Category Archives: buitenland

Kortrijk wordt een eurotown

Think European, act locally.
Het Kortrijkse stadsbestuur heeft een aanvraag tot lidmaatschap gedaan bij Eurotowns. Jaarlijks lidgeld: 3.500 euro. Dat is een netwerk van ‘medium sized” steden verspreid over tien Europese landen. Met namen als Eskilstuna, Gävle, Jyväskylä, Kavala, Mikkeli, Varberg, Sundsvall. 19 leden volgens de officiële website www.eurotowns.org. Ons schepencollege telt er nog wat bij: West Lothian, Brighton&Hove.

Wat doet dat netwerk aan activiteiten? Bestaat al sinds 1991.
Van alles vorm geven en promoten, forums en beleidsnota’s ondersteunen, projecten opzetten, netwerkactiviteiten faciliteren.
U begrijpt het al. Veel heen en weer reizen (vervolgbezoeken afleggen). Symposia beleggen, workshops, seminars, staff-exchanges, conferenties. Awards uitdelen. Hotelkamers reserveren. Aanzitten aan een banket. Dat alles (doorgaans voor de helft) bekostigt met de vleespotten van Europa.
Stad kan daar veel van bijleren, zegt het College. Want het netwerk brengt de leden op de hoogte van op til zijnde “calls”. Men bedoelt daarmee: oproepen vanuit de EU om grensoverschrijdende projecten op touw te zetten en daarmee subsidies in de wacht te slepen. In het jargon: “calls for proposals”. Wie een beetje kan googlen vindt ze binnen de minuut.
Maar na een halve dag zoeken zul je nog geen gegevens vinden over concrete activiteiten, budgetten, resultaten en evaluaties bij de Eurotowns.

Leeuwarden heeft een keer op 5 oktober 2004 – dat herinnert u zich wel – zijn lidmaatschap bij Eurotowns opgezegd. Met ingang van 1 januari 2005. Reden: “Eurotowns slaagt er niet in om haar doelsteliingen te realiseren en het lidmaatschap biedt geen meerwaarde”. (Uit de notulen van het College aldaar.) Maar omdat een of andere reislustige ambtenaar per se nog wou deelnemen aan het Capture-project (geen resultaten bekend) kon de stad niet anders dan opnieuw lidgeld betalen.

Hasselt is ook lid !
Op de website van de stad geen woord gevonden over activiteiten in het kader van het netwerk.
Ons stadsbestuur zou eens kunnen bellen naar Inge Marchal, want zij zou instaan voor de eurotown-werking van Hasselt. Telefoon : +32 11 23 93 43.
Wie is er hier bevoegd voor ‘externe betrekkingen’?
Juist. Lieven Lybeer en partner.

As-salamu alaykum YAHYA ABDALLAH AL MOUALLIMI

Allâhu akbar !
Morgen 19 februari arriveert de ambassadeur van Saoudi-Arabië in het Kortrijkse stadhuis. Met zijn harem, verkleed in burgerwachten.

(Christenhonden met hun rode kruisen kennen goed dat land. De bakermat van de islam.)

Abdallah Y. Al Mouallimi zal omstreeks 9u45 op de pui de verzamelde menigte van streng orthodoxe moslims toespreken en wat aalmoezen uitdelen. Gratis tickets voor de Hadj.
Minstens één lid van het schepencollege zal Zijne Excellentie een hartig woordje toespreken en een relatiegeschenk van Stad overhandigen. (De drie vrouwelijke schepenen worden gedurende het blitzbezoek opgesloten in de Raadskelder.)
Is dienstdoend burgemeester Lieven Lybeer nu wat standaard-Arabische woordjes aan het instuderen? Of houdt hij het bij zijn steenkool-engels? Of neemt de enig echte, ware burgemeester Stefaan De Clerck de honneurs waar?

Het wordt geen gemakkelijk welkomstwoord, als men beleefd wil blijven.
In Saudi-Arabië haalt het staatshoofd – hier vertegenwoordigd door Abdullah – gemakkelijk een gemiddelde van twee excecuties per week. Volgens mensenrechtenorganisaties zijn vooral vreemdelingen het slachtoffer van straffe uitspraken. Arbeidsimmigranten, vooral uit Afrika en Azië.

Vandaar dat Abdallah het opportuun vindt om op te treden als gastspreker op een seminarie getiteld “Zaken doen met en in Saoedi-Arabië”.
Dat seminarie (met walking lunch) gaat door in een Barco-vestiging op grondgebied Kuurne. De organisatie ligt in handen van VOKA Kvk-West-Vlaanderen en Flanders Tradelinck. Begin om 10 uur. Optreden van de ambassadeur voorzien om 12u30. Conclusies om 14u15.
Tussendoor komt er minstens één politicus aan het woord: onze gouverneur Paul Breyne. Hij zal het hebben over de Europees joods-christelijke waarden in het zakenleven, zoals die ook ‘van toepassinge’ zijn in het publieke leven.
Zal onze minister van Ondernemen Vincent van Quickenborne deelnemen aan de ‘panel discussion”? Daar wordt dan de hamvraag gesteld: hoe het is om zaken te doen met/in Saoedi-Arabië. Intervenieert schepen van middenstand Jean de Bethune (voorzitter van de provincieraad) hierbij nog even?

Voka-leden betalen een deelnameprijs van 90 euro. Anderen 150 euro, excl. fee BTW.
Maar men kan in aanmerking komen voor een subsidie. Politici mogen ongetwijfeld gratis binnen of kunnen de kosten declareren bij hun administratie.

Burgemeester Lieven Lybeer is nu ook bevoegd voor de dienst protocol.
Lieven, maak nu een keer geen grapjes. Het woord ‘alcohol’ is wel van Arabische oorsprong, maar op de receptie in het stadhuis volkomen haram hoor. Vraag bij de toast met glaasje thee aan de ambassadeur om een jumelage Kortrijk-Mekka.

Salam !

AFFAIRES TRANSFRONTALIERES: nog een eurodistrict erbij in West-Vlaanderen

We gaan naar een dinaurissenpark. Nu in de ambtenarij.

