Maar eerst even wat voorgeschiedenis.
Glorieuze winnaars in de WTV-serie “Mijn restaurant” waren de intussen tot BV’s uitgegroeide Claudio-Junior Francesco Dell’Anno en het liefje, juffrouw Gaëlle Six, allebei (nog?) wonend te Knokke-Heist.
Hun exploten voltrokken zich in de zgn. Oude Dekenij in Kortrijk, een geklasseerd gebouw en eigendom van de stad. Voor de gluurders onder onze lezers, links van de Sint-Maartenskerk, vlakbij de Grote Markt. Goede uitkijkpost is Рconcurrent РCaf̩ Rouge.

Zowel tijdens als voor en na het verloop van de soap werden VTM en het productiehuis door het stadsbestuur in de watten gelegd. Met een huurovereenkomst die de allure heeft van een leeuwenbeding. Half jaar gratis. Nooit door de gemeenteraad goedgekeurd. Onvoorstelbaar financiële tegemoetkomingen, ook voor eventuele verbouwingen. De tuin kreeg men er ook bij. De bovenverdieping zonder huur te betalen. Allerlei logistieke en andere facilitaire steun van de ambtenarij en politie. Parkeerfaciliteiten waar niemand iets van afweet. Spandoeken alom. Ontelbare SMS’s van ambtenaren en mandatarissen met hun tools van Stad bij de eindstemming. Triomfantelijke ontvangst in het stadhuis en grootscheepse viering van de overwinning op de Grote Markt. Alle mogelijke politiekers, tot minister Q en Stefaan D.C. toe, verdrongen zich om mee opgenomen te worden in het succes. Op zoek naar ‘reflected glory‘. Schepenen en partners plus de secretaris van onze stad gingen uitgebreid eten op een officiële sluitingsdag. Lol zeg !!

Een eerste bouwovertreding (het verbreden van de toegangsdeur en het dichtmetselen van een raam) is nog voor het spel begon door het stadsbestuur ogenschijnlijk niet opgemerkt, zodat uiteindelijk een bouwinspecteur – helemaal uit Brussel overgewaaid – de werken kwam stilleggen. Net als in een Russisch toneelstuk. “De Revisor” van Gogol.

De vader van Gaëlle Six is een jurist. De raadsman van het koppel niemand minder dan witte ridder meester Marc Verwilghen. Ergens een nonkel van. Maar dat hield driftkikker en hardleerse Claudio blijkbaar niet tegen om intussen nog allerhande werken (binnen en buiten) de Oude Dekenij te laten verrichten, zonder toelating van Stad of van Monumentenzorg. Op de voorgevel is nu ook een logo van het restaurant Dell’Anno aangebracht zonder vergunning. Met zijn vuilniscontainers heeft Claudio een stukje openbaar domein ingepalmd. Volgens de kranten zijn er nu voor de derde maal werken stilgelegd in enkele maanden tijd.
Tot overmaat van ramp is er deze week weeral een totale leegloop van personeel (ook sous-chef en een woordvoerder) aan de gang. Dit is van belang voor wat hierna nog zal volgen over dat vergiftigd geschenk.

Bij waarnemend burgemeester Lieven Lybeer is het geduld nu bijna (bijna!) op. “Dit kunnen we niet blijven pikken.”
Maar Claudio snapt het probleem niet. Een Italiaan van deze generatie.

Laat ons – na deze inleiding – even uitleggen wat een marketing-probleem kan opleveren voor Stad Kortrijk zelf. PROBLEEM IS DAT OOK WIJ ERMEE OPGESCHEEPT ZITTEN, ONSCHULDIGE KORTRIJKZANEN. EN WE HEBBEN AL ZO EEN SLECHTE NAAM. (Dallas, Texas, Rodenburg nu. Dikke nekken.)

De voorheen goed aangevatte relaties (win-win) tussen Stad en de kok zijn tegenwoordig helemaal naar de knoppen, terwijl het Schepencollege nog in augustus een ongeziene mercantiele daad heeft gesteld ten voordele van de bvba Clausix en de uitgeverij Lannoo.

