We kennen het verschijnsel uit de gemeenteraad (en elders) al lang maar hadden er geen woord of uitdrukking voor. (“De vis verdrinken” is toch nog iets anders.)
“The spread” is een debatmethode waarbij de debater de snelheid en het volume van zijn spreken steeds meer opdrijft, terwijl hij ondertussen een trommelvuur van argumenten en feiten loslaat op zijn (verbouwereerde) tegenstander, rond en zelfs ver naast het gespreksonderwerp.
Hij smeert zich uit over het onderwerp, en dat zijn argumenten vergezocht zijn of ridicuul, het doet er allemaal niet toe. Het gaat vooral om de snelheid. Want elk (zogenaamd) argument dat zijn overdonderde tegenstander aldus onbesproken laat, telt dan als een punt in het voordeel van “de spreader”.
Erger nog. Als de tegenstander dan toch een feitelijk onjuiste of glasheldere leugen ontmaskert, wordt die door de spreader gecounterd met alweer een ander ‘feit’ – net zo lang tot iedereen het gevoel krijgt dat die ene kernachtige, zakelijke waarheid van de tegenstander überhaupt niet bestaat!
Een spreader wint het debat.

Burgemeester Vincent Van Quickenborne was (is) een echte meester-spreader.
Bij elke kritische vraag of interpellatie (zeker als die kwam van het Vlaams Belang) paste hij die methode toe, vergezeld van de nodige pathetische gebaren en – alleszins als de tegenstander onmiskenbaar gelijk had – zelfs met een toneelmatige woedeuitbarsting. Hij maakte zich dan kwaad hoor.

We kenden de term “spread” dus niet.
Ander soort debat nu.
Bij een doorgaans lange repliek van bijvoorbeeld schepen Philippe De Coene verwijten we hem soms dat hij “de vis aan het verdrinken is”. Maar dat is zeker geen “spread”. Hij blijft namelijk altijd wel bij het onderwerp, Alleen vindt hij het nodig om naar aanleiding van een detailvraag geheel het dossier in het lang en het breed uiteen te zetten om aldus zijn kennis ten toon te spreiden. De tegenstander moet niet “overwonnen” worden, maar terecht gewezen. Hij heeft het namelijk ietwat verkeerd voor. (Een valstrik is wel één element uit de overvloed aan informatie “vergeten”). Wie de vis verdrinkt wil eigenlijk “epateren” zodat de tegenstander als de toehoorders op de duur zelfs de vraag of kritiek uit het oog verliest….
Een spreader daarentegen overbluft en vernedert eigenlijk de tegenstander. Groot verschil !

N.B.
De term gevonden in een artikel in het weekblad “De Groene Amsterdammer”.
Is gebruikt door de Amerikaanse schrijver Ben Lerner die in zijn autobiografische roman “The Topeka School” vertelt hoe hij in de debatclub van zijn high school kampioen werd in “geïmproviseerd spreken” met een methode die hij “the spread” noemde.

P.S.
Onze nieuwe burgemeester Ruthie gebruikt géén van beide methodes. Zij laat gewoon het woord aan anderen (schepenen of korpschef) over. Eigen inbreng ontbreekt. En als zij iemand het zwijgen wil opleggen laat zij die taak over aan de voorzitter van de gemeenteraad. De vraag wordt dan onontvankelijk verklaard. Of niet passend in de agenda. Of om nog iets anders van de kaart geveegd. Ach ja…