Woord vooraf
We hebben het nu bij wijze van spreken over de ‘voorlaatste‘ STOOT van Vincent als burgemeester omdat het tweede voorbeeld van  politieke gekheid dat we willen memoreren voor een eerste keer tot uiting kwam  in de gemeenteraad van oktober dit jaar, en nog een vervolg keer in de allerlaatste gemeenteraad van deze bestuursperiode, die  van vorige maand november.
Zo.

Voor wie wat nauwkeuriger die voorlaatste frats van onze burgervader van nabij wil  volgen op de live stream van de gemeenteraden, geven we soms de tijdstippen aan zoals je die kunt aflezen op het scherm in de raadszaal zelf.

Het zeer merkwaardige  aan deze zaak is dat de verre oorsprong ervan  al ligt in de gemeenteraad van 9 maart 2020, terwijl  uiteindelijk een en ander pas zijn beslag kreeg (en dan nog…) aan het eind van deze legislatuur. Dat gegeven op zichzelf al is een symptoom van wat we hier (in vorig stuk) bestempelden als een vorm van “permissieve democratie“. Een uitvinding van onze Quickie: een bestuursvorm waarbij  alles mag, alles kan. Verantwoording is onnodig.  Vooral niet reageren op wat er zich zoal als  onwettig afspeelt onder het bewind. Doen alsof men van niks weet. Quickie blijft er  – zeker als hij weet dat het serieus is – onbewogen bij.

Het is een uiterst bizar verhaal wat hier nu aan bod komt.
U hebt er  nochtans weer absoluut niets over vernomen in onze “embedded press”.  En dit terwijl het gebeuren  zelfs van een zodanig allure is (en was) dat het ongetwijfeld de aandacht verdiende van de  landelijke pers.
Kunt u zich dat voortellen? Een ambtenaar die bij het parket een strafklacht indient tegen een raadslid. En wat voor strafklacht! In welke stad  is zoiets nog kunnen gebeuren in de voorbije zes jaar?? Kent u er één??

Redactioneel moeten we hier nog iets verklappen alvorens verder te gaan. 
We weten niet alles over de zaak en schetsen het verloop ervan dus in nogal  grove lijnen. Dat komt – stel u voor! – omdat betrokkene raadsleden  nog wel door een ambtenaar er streng werden op gewezen dat zij over het gebeuren heel discreet moesten blijven, dat zij als raadslid gebonden zijn tot het beroepsgeheim. Wat een larie ! Heel het geval kwam in twee raadzittingen ter sprake. Maar ook dat soort van geplogenheden behoort tot wat we hier benoemen  als “permissieve democratie”.  (Een nieuw politicologisch begrip!) Alles is toegelaten, ook de mogelijkheid dat een ambtenaar een spreekverbod oplegt aan raadsleden. Documenten achterhoudt. Ja, zelfs verwijst naar onbestaande documenten. En maar  ‘alternatieve feiten’ vertellen, het mag allemaal. En Quickie verpinkt niet.

Kom, we gaan beginnen bij het begin.
De raadszitting van 9 maart 2020, punt 8.

Zie volgend stuk want anders wordt dat hier wat te lang.
En we hebben minstens nog duizend woorden nodig om illustreren wat Quickie zoal vermag.