Alleen onze lezers weten wat het eurodistrict of de Eurometropole Lille-Kortrijk-Tournai tot op heden uitricht. Namelijk NIKS. En hoeveel die praatbarak en de voorloper ervan al hebben gekost aan publiek geld. Om niets te doen. Studies, ja. Heen en weer reizen. Symposia. Mekaar tutoyeren en enchanteren. Recepties. Klopperdeklop. Hoe gaat het? Goed, en met u?
Kostprijs: MILJOENEN euroots.
Niemand die dit gelooft. Niemand die dit weet. Niemand die het tegenspreekt. Geen papieren perse van de dode bomen die daar enige nieuwswaarde aan hecht.
Bureaucratische monsters zijn met geen hakbijl te stoppen.

De juridische constructie voor een zgn. eurodistrict luidt: EGTS oftewel Europese Groepering voor Territoriale Samenwerking.
Nu is er alweer zo’n EGTS opgericht. Met name: “West-Vlaanderen-Dunkerque-Côte d’Opale”.
Bureaucratiche monsters zijn met geen duizend hakbijlen te onthoofden.

Aan onze kant van de ‘schreve’ participeren in deze nieuwe EGTS bijvoorbeeld de provincie, de Vlaamse én federale overheid, RESOC Westhoek. West-Vlaamse gemeenten zijn vertegenwoordigd door de West-Vlaamse Intercommunale. Deze WVI ( waarvan nog geen Kortrijkzaan weet van heeft, laat staan een raadslid, waarvan geen 1 Kortrijks schepen weet waar het kantoor ligt) kun je vergelijken met ons Leiedal. Met dien verstande dat de bestuursorganen bij deze intergemeentelijke vereniging monsterachtig groot zijn. WVI telt dan ook 54 gemeentelijke aandeelhouders uit de arrondissementen Oostende, Brugge, Roeselare, Tielt, Diksmuide, Ieper, Veurne. Bij WVI bestaan bijvoorbeeld ook drie regionale comités met telkens ca. 31 leden.
(Bij Leiedal behoren nu met Wervik 13 gemeenten. Met WVI heeft het historisch nog nooit goed geboterd.)

WVI participeert ook in onze Eurometropool Lille-Kortrijk-Tournai.
Het is nu aan Leiedal om omgekeerd toe te treden tot wat we maar gaan noemen het algehele Opale Eurodistrict.
Samen vormen we dan nog een overkoepelende structuur met als naam: het Opale Metropolische Eurodistrict.
Dit is nu wel een constructief voorstel.

In Limburg en Nederlands Limburg staat er ook een EGTS in de steigers. Pas maar op voor gouverneur Steve Stevaert, zijn laatste daad.
Ik zeg u: als het niet zou gaan om nog méér en nog efficiënter Europese subsidies in de wacht te slepen, dan zouden al die bureaucratieën niet eens bestaan. Zou men er niet eens aan denken om dit soort constructies op te richten.
In bepaalde hotels, restaurants, gemeentehuizen, ‘Huizen van de Streek’ dreigt het Europees geld tegen de plinten op te klotsen.
Ach ja, wij allemaal – kiezers – hebben dit soort onnozelheden te verduren die we verdienen.

Het Eurodistrict werft aan ! Er is haast bij !

Affaires transportalières

Het Eurodistrict of de Eurometropool of de “Europese Groepering voor Territoriale Samenwerking” Kortrijk-Lille- Doornik moeten we niet meer voorstellen aan onze trouwe lezers. Het bureaucratisch monster ging op 28 januari van vorig jaar met veel bombarie (20.000 euro voor de installatieplechtigheid) van start in de Kortrijkse Budascoop. Sindsdien kon hier enkel maar meerdere malen vastgesteld dat die EGTS nog helemaal niets heeft uitgericht. Als u toch weet hebt van een of ander grensoverschrijdend evenement (bijvoorbeeld hier “NEXT”), bedenk dan dat het niets te maken heeft of had met het bestaan van de Metropool. Wel alles met bestaande Europese programma’s zoals bijvoorbeeld Interreg.

Wij, die geld scheppen uit vele subsidiepotten van hogerhand, waar andere en wijzelf contribuerende mensen van lagerhand geen weet van hebben. Dit onbesef is een van de meest trieste dingen in het leven van een onwetende burger, kort gezegd: van ons volstrekt … (vul in) samenlevingssysteem. Denk daar maar even goed over na. Over solidariteit.

Welgeteld één jaar na de officiële installatie van de Algemene Vergadering (84 leden die 14 publieke instellingen vertegenwoordigen), de voorzitter (nu blijkbaar Martine Aubry), de vice-voorzitters (Rudy Demotte, Stefaan De Clerk, en Martine Filleul van Nord- Pas-de Calais) zal men nu overgaan tot een aantal topaanwervingen voor wat men het Grensoverschrijdend Agentschap noemt. Dat is een soort secretariaat waarbij beloofd is dat het in Kortrijk komt, maar niemand weet waar. Daarnaast is er nog een Bureau (32 leden) voorzien waarvan beweerd wordt dat het de werkprogramma’s zal bepalen.
(Dat moest allemaal binnen de kortste keren gebeuren. Nog vorig jaar. En de voorbereiding van dat spel duurt al van de vorige eeuw, en heeft al miljoenen gekost. Kortrijkwatcher overdrijft nooit.)

Men zoekt mettertijd naar 10 personeelsleden.
Op 22 januari laatstleden verscheen op Tinternet voor het eerst een vacatureverklaring voor vijf gewichtige functies. Maar geïnteresseerde kandidaten dienen ten laatste te solliciteren tegen 3 februari om 18 uur, meen ik. Brief sturen naar Martine Aubry op een postadres in Rijsel. (Geen emailadres aangegeven.) En absoluut een kopie sturen naar Karel Debaere van Leiedal. (Hier kan het met email.)

Waar gaat men naar op zoek?
– Een Algemeen Directeur.
– Een verantwoordelijke voor de administratie en de financiën. (Vorig jaar reeds beschikte de Metropool over een budget van 989.900 euro. Waar zou dat naartoe gevloeid zijn?)
РEen projectco̦rdinator.
– Een verantwoordelijke voor communicatie.
– Een secretariaatsmedewerker.

