Ruthie moet het (nu) als lijsttrekker in haar campagne nog altijd hebben van het bussen van vriendelijke kaartjes ten huize van haar Kortrijkzanen.
Vincent, de machiavellist die zich (na een beschamend laag aantal voorkeurstemmen bij de Kamerverkiezingen) heeft uitgeroepen tot lijstduwer, heeft daarentegen bijna dagelijks zijn eigen persattaché ter beschikking in de persoon van Peter Lanssens, de 0,00%-journalist van ‘Het Laatste Nieuws’. (Over dat ongemeen vleierig en onkritisch interview – over méér dan één volle pagina! – van vorige zaterdag 15 juni hebben we het nog wel. Dat Quickie “niet is uitgeteld“, dat vergeten we zeker niet.)

Rond nieuwjaar van dit jaar stuurde Ruthie (intussen terug schepen) naar alle inwoners een kaartje met een leuk tekeningetje waarop we haar konden zoeken in een massa mensen. “Waar is Ruth?”
Ze viel onmiddellijk op door haar representatieve verschijning. Om te vermijden dat we door Quickie als een seksist worden uitgescholden gebruiken we zelfs geen term meer als “fotogeniek”. Tegelijk vinden we wel niet – zoals raadslid Vermeersch durft te beweren – dat zij een hoog ‘knuffelgehalte’ heeft. Een “Miss” (van Kortrijk of niet) een knuffelgehalte toeschrijven is bij jury’s van missverkiezingen eerder een belediging.

Op FB vonden we toen in januari een opvallende reactie op dat kaartje van ene genaamde Mina Atillah.
Ons zodanig bijgebleven dat we zelfs de volledige tekst ervan hebben gearchiveerd. Een repliek van die aard op een eventueel wenskaartje van kandidaat Vincent Van Quickenborne kunnen we ons onmogelijk inbeelden.
Volg maar even wat Mina denkt over het driejarig bestaan van Ruth als waarnemend burgemeester:
“Waar is Ruth? De krachtige stem die Kortrijk leidde, nu verstillend in de schaduw van de verandering. Ruth, de architect van de vooruitgang. Haar nalatenschap is als de echo van de beste tijden, een herinnering aan een leider die geliefd was. Waar is Ruth nu? In de harten van hen die haar visie koesteren en hopen dat haar erfenis blijft schitteren, zelfs in een nieuwe dageraad.”

Hier klinkt dus de WARE “vox populi”, weliswaar hooggestemd maar naar onze mening POLITIEK GEZIEN DAN niet helemaal juist.
Ruth Vandenberge was waarnemend burgemeester vanaf de gemeenteraad van oktober 2020 tot die van november 2023. We herinneren haar functioneren enkel nog als dat van een attente, overal aanwezige, wakende burgermoeder die de Kortrijkzanen aanzag als haar kindjes. Met alle kenmerken die ze zichzelf toedicht: toegankelijk, empathisch, luisterbereid. (En zoals Peter Lanssens van HLN ook nog waagt te vermelden: als een ‘aangename verschijning’.)
Nu verspreidt Ruth sinds vorige week opnieuw een leuk kaartje, met de veel zeggende kop: “En dan nu Kortrijk”.
Van mogelijke beleidsplannen is weerom geen sprake. De AANPAK ervan is daarentegen wel duidelijk: zij gelooft in een “politiek van vriendelijkheid”. Een combinatie van hartelijkheid, daadkracht en (warempel) ook nog visie. Leidraad hierbij zijn – in pure marketingtaal uitgedrukt: “de vier D’s“: we gaan Dienen, Deugen, Durven en Doen.
Bij de ‘D’ van Deugen belooft zij kordaat op te treden tegen onrespectvol en asociaal gedrag. En bij de ‘D’ van Doen wil zij niet teveel – zeker geen hemel – beloven (dachten we al, N.V.D.R.) maar doen wat ze zegt. “Niet teveel theater maar presteren en realiseren.”
Ja, het is zoals Ruthie zegt: “een stad mogen besturen is een voorrecht maar niet altijd eenvoudig.”

(Wordt vervolgd; “En nu dan Quickie.”)