Sfeerboek

Geheel nog verkerend in een euforische stemming heeft Claudio maanden geleden aangekondigd dat hij een kookboek laat schrijven dat tegen de Boekenbeurs van oktober zou verschijnen. Zal dat nog lukken met al die perikelen, en nu hij laat weten oververmoeid te zijn?
Het moet méér dan een simpel kookboek worden. Een Kook- én Sfeerboek rond Dell’Anno. Met veel illustraties.
Vier hoofdstukken zijn (waren?) voorzien.
Eerst vertelt het koppel over hun wedervaren bij de strijd om de overwinning in de serie “Mijn restaurant”. Dan volgt een sfeerstukje over een bezoek van Claudio aan de vroegmarkt in Rengis. Verplicht toneelnummertje voor grote chefs. Een derde hoofdstuk behandelt de geschiedenis van de Oude Dekenij. En tenslotte zullen Gaëlle en Claudio vertellen hoe zij stad Kortrijk en zijn inwoners al die tijd hebben ervaren.

Nou, hier zal veel voorafgaande censuur bij nodig zijn. En aanvullingen?
Stad heeft immers aan de uitgeverij Lannoo beloofd om voor 7.500 euro exemplaren van het boek op te kopen. (Eerdere geruchten hadden het over 13.500 euro steun.) Stad vindt het verschijnen ervan een mooie opportuniteit om aan city-marketing te doen en zal die exemplaren in de periode oktober-december als relatiegeschenk aanbieden.
Maar er zijn twee voorwaarden aan verbonden!
De teksten en het fotomateriaal moeten op voorhand goedgekeurd zijn door het stadsbestuur. Soort imprimatur.
En het boek moet op de eerste bladzijde op een of andere wijze een “gepersonaliseerd” stuk krijgen.

Tja.
Dat betekent ondermeer dat Claudio en Gaëlle niets zullen mogen vertellen over de steeds verslechterende relatie met het stadsbestuur. Dat we niets zullen vernemen over de “perikelen” met de bouwinspectie en Monumentenzorg. Het huurcontract en andere overeenkomsten met VTM (en tussen VTM en het koppel) zullen we niet in extenso te lezen krijgen.

Claudio had of heeft grootse plannen met de Oude Dekenij. Wou er zelfs gaan wonen en op de bovenverdieping logies verschaffen. Zou graag het gebouw voor 99 jaar in erfpacht krijgen. Maar hij vindt dat Stad de zaak traineert en “koud en warm blaast”. Deze laatste uitlating komt zeker ook niet voor in het Kook- en Sfeerboek.
Als het stadsbestuur zijn belofte tegenover de uitgeverij stand houdt, zullen onze relaties van Stad een geschenk krijgen met een – laat ons zeggen – leugenachtige inhoud.

bvba CLAUSIX

Het koppel heeft in maart een bvba opgericht, intussen met zetel in de Oude Dekenij op het Sint-Maartenskerkhof. (Stadsbestuur weet dat nog niet lang.)
Het maatschappelijk kapitaal bedraagt 18.600 euro, verdeeld in honderd aandelen. Beide zaakvoerders hebben voorlopig elk 3.100 euro ingebracht.
Stel dat het niet goed afloopt met het restaurant?
De bvba heeft nog veel pijlen op de boog. Het maatschappelijk doel is enorm uitgebreid. Exhaustief. Niet limitatief. Congressen organiseren. Hotels, motels, jeugdherbergen en vakantiecentra exploiteren. Plezierboten en sport- en ontspanningsuitrustingen verhuren. Kunstwerken en antiek verkopen. Iets doen met immobiliën. Enzovoort, enzovoort. Toestaan van leningen aan ondernemingen en particulieren ook.
Zullen de auteurs van het Kook- en Sfeerboek al die plannen ontvouwen?

P.S.
Los van al het bovenstaande valt nog aan te merken dat dit Kookboek een potsierlijk relatiegeschenk is.
Daarenboven discriminerend tegenover andere horeca-zaken. (UNIZO-Kortrijk geeft geen kik.)
En wat als Dell’Anno – in de Oude Dekenij wel te verstaan – ter ziele gaat? Alle exemplaren naar De Slegte. Geen sprake meer van ‘reflected glory’, noch voor Stad, noch voor onze onze politiekers.
Dat is Kortrijk. Dit is city-marketing.