Die personeelsadvertenties kan men nu vinden op de website van Leiedal, een nieuwe (“grenzeloze”) van de Provincie, en die van Lillemetropole.
Het curieuze is dat er al een keer op 15 juli van vorig jaar ergens een advertentie op internet te vinden was waarbij men zocht naar een Algemeen Directeur voor het Eurodistrict. Toen moest uw c.v. wel gericht naar iemand uit Charleroi (selectiebureau Trace Group).

Enfin.
Nu weet u het weer. Hoe dit allemaal weer op niks trekt.
Bel maar vlug naar Françoise Maertens van Leiedal. Tel. 056/ 24 16 16.

Terug uit Dakhla (5)

Voorafgaand:
– Alternatieve reisgids voor de deelnemers (1, 2 en 4 november)
– Incidenten in Dakhla (11 november).

Het blijft verbazing wekken hoe weinig aandacht de snoepreis (begin november) van een monster-delegatie politieke mandatarissen uit Zuid-West-Vlaanderen naar het woestijndorp in de Westelijke Sahara tot op heden krijgt. De media lieten het afweten, terwijl de minste pleziertocht met noodhulp vanuit de streek in beeld komt. Zit er ergens een West-Vlaming in Afrika? WTV is erbij! Nog maar in één enkele gemeenteraad (van Wielsbeke) is hierover wat commotie geweest. Want wat blijkt nu? Er is al onmiddellijk een tegenbezoek gesignaleerd van de “stadssecretaris” van Dakhla. Onze pas aangeworven onderzoeksjournalist Dieppe Throot (onthoud die naam, is ontslagen bij “De Morgen”) ontdekte sporen van zijn verblijf in “De Pethaan” van Sint-Baafs-Vijve. SINT-BAAFS-VIJVE!
Helemaal uit de diepste zuidelijke zandbak van de Sahara komt daar zo’n stempelman naar het uiterste noorden, per taxi afgehaald in de luchthaven van Lille. Wat kwam hij hier uitrichten? Heeft hij nog andere gemeenten van onze regio bezocht? Of was hij gewoon op doorreis naar andere oorden, waar misschien meer woestijnrozen vielen te rapen?

Deelnemers aan de ontdekkingsreis zijn nog altijd totaal niet happig om informatie te verstrekken.
Wat hebben zij daar uitgericht? Waartoe hebben ze zich verbonden? Is er een reisverslag, een evaluatie? D.Throot blijft in het ongewisse.
Maar onze nieuwe onderzoeksjournalist is toch al een en ander op het spoor gekomen.

De deelnemerslijst !

Vanuit Kortrijk waren van de partij: substituut Brigit Wallecan, hoofdcommissaris van Politie Stefaan Eeckhout en echtgenote, secretaris van de politiezone VLAS Annelies Verplaetse en echtgenoot, schepen Marie-Claire Vandenbulcke en partner.
Vanwege de provincie: gedeputeerde Gunther Petry en raadslid Els Kindt uit Lichtervelde.
Van Kuurne: burgemeester Carl Vereecke (instigator van de expeditie), twee schepenen, een cultuurbeleidscoördinator en een fabrikant van frigo’s.
Lendelede: de burgemeester Georges Gheysens, twee schepenen, waarvan één met partner.
Ingelmunster: een schepen.
Wevelgem: een schepen, een ambtenaar, een regio-verantwoordelijke kinderopvang en een zekere Geert Verschuere.
Wielsbeke: de burgemeester Filip Devos, een schepen en de gemeentesecretaris.
Verder nog Mohamed en Malaika Khanfar, van het “Verbond van Saharaverenigingen in Europa”.
Totaal: 29 koppen. (Andere bronnen zeggen 27.)

De burgemeester en schepen van Wielsbeke gaven blijk van deontologisch fatsoen. Zij hebben de vliegreis zelf betaald (443,30 euro), want beschouwden de tocht als een vakantiereis. (Voor de secretaris daarentegen ging het om een studiereis.) In de regel declareerden de deelnemers de kosten bij hun resp. besturen. Het verblijf zelf – ook dat in Casablanca? – is bekostigd door de Marokkaanse autoriteiten. Onze vriend, de wali Tamek Mohammed Saleh.

Een zoektocht

Voorafgaandelijk aan de reis is er vanuit het Kuurnse gemeentebestuur een missive vertrokken naar de wali om te zeggen wat het doel was van de studiereis.
1. Zoeken naar goedkope alternatieven voor het transport van hulpgoederen.
2. Zoeken naar mogelijkheden tot samenwerking tussen Marokko en Vlaanderen.
3. Bijdragen tot een goede communicatie tussen Marokko en Vlaanderen.

Vandaar dat men een drietal workshops wenste te organiseren, die evenwel niet helemaal samenlopen met bovenstaande doelstellingen maar de deelnemerslijst (met een anesthesist) helpen verklaren.
РEen workshop rond veiligheid, met bezoek aan een politiepost ̩n een ziekenhuis.
РEen workshop rond economie, met een bezoek aan het Centre R̩gional de D̩veloppement, de haven en eventueel een bedrijfsbezoek.
– Een workshop rond sociale projecten, met bezoek aan een kinderdagverblijf, een atelier voor kansarmen.

Controversiële intenties

Op 3 november kreeg de Kuurnse burgemeester een brief van SWS, de Solidariteitsgroep Westelijke Sahara.
Want de “Maghreb Arabe Press” was al een en ander ter ore gekomen over de delegatie en de intenties ervan (bijv. stedenband).
Men herinnert de burgemeester aan het feit dat Dakhla in de Westelijke Sahara is gelegen, en dat behoort niet tot Marokko. Integendeel, Marokko is een illegale bezettingsmacht.
“In het licht daarvan krijgen voornoemde intenties een hoogst onethische en politiek controversiële bijklank.”
SWS vreest dat door een bezoek aan de regio, georganiseerd met Marokkaanse partners, een beeld gecreëerd wordt dat de illegale Marokkaanse aanwezigheid in het gebied legitimeert.
En daarom vindt SWS een verklarende repliek van Kuurns burgemeester uitermate belangrijk.
Onze onderzoeksjournalist D.T heeft nog altijd geen weet van een antwoord van burgemeester Carl Vereecke.

