soort mensen niets te maken heeft met hun politiek functioneren.

In de HLN-editie van 14 mei kwam Vincent Van Quickenborne aan de beurt.
En wie hem een beetje kent weet dat hij zich terdege heeft voorbereid op de diepe gevoelens die hij wel of niet publiek kwijt wil, namelijk deze die we al kennen. Veel zijn er dat niet.
Tekenend in dat verband is zijn antwoord op de heel moeilijk te peilen, eindeloos diepe 12de vraag: “Heb je ooit troost gevonden in schoonheid en creativiteit?” Het antwoord luidt: “De foto van mijn vader.”
Tja. Het is bij onze minister en burgervader een evergreen: hoe diep begaan hij is geweest – en nog is – met het jarenlange lijden van zijn vader (Alzheimer). Waarlijk, vanuit onze redactie alle begrip én medeleven én respect daarvoor, maar op zo’n 12de vraag verwacht men in het algemeen wellicht een minder laconieke repliek.
Intussen begrijpen we de bezorgdheid van Vincent – als politieker dan – voor Alzheimer-patiënten.
De opbrengst van zijn jaarlijks “etentje met de burgemeester” ging de laatste keer naar een gespecialiseerde lokale instelling voor jongdementen: “Het Ventiel.” Vraag 14: “Welk persoonlijk engagement vind je de moeite waard?” Antwoord: “Het Ventiel.” En ja, ook het engagement van jeugdleiders. Beschouw dit laatste maar als een verkooppraatje. (Te vergelijken met het jeunisme van de hopman-voorzitter van de beweging “Vooruit”.)
Bon.
Zoals het een rechtgeaard beroepspoliticus betaamt doet Vincent zich graag voor als een familie-man. Vraag 13: “Wie wil je graag een plezier doen?” Jawel, zijn moeder. Vraag 9: “Wie of wat bezorgt je een onweerstaanbare glimlach?” Ja: mijn kinderen.
11de vraag dan: “Welke dingen doe je graag?” Antwoord: vuilnisbakken buiten zetten (sic!), wandelen en fietsen, post uit de bus halen. En Vincent praat graag met zijn buurman. (Lezer, wil je soms zijn naam weten? Hij wordt vernoemd: het is den Eddy. Quickie is een volksvriend hoor ! Een gewone jongen ook.)
Hierbij doet Vincent nog vlug kond dat hij graag meedoet aan huisbezoeken. Als burgemeester deed hij er 40.000. (Reken even mee: dat zou dan komen op een gemiddelde van 5.000 per jaar.)

De 3de vraag is machtig interessant: “Is er iemand die je leven heeft bepaald?”
Ja. Ridder en baron Jean-Pierre de Bandt van het vroegere, befaamde advocatenkantoor De Bandt-Van Hecke-Lagae. Als voorzitter van de Belgicistische denktank, de Coudenberggroep, vroeg hij aan de pas afgestudeerde Van Quickenborne of hij geen voortrekker wou worden van een “beweging voor politieke vernieuwing”. (Dat werd dan “Triangel”, een links-unitaire beweging die met iemand als Bert Anciaux zou uitgroeien tot ID21 en SPIRIT.) En aldus is – mede dankzij instigatie van zijn broer – de jonge Vincent niet blijven steken in de banksector.
In het antwoord op die heikele derde vraag heeft Vincent weinig zin om ietwat uit te weiden over zijn flexibele, kronkelige politieke loopbaan. Over AMADA alweer geen woord. Vertelt bijv. ook niet dat hij mede door toedoen van wijlen volksvertegenwoordiger Pierre Lano bij de VLD is terecht gekomen en via een kartellijst verkozen raakte in de Kortrijkse gemeenteraad.

P.S.
Er zijn nog vragen en antwoorden.
Voor een volgende keer.

‘Het Laatste Nieuws’ stelt om de week de zgn. ” Vragen (16) van De Wacher” aan een of andere VIP.
Op 14 mei was het de beurt aan Vincent Van Quickenborne, Minister Van Justitie (en Noordzee!), tevens nog altijd titelvoerend burgemeester van Kortrijk.
We gaan straks even na wat heus als relevant is te beschouwen in de antwoorden van de minister, ook al slaan vraag en antwoord voor het overgrote deel op zijn privé-leven.
Kortrijkwatcher blijft overigens – als ervaringsdeskundige in het politieke leven van elke dag en zijn vroegere connecties met politiekers – hardnekkig van oordeel dat een politicus of politica totaal géén privé-leven heeft, beter gezegd: dat zijn (haar) privé-leven wel degelijk repercussies heeft op zijn politiek handelen. Op zijn (haar) werk.
Komaan zeg. Dat geldt au fond toch ook voor u, als gewone burger? Stel dat u met het verkeerde been bent opgestaan.
En: vergeet Quickie soms iets?
Herkennen we hem wel zoals hij is?