Over de eerste echte gemeenteraad van deze legislatuur (4 februari) kon u hier nog weinig lezen. Dat komt omdat onze gemeenteraadwatcher nog altijd niet is bekomen van het wonderlijke gedrag van bepaalde raadsleden.
* Over de nieuw-verkozenen kunnen we nog niet veel zeggen, want zij hebben zelf nog niet veel gezegd. (Nieuwbakken schepen An Vandersteene is als antwoord op een vraag “nog op zoek naar een oplossing”.)
* De nieuwe voorzitter van de Raad (Piet Lombaerts, N-VA) leidde het verloop van de zitting nogal stuntelig. Wat hij ook nog kan leren is dat het niet zijn taak als voorzitter is om het beleid te verdedigen.
* Burgemeester Vincent Van Quickenborne deed al te luchtig over het feit dat een schriftelijke vraag voor het Bulletin van Vraag en Antwoord niet binnen de voorgeschreven termijn werd beantwoord.
* Hij vond het ongepast dat een raadslid ter zitting nog amendementen indient bij een voorstel van het schepencollege.
* Hij vond het niet nodig dat ook raadsleden van de oppositie een Raadscommmissie kunnen voorzitten.

Burgemeester Q lijdt dus aan een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis, kortweg DIS genaamd. Volgens het Amerikaanse handboek voor diagnose van psychische aandoeningen (DSM) betekent dit dat zo iemand twee (of zelfs meer) onderscheiden persoonlijkheden in zich draagt, ieder met een eigen patroon van waarneming, aanvoelen en denken over de omgeving en over zichzelf.
Simpel gezegd en toegepast op de nieuwe burgemeester: hij is CONTRA over zaken waarvoor hij vroeger (in de oppositie) PRO voor was, en omgekeerd.

Zowel liberale als socialistische raadsleden uit de oppositie waren in het verleden zeer verbolgen als de CVP-meerderheid hen geen enkel mandaat gunde in allerhande intercommunales of nog andere organisaties (nu “satellieten” genaamd). Of bijvoorbeeld geen stem kregen in de Stadskrant. Zij vonden het ook beneden alle peil wanneer hun voorstellen werden weggestemd, louter en alleen omdat ze van de oppositie kwamen.
De VLD en SP.A-schepenen hebben dit nu vergeten, nu zij de macht in handen hebben.
Dat is trouwens typisch voor DIS-patiënten. Zij lijden tegelijk nog aan dissociatieve amnesie: herinneren zich niet meer waarover hun alter in vorige bestuursperiodes voor- of tegenstander van was.

In de psychiatrie bestaat er geen consensus over de juiste behandeling van mensen met DIS. Laat staan over de therapie bij politiekers met DIS, want bij dit soort DIS-gevallen is de stoornis aangeboren. Genezing is niet mogelijk want de stoornis komt bij iedere bestuurswissel terug.