We eindigen altijd met een positieve noot.
Mandatarissen die serieus ‘banden’ zoeken met Marokko doen dat met dorpen of streken waar onze allochtone broeders alhier in de Maghreb nog contacten hebben. Dat is niet in Dakhla.

P.S.
Wie “Verbond van Saharaverenigingen” intikt op de zoekmachine van Google wordt gevraagd of men misschien bedoelde “verbond van schietverenigingen“. Zou kunnen.

Incidentrijke studiereis van onze mandatarissen naar Dakhla

De expeditie van een resem notabelen uit onze Leiestreek naar Dakhla (15°56’ W en 23°42’ O) is al dagen terug in de heimat, alle deelnemers steeds worstelend met de “toerista”. (Zie vorige stukken.) Nog altijd geen verslagen van de onderneming in de plaatselijke pers, terwijl het hier gaat om de meest uitgebreide politieke streekdelegatie die zich ooit concreet en metterdaad aan ontwikkelingssamenwerking heeft gewaagd. Maar dat komt omdat de pers lijdt aan plaatsvervangende schaamte over deze verbloemde snoepreis.

Er bereiken ons vanuit de diepe woestijn berichten over pittige incidenten.
We geven ze weer voor wat ze waard zijn. Over de betrouwbaarheid en subjectiviteit kan de lezer oordelen, wetende dat de verhalen komen van undercoveragenten van het Frente Polisario én anderzijds van collaborateurs van de Marokkaanse bezetter van de Westelijke Sahara.

De door de Kuurnse burgemeester en de wali (soort ‘graaf’ van de regio Oued ed Dahab-Lagouira) bedachte workshops zijn niet helemaal resultaatgericht verlopen. Er was nogal wat absenteïsme vanwege het feit dat er continu driedaagse bruiloften plaatsgrepen. Op de eerste bruiloft al vroeg de Kortrijkse schepen van bevolking Marie-Claire Vandenbulcke aan de vader van de bruid naar het juiste bedrag waarmee het 15-jarige meisje werd uitgehuwelijkt. En onder welke juiste tafel dat dit gebeurde. Consternatie bij alle ooms en tantes. De werkvergadering over het verschil tussen schijnhuwelijken, gearrangeerde huwelijken, gedwongen huwelijken, mariages de raison en huwelijken “van moeten” werd naar een latere dag verschoven.

Het grootse nationale feest van 6 november werd ook ontsierd door ongepaste vraagstellingen van onze nog niet ingeburgerde expeditieleden. Op die dag viert men in Dakhla de verjaardag en aankomst van de overblijvenden van zgn. Groene Mars. Een SP.A-deelnemer had het in zijn gebrekkig Spaans over de “invasion verte”. Pronto werd hij voor nadere toelichting afgevoerd naar een meer afgelegen kazerne. Onze in de buurt zijnde Kortrijkse procureur kon op een gelukkige wijze tussenkomen met de belofte dat de delegatie zich voortaan niet meer zou begeven in gewaagde disputen en meer ingetogen en beleefd (klakkeloos, in het Vlaams) zou luisteren naar de geautoriseerde uiteenzettingen van de wali en andere hoogwaardigheidsbekleders van Dakhla.
Niemand zou nog per vergissing (mast moet aan de rechterzijde!) zwaaien met de vlag van de Saharaanse Republiek.

Ook werd toen overeengekomen dat onze delegatie zich zou houden aan het plaatselijke tijdsbesef. Dat men niet meer in dagen zou denken, maar in termen van licht. “Licht” is in de woestijn gelijk aan opstaan, en “donker” betekent gaan slapen. Meteen sloot de bar van hotel Sahara Regency vanaf die donderdag om 18u20 zijn deuren. Onze deelnemers aan de expeditie werden door deze maatregel overgeleverd aan rituele theevisites bij de inboorlingen. Die liepen allemaal faliekant af. Zoals gebruikelijk proefde de gastheer als eerste het suikergehalte van de thee om meteen daarna de slok terug in de theepot te spuwen. Visites voortijdig afgebroken.

Een ongelukkig voorval deed zich voor toen schepen Marie-Claire Vandenbulcke haar eigen thee in een pas aangekochte theepot (drievoudige van de prijs en duurder dan in Kortrijk) had meegebracht naar een werkvergadering over administratieve vereenvoudiging (een uniek loket voor alle stempels en carbonpapier voor de in te vullen formulieren). Bleek alras dat het ging om witte wijn. De kamelen van het hotel hadden het geroken en gingen er briesend in gestrekte draf vandoor.

De wali is nogal voorstander van meer autonomie voor de Westelijke Sahara en voor hemzelf. De Lendeleedse burgemeester was dit tijdens het voorafgaande studiebezoek niet ontgaan en bracht een referaat over het verschil tussen federalisme, confederalisme, separatisme, deconcentratie en decentralisatie. En autonomie. Ook de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kwam op algemene aanvraag even onverwijld ter sprake. Alle aanwezige Sahrawi-collaborateurs hadden het duidelijk begrepen (wat wijst op een verkeerde uitleg) en zagen in dat hun vrijheidsstrijd ten dode was opgeschreven. Met instemmend geknik van de militaire commandant van Dakhla verklaarden zij openlijk dat zelfs een referendum (niet te verwarren met volksraadpleging) over het zelfbeschikkingsrecht zelf bij de oorspronkelijke bewoners van de Westelijke Sahara zinloos was. Heel die onafhankelijkheidsstrijd is met een bilateraal algemeen goedgekeurd perscommuniqué bestempeld als een “conflit artificiel creé par les ennemis de l’intégrité territoriale”. We zijn hier namelijk aan de Leie en in heel Europa verkeerd voorgelicht.
(De flamingantische leden van de delegatie hielden een strategische plaspauze.)

Enkele werkgroepen bogen zich nog over de vraag hoe bestuurlijke instanties van onze Leiestreek konden bijdragen aan meer veiligheid, economische en culturele ontwikkeling in de mulle Westelijke zandbak.
Hierna enkele van de meer uitgesproken resoluties waartoe onze mandatarissen zich hebben verbonden.
Hulpgoederen van alhier (ondermeer lijnzaadolie en kunstgras) zullen vanuit Kuurne per ezelstoet via de vluchtelingenkampen van Tirfoud naar Dakhla worden gebracht. De NGO’s worden hierbij niet meer betrokken want die leveren toch maar goederen aan Polisario-strijders die daarmee wapens kopen bij de Kongolese soldaten in Mauritanië.
De intercommunale Leiedal zal exclusief een studie opmaken voor de aanleg van een plezierhaven aan zowel de west- en oostkant van het schiereiland.
(Surfers en strandlovers van eigen bodem krijgen wel premies.)

Qua upgrading van het culturele leven worden de deelnemers-muzikanten aan het komende Dakhla-festival uitgenodigd als residenten op Buda-kunsteneiland.
Naar analogie van de uit de Spaanse tijd stammende katholieke kathedraal in Dakhla komt er een grote moskee aan de boorden van de Leie, in de villawijk tussen Kortrijk en Kuurne. Ten zuiden van de buurt van Sint-Pius.
Het Stadsontwikkelingsbedrijf Kortrijk en de sociale huisvestingsmaatschappijen van de streek bouwen perfabwoningen die gratis worden geschonken aan de Sahrawi’s die zich via een inburgeringscursus wensen te bekeren tot Marokkaans staatsburger.
Leiedal zal een crematorium bouwen voor de door de wind afgedreven dode drenkelingen aan het strand van Dakhla die op weg waren naar fort Europa.

De verbannen president van de Saharaanse Democratische Republiek (Abdelaziz) wordt in gezelschap van de Marokkaanse wali (Salah Tamek) uitgenodigd voor een tegenbezoek.

Beslama !

Alternatieve reisgids voor onze mandatarissen op expeditie in Dakhla (3)

Wat voorafging.
De burgemeesters van Kuurne en Lendelede trokken vorige zomer naar het diepe zuiden van de Westelijke Sahara. In het slaperige woestijnstadje Dakhla met een buitenmaats fort stootten ze toevallig op een aantal plaatselijke notabelen en na een aantal aangelengde glazen muntthee (“de whisky van de woestijn”), met op de achtergrond heupwiegende bedoeïenenvrouwen op tranceverwekkende chaoba-muziek, kreeg iedereen bij volle maan het lumineuze idee om elkaar spoedig terug te zien. Om de reiskosten wat te dekken en binnen de perken te behouden bedachten onze eigenste burgemeesters de organisatie van een grootschalige expeditie van mandatarissen uit zeven gemeenten van onze Leiestreek, te betalen door de respectieve gemeentekassen. De notabelen van Dakhla zelf waren algauw bereid om het verblijf van de Belgen op zich te nemen. Gaan we die Flamencos de Belgica eens lekker hersenspoelen over de politieke, economische en culturele situatie in het door Marokko bezette gebied. En bivakkeren in het hotel Sahara Regency is toch maar een virtuele kostenuitgave, want het viersterrenhotel is in handen van de Staat. (Volgend jaar, ter gelegenheid van het Kuurnse Ezelsfeest, komt er een tegenbezoek. Om nog meer van elkaar te leren.)

Veel tolken heeft onze delegatie niet van doen.
De echte, oorspronkelijke bewoners (Sahrawi’s) van de vroegere Spaanse kolonie hanteren een zeer specifieke Arabische variant die bijna niemand verstaat, of het zijn Berbers. Maar die krijgt men toch niet te spreken, tenzij het gaat om een of andere beëedigde collaborateur van de bezetter, het dictatoriaal getinte Marokkaanse regime. Honderdduizenden zijn trouwens gevlucht en wonen nog altijd in tentenkampen bij Tindouf.
De wali die fungeert als gastheer spreekt perfect Engels want behaalde in Rabat een universitair diploma voor die taal. Hij is ten andere voor zijn land nog ambassadeur geweest in Noorwegen.
De delegatie meent dat een wali iets is als een gouveneur van bij ons. Nu is Mohamed Salah Tamek wel degelijk gouverneur van de provincie Oued Eddahab, maar hij is véél meer dan dat. Hij is tegelijk een soort onderkoning (wali) van het grote gebied (de wilaya) Oued Eddahab-Lagouira. Zeg maar van heel Rio de Oro. Zo’n cumulatie komt niet veel voor. Mohamed heeft in die ellendig uitgestrekte woestijn alles voor het zeggen en waakt daarbij tot eenieders profijt over de bestemming van natuurlijke rijkdommen (fosfaat, ijzer, vis) aldaar.
Hoe hij het zover heeft kunnen schoppen is alweer een gevaarlijk indiscrete vraag die onze expeditieleden best niet zouden stellen. In zijn jonge jaren was hij een gauchistisch tegenstander van het regime en daar heeft hij – als zijnde staatsgevaarlijk – in de 70’er jaren geruime seizoenen voor moeten brommen in een of andere vergeetput met poepgat.

De wali zal zeker niet nalaten om te benadrukken dat al wie zich in Dakhla komt vestigen gratis een prefabwoning krijgt. Zelfs een loon tot men werk vindt. De koning van Marokko en afstammeling van de Profeet wil de streek bevolken (“marokkaniseren”) en heeft daar miljoenen dirham uit eigen zak voor veil. (De regio is de minst bevolkte van Marokko. Cijfers zijn onbetrouwbaar. 37.000?)
Met de nomaden is er wel een probleem. Op de daken van hun huis hoeden ze schapen en geiten. De Bedoeïenen houden het nauwelijks een week lang vol in de stad. Willen altijd opnieuw weer naar de zandbak. En de Saharaanse mensen beschouwen Marokko als een ander land. Spreken dan over “daarginds”. La-bas il sont mieux organisés.

Hang-out

In Villa Cisneros (Dakhla) valt voor niet-surfers nauwelijks iets te beleven. Tenzij het “Frente Popular de la Liberación de Saguia el Hamra y Rio de Oro” (Polisario) lucht krijgt van het bezoek van de hoge Belgische delegatie. Die vrijheidstrijders houden zich slechts tandenknarsend aan een wapenstilstand. Stel dat ze zich even met een of andere ludieke burgerverzetsdaad willen bewijzen tegenover die buitenlanders.

Vlakbij de militaire barakken van Dakhla is er een pittoreske straat. Overdag voor een blanke christenhond nog wel vredig te bewandelen, met al die kleurige, vriendelijke huisvrouwen, maar bij valavond al voorbehouden voor seksueel sodatenplezier. “Get lost?” schreeuwen die militairen en straathoekwerkers dan naar allochtonen uit de Leiestreek.

Aan te raden valt dat onze expeditieleden ‘s nachts leute maken in de populaire hang-out voor backpackers, de bar Samarkand.
Of in de bar van het hotel, want daar is ook bier te koop. Hoed u voor de onvermijdelijke plaatselijke rasta, ene Feisal. Wil met zijn praatjes alleen maar whisky aftroggelen.
Pas op. Nooit alcohol drinken in de buurt van een moskee, en zo zijn er nogal wat in Dakhla. Camoufleer uw wijn in een thermosfles, en schenk die dan cool uit in een cola-glas. Net halal coca. (Denk nu vooral niet dat de zandmannen dit niet in het oog hebben, maar voor wat hoort wat.)

De Iers-Arabisch-ultra-clevere baas van Hotel Sahara Regency regelt tochtjes op zee.
Als er een geheime politieagent mee optrekt, dan alleszins geen gesprek aanknopen met klagende Sahrawi vissers. Hun lot is al erg genoeg sinds de “crise du poulpe”. Niet over praten ! Is haram.
Maar je kan ook met het “schip van de woestijn” eventjes het binnenland intrekken. Dat schip heeft maar één bult. Gemakkelijk te onthouden met een ezelsbrugje. Het woord kameel telt twee E’s. Dromedaris slecht één. Kenners weten het echte onderscheid. De dromedaris heeft korter haar, langere poten en is slanker.
Blijf maar ver weg van de Algerijnse grens met zijn tentenkampen. Geen foto’s nemen van controleposten en benzinesmokkelaars.
Niet te dicht bij de Marokkaanse zandmuur der schande komen.

Aanstaande donderdag is er in Marokko een nationale feestdag.
De herdenking van de Groene Mars van 1975, toen vorst Hassan II naar schatting 300.000 haveloze stakkerds zonder water of brood met soldaten de Westerse Sahara injoeg om de Spaanse kolonisatoren te verdrijven.
In Dakhla heeft men dus wel bijzondere redenen om dit feest te vieren. Heel de stoet is toen veilig en wel aangekomen.
En nu daar een Belgische – nog wel gemengde ! – expeditie vertoeft zal het dubbel plezant worden. Alle werkvergaderingen worden opgeschort.
Ook wij vieren mee, en herdenken onze Spaande bezetting. Alva.
De Groene Mars nimmer ofte nooit als een inval bestempelen !!

P.S.
Kuurns burgemeester is een trouwe gelovige practiserende kerkganger.
Kan hij op 6 november geen Heilige Mis regelen in de “kathedraal” van Dakhla?
Een echte hoogmis?
Met vrouwelijke misdienaars. Schepen Marie-Claire Vandenbulcke.

Alternatieve reisgids voor onze mandatarissen op verplaatsing in Marokko (2)

(Met update.)

Als Allah het wil (en waarom zou Hij – de Genadigde en Barmhartige – dat nu een keer plots niet willen?) landt onze 29- of 30- koppige delegatie van streekmandatarissen en de partners morgen 3 november geëxalteerd (overstuur, in alle staten) op ons kosten vanuit Casa heelhuids op het vliegveld van Ad Dakhla, dat is in het uiterste zuiden van de Westelijke Sahara, bijna aan de grens van Mauretanië.

Ziehier nog wat ultieme informatieve gegevens voor onze verkozen vertegenwoordigers-routards over bestemming Dakhla, de landtong, het volk en de leiders.

Landing

De nadering van de vlieghaven aldaar is door de bank genomen bijna altijd spectaculair. NU EN DAN WERKT DAAR GEEN INSTRUMENT.
(Vlieghaven is ooit aangelegd door Spaanse fascist koning Franco, om daar zijn politieke tegenstanders in een concentratiekamp te herbergen. Vandaar dat we daar nu nog kunnen naartoe vliegen.)

Luchtverkeersleiders geraken er niet aan uit, zeker als er daar een stel Flamenco de Belgica aankomen.
Ofwel is er net een plotse dust devil opgestoken zodat de piloot geen steek voor zijn ogen ziet en de passagiersruimte vanwege de airco niet meer stofvrij kan genoemd worden. Zelfs bij oneindige visibility vliegen de theekopjes rondom je oren, vanwege onbewolkte air turbulence. Het maanlandschap (onderaan het vliegtuig) is indrukwekkend desolaat. Verrassend en verwarrend voor mandatarissen uit Zuid-West-Vlaanderen is dat men zowel aan bak- als stuurboord tegelijk zee (kust) ziet. Dat komt gewoon omdat Dakhla op een lang en heel smal schiereiland ligt. Als het vliegtuig een U- landingscircuit maakt boven de Atlantische Oceaan kunnen passagiers met professionele telelens foto’s maken van de drijvende drenkelingen-emigranten (of lijken) uit Zwart-Afrika die de Canarische Eilanden net niet hebben gehaald. Om vandaar in de buurt van de Veemarkt te Kortrijk te geraken. Dat maakt triestig.
Snoepreis helemaal verknald.

En net voor de landing kan men in het verlengde van de runway nog zoeken naar sporen van vliegtuigwrakken.
Absoluut verboden is het om vanuit de lucht de 74 kazernes die garnizoenstad Dakhla telt te fotograferen.
Vlak voor touch down op de runway 03, op een hoogte van 500 feet, kunnen onze gedelegeerde mandatarissen nog in detail het hotel observeren waar men zal logeren. Even nauwelijks een halve kilometer naar rechts kijken; het ligt bijna in het verlengde van de landingsbaan. Het rustige Hotel Sahara Regency, vier sterren, te herkennen aan het zwembad. (Vijfhonderd meter verderop merkt een geoefend waarnemer nog de helwitte “kathedraal” waar onze katholieke delegatie een dankmis zal opdragen ter ere van de donateurs van de studiereis.)

Een harde zgn. kolonelslanding is van militaire piloten bij Royal Air Maroc niet uitgesloten.
In Dakhla waait het altijd. Voor morgen verwacht men een cross wind van 22 km/h.
Waarom waait het daar altijd, op die lagune?

Omdat daar in de zandbak sinds enige jaren van heinde en verre windsurfers naartoe komen.
Onder impuls van voormalig wereldkampioen kitesurfer Rachid Roussafi. Wil met medewerking van alle rijke stinkers en PAARDEPIETEN van bij ons aan de Leie in Dakhla een Hawaïaans paradijs maken voor allochtone macho’s en hun topless babes. Project is genaamd “Dakhla Attitude”. Luxe camp. Plaatselijke Sharami vissers kijken er al naar uit. Investeren in verrekijkers. Koning vrouwezot gaat akkoord.

Nu nog renbaan voor kamelen in Kuurne. Wacht maar. Komt er.
Arabische paarden zijn helemaal out.

De ontvangst

Die wordt allerhartelijks.
(Zuiderlingen zijn in om het even welk land hartelijker dan hun noordelijke medebewoners. Let daar maar eens op.)
“Labes?”
“Labes!”

Burgemeester van Wevelgem denkt dat hij in Villa Cisneros (van Rio de Oro) is en houdt het bij Spaans.
Marie-Claire Vandenbulcke, onze Kortrijkse schepen van administratieve vereenvoudiging, krijgt als eerste alle mogelijke functionele stempels op armen en benen en hoeft geen enkel zesvoudig formulier in te vullen. ZIZ noch gazous betalen bakchish. De eerste indruk is overweldigend. Er is niets te zien. Nijdige woestijnvliegjes steken alom. Geen functionaris die vraagt om plastic zakken. (Dat is een codewoord.)

De begroeting van de wali met de burgemeesters van Kuurne en Lendelede is bijna als homofiel te beschrijven. Ze kennen mekaar van vorige zomer.
Soldaten alom. Procureur Frits Verhaeghe schrikt zich een hoedje en belt naar onze korpschef van VLAS om bijstand.
Suivez le guide.
Younés Hasnaoui Amri heeft de nodige tanks besteld om de delegatie naar zijn viersterren staatshotel 500 meter verderop te brengen.
Plots blijkt dat er niemand Hassaniay of Berbers spreekt. De taal van het land, van de sahrawi’s.
President van de Saharaanse Republiek, Mohammed Abdelaziz schittert door afwezigheid. Mocht niet komen.

Alle taallessen die de delegatie kreeg ter voorbereiding van de studiereis blijken overbodig.
Wali (én gouverneur) Mohamed Salah Tamek van de regio Oued Ebdahab-Lagouira is een soort prof in de Engelse taal geweest. Gauchist !
De baas van het hotel heeft Ierse moeder.

Morgen bellen naar de wali, om te zien hoe het allemaal is afgelopen. Tel. 028896011/27/39.

Het verblijf
(…)
Op 6 november: groot feest in Dakhla.
Familieleden (kindjes thuis) van onze delegatie kunnen die nacht bellen om te zien of vader of moeder nog in café Samarkand rondhangt.
Daar is altijd bier te krijgen ! En nog veel meer.

(Wordt vervolgd.)

Update.
Onze Kortrijkse burgemeester is niet mee naar de woestijn.
Motivering onbekend.
Stefaan De Clerck is nu wel met gezelschap naar Venetië, op kosten van het stadsontwikkelingsbedrijf SOK?
Met wie? Waarom? Waarvoor?
Waarom weet er dit niemand?
Waarom staat dit niet in de papieren perse?

Alternatieve reisgids voor onze mandatarissen op verplaatsing naar Marokko (1)

Morgen (2 november) vertrekt een uitgebreide delegatie van burgemeesters en andere mandatarissen (een dertigtal) uit zeven gemeenten van onze Leiestreek naar Dakhla. Tot het gezelschap behoort zelfs een procureur uit Kortrijk. Dat ze daar in Dakhla maar opletten! Die bende smokkelaars, mensenhandelaars en arrangeurs van schijnhuwelijken!
Het woestijndorp ligt in het uiterste zuiden van Marokko, beter gezegd in de Saharaanse Republiek, ook genoemd de Democratische Arabische Republiek Sahara (DARS of ADRS).
Tussenlanding in Casablanca.
Stad Kortrijk is vertegenwoordigd door Marie-Claire Vandenbulcke, schepen van bevolking en administratieve vereenvoudiging.
Over de motivatie van deze “studiereis” en de bedenkers ervan later meer.
Nu eerst vlug wat richtlijnen, tips en goedbedoelde waarschuwingen voor de deelnemers. Om ze te behoeden voor cultuurschokken, want veel leden van de delegatie hebben nog nooit een voet buiten Europa gezet.

Casablanca !
Betekent: huis in het wit. Ook daar is er veel snoep te koop.
Kenners zeggen gewoon Casa. Dat is een stad met veel auto’s, brommers, uitlaatgassen en opvallend weinig ezels of dromedarissen. Weinig typisch voor het land.
Bij goed weer en met een goede piloot aan boord kan men bij de nadering vanuit de lucht al minstens 100 km van te voren de minaret zien van de moskee Hassan II. Een reusachtige taart in beton. Een bezoek is aanbevolen, want de moskee is toegankelijk voor christenhonden. Wel is het helemaal haram om aan de gids te vragen hoeveel die taart heeft gekost. Schattingen lopen uiteen van 450 miljoen tot 2 miljard. Allemaal bekostigd door arme schapenhoeders, ambtenaren (een maandsalaris) en tapijtverkopers (procent van de omzet). In ruil voor de bijdragen ontvingen de sponsors van koning Hassan een soort “diploma” waarbij beloofd werd dat men in het paradijs nog meer maagden zou in de schoot geworpen krijgen dan normaal is voorzien. Een verboden vraag aan de gids is nog om proberen uit te vissen hoeveel doden er indertijd zijn gevallen op de werf.
Casa is goed voorzien van bidonvilles. Onze schepenen-deelnemers van openbare werken of huisvesting moeten maar eens goed uitkijken, want die krotwijken zitten goed verscholen achter hoge witte muren. Dus best plaatsnemen op het dak van de stadsbus. Ga a.u.b. niet als opvallend buitenlandse officiële delegatie binnen in arme wijken of klim niet op vuilnisbelten. Een zelfmoordaanslag is nooit uitgesloten. Remember 2003.
Tip voor schepen Vandenbulcke. Kerkhoven bezoeken ligt moeilijk. Het beste is om zich te verkleden als moslima. Vooral beweren dat er maar 1 Profeet is. Que Dieu Le préserve ! Que Dieu L’assiste !

De delegatie blijft morgen 2 november even overnachten in Casa.
Er is dus tijd voor de nodige ontspanning na al die stress van de reis. Oriëntaals snoepgoed kopen in pâtisserie Bennis. Ktéfa is heel lekker. Opgepast voor zakkenrollers, want die werken wel eens samen met die dikke agent om de hoek. Op de Boulevard de La Corniche is kif te koop. Voor de mannen: op de “Corniche” stoot men in de “Calypso” op de mooiste gazellen van het land en de stad. Echte bitches met amandelogen zijn te koop voor twaalf kamelen in de disco’s “Balcon 33” en “Carré Rouge”.
Slaapt de delegatie in het chique Hyatt Regency? Dan is een slaapmuts in de bar Casablanca beslist aan te raden. U tevoren laten schrobben in de luxe hamman “Le Lido”. Zul je zien hoe vuil je bent na dagje Casa.

Overmorgen wel het vliegtuig naar Dakhla halen, want anders zitten jullie nog dagen vast. En een rit overland tot in het verre Dakhla is niet van de poes. Zandstormen. Zandplaten. Landmijnen. Schorpioenen. Autowrakken. Lege waterputten. Verwilderde, humeurige dromedarissen die stinken en spugen naar ongelovige allochtonen (fakirs).
Vliegtuig is evenmin veilig. Jaren terug is het toestel van een piloot op Wevelgem bij een rally naar Dakar neergeschoten. Uit de lucht gehaald boven de Spaanse Sahara, waarschijnlijk door het Polisario Front. Piloot nooit meer levend teruggezien. Lijk spoorloos.

In Dakhla waait het altijd.
Straks meer daarover in een andere aflevering van onze reisgids voor beginners.

Besláma !

Onze stagiair-reporter op stap (8)

Hier ter redactie is sinds dagen en nachten geen bericht meer binnengelopen van onze stagiair-reporter (STR) op reis. Noch van onze redactiesecretaresse.
Laatste teken van leven kwam uit Kuressaare, dat is sinds 1998 – of net daarvoor, hoe komt zoiets tot stand? – een vredige zustergemeente van Kuurne, op het eiland Sarremaa in Estland. (Sarremaa betekent: eiland. In het Russisch: iets van “ezel”.) Coördinaten: 58°24 NB en 22°30 OL. (De zon schijnt al vanaf 4 uur PM regelrecht in je ogen, dus altijd petje op, als toerist.)

Nu pas alarmerende telefoon van de burgemeesteres van Kuressaare, Urve Tiidus.
(STR) weet dit als jonge stagiair niet, maar kortrijkwatcher staat al jaren op goede voet met pisteidenantajana Urve, een prettige verschijning (wel blond) en daarbij nog lid van de Reform Party, de liberale EESTI REFORMIERKOND. Is o.a. voorstander van de vlaktaks. Wij kunnen ook daarom allemaal samen met Carl Vereecke (VLD-burgemeester van Kuurne) en de schepen van cultuur Germain Vandesompele door één deur in om het even welk spa-hotel van het eiland.

“Ma armastan sind,” zegt Urve.
En start een lang verhaal over wat er daar allemaal met (STR) aan de gang is op de nabijgelegen camping. Hut 53 en de vlakbij gelegen sauna. Erg belastend voor reporter (STR). Volgens mij – maar dat is voorlopig vanuit buikgevoel beoordeeld – is hij in handen gevallen van Russische penozefiguren en stoeipoezen.

Is Urve wel objectief met haar relaas? Altijd nagaan. Nooit geloven wat men zegt, dat is hier de stelregel ter redactie.
Stagiair-reporter is namelijk eerder van linkse strekking – net daarom aangeworven – en tegenstander van de vlaktaks en de vermindering van de BTW voor de rijkmensen in de horeca.

Burgermoeder Urve vertelt dat 7 km westwaarts van haar dorp (kant strand) rondom de blokhutten van (STR) nu ook Adelaïde Kunavicute, Ina Mancini, Hanna Mäe, Maris Golab en ene Silva (uit Kuurne?) zijn aangemonsterd. Trainen zich om op torenhoge naaldhakken door het mulle zand te lopen. Dat er een sfeervolle verlichting heerst zoals van rood zwaailicht. Opzwepende, ritmische muziek die het tempo hoog houdt. Chocolade-massage en Cleopatra milkbath is geprogrammeerd. Modderbaden. De luxueuze setting is bijna cult te noemen. De verkleedhokjes op het strand zijn voor wie enigszins op de hoogte is: doorzichtig.
Urve wil erbij zijn, maar mag niet van haar lokale korpschef? Moet kunnen.

WE WILLEN DIT ALLES WEL EERST EVEN NACHECKEN.
HIER GEEN PORNO.

Als dit alles bewaarheid wordt is het met onze stagiair afgelopen.

Naschrift

Urve van Kuressaare is zopas in Kuurne gearriveerd met de nodige bewijsstukken. Logement: “De Katte”.
(STR) kreeg met een fax vanuit “De Middenstand” stante pede zijn C4, naar buiten uit ingevolge herstructurering van zowel redactie als directie.
De overgestileerde hutten (“Sodom” en “Gomorra”) zijn op een valse naam gekocht. (Poets.) Hij steekt de draak met het volkslied “Mu Isaama, mu öhn ja rööm”. En met alle Estische volksliedjes. Wat voor Urve Tiidus de spuigaten liet uitlopen was dat (STR) nu ook haar beste vriendin Lehio opvallend veel siliconenwerk en paardenstaarten heeft aangepraat. En voor de dikbuikige gasten uit Sint-Petersburg zingt van “kui kaunus oled sal”. MOISTURIZING !