Gisteren heeft de OCMW-raad beslist dat het moet mogelijk zijn om een financiële tegemoetkoming te verstrekken aan gezinnen met een beperkt inkomen die even wensen op vakantie te gaan. Daar zijn een aantal stringente voorwaarden aan verbonden.
Hierna de belangrijkste:
– het gezin leeft al meer dan drie jaar met een beperkt inkomen (men heeft het dan over een inkomen beneden het leefloon plus tien procent);
– het gezin heeft al zijn uitgaven met hogere prioriteit (bijv. huur, nutsvoorzieningen) netjes betaald of is opgenomen in een schuldenregeling;
– de vakantie wordt geboekt via “het Steunpunt Vakantieparticipatie”.
Belangrijk is nog dat een gezin slechts éénmaal “in het leven” zo’n tussenkomst kan krijgen. Eenmaal in het leven…
Aan die beslissing van de OCMW-raad zijn al bijzonder geanimeerde discussies voorafgegaan, zowel binnen het Bijzonder Comité van de Sociale Dienst (BCSD) als bij de maatschappelijke werkers. Links tegen rechts. “Wat? Die profiteurs geld geven om naar zee te gaan?”. “Wat? Ik moet toch ook mijn vakantie betalen?”
De zaak kwam aan het rollen toen het BSCD in juni aan een nieuw samengesteld gezin een premie gaf van 148 euro voor een driedaagse vakantie aan zee. Dat zorgde voor een precedent. Een week later kwamen alreeds twee nieuwe aanvragen binnen. Voor een week en een midweek aan zee. Voor een van die aanvragen werd dan plots beslist om een tussenkomst te verlenen voor het volledige bedrag van de kosten, maar dan wel als lening. Voor de andere betaalde het OCMW 80 procent van de kosten.
Een warrige situatie. Er was geen door de OCMW-raad goedgekeurde richtlijn om aan vast te houden, en niemand wist goed hoe vakantietoelagen passen in bestaande fondsen en decreten.
Participatiefonds
Bij een aantal mensen van het OCMW heerste nog een misverstand. Men dacht dat de subsidie gerust kon aangewend worden via het Participatiefonds. Dat federale fonds waarover het OCMW al zeven jaar beschikt dient ter bevordering van de maatschappelijke integratie van OCMW-cliënten. Men kan die “cliënten” bijvoorbeeld enigszins financieren voor deelname aan sociale, sportieve of culturele manifestaties. Concreet nog voor deelname aan een jeugdkamp, een taalkamp, een sportkamp of een vakantiekamp, een groepsreis (georganiseerd door een sociale organisatie). Maar volgens een handleiding van de overheidsdienst Maatschappelijke Integratie kan het participatiefonds niet dienen voor toeristische reizen, noch voor de individuele huur van vakantiewoningen.
Participatiedecreet
Dit Vlaamse decreet beoogt ook om zoveel mogelijk burgers te laten deelnemen aan sport, cultuur en jeugdwerk in Vlaanderen. Rechthebbenden zijn bijvoorbeeld personen die kunnen rekenen op een verhoogde tegemoetkoming in de ziekteverzekering of van het omnio-statuut genieten.
Steunpunt Vakantieparticipatie
Dat is een uitvinding van de dienst Toerisme Vlaanderen. Die dienst heeft een vakantieaanbod uitgewerkt voor mensen met een laag inkomen. Dat wil zeggen: mensen die onder de Europese armoedegrens vallen. Of personen die te kampen hebben met ziektekosten of een schuldenlast. Zij kunnen in bepaalde oorden (bijvoorbeeld camping Kompas in Nieuwpoort en Westende, hotel Belvedere op de Kemmelberg) genieten van “sociale tarieven”.
Tip voor onze vele kansarme lezers. U kunt u als rechthebbende rechtstreeks inschrijven bij dat steunpunt op Tinternet! Gewoon formulier invullen en e-mailen. Als u tenminste als kansarme in het bezit bent van een PC. Denk dus vooral niet dat u hierbij moet passeren in het Sociaal Huis van het OCMW.
Menswaardig bestaan
Het Steunpunt Vakantieparticipatie is van mening dat vakantie een basisrecht is.
Een discussienota van ons Kortrijks OCMW laat het antwoord deze vraag niet helemaal in het midden. “Op vakantie gaan is goed ingeburgerd, maar nog geen algemeen goed.”
Ja, de OCMW-wet zegt dat elke persoon recht heeft op maatschappelijke dienstverlening. Dat eenieder in de mogelijkheid dient gesteld om een leven te leiden dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid. Financiële tussenkomsten in een vakantie dienen ook aan het ultieme criterium “menselijke waardigheid” getoetst te worden. “Het is geen eenvoudig criterium. Het kan eng en ruim geïnterpreteerd worden.”
Nochtans komt het OCMW tot de volgende conclusie die we hier letterlijk overnemen.
“Op vakantie gaan lijkt geen noodzakelijke vereiste om een leven te kunnen leiden dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid. Een noemenswaardig percentage van de bevolking gaat niet op vakantie. Anderzijds is op vakantie gaan goed ingeburgerd. Een beleid dat maatschappelijke participatie vooropstelt, moet vragen om tussenkomsten voor vakanties ernstig nemen. Maar een emancipatorisch beleid kan contraproductief werken als het de financiële stimulans voor activering ondermijnt.”
En nu?
Vandaar dat het OCMW vragen om tussenkomsten in particuliere vakanties selectief en onder voorwaarden zal behandelen.
Eén van die voorwaarden – hier nog niet aangehaald – luidt zo: “het gezin kan het inkomen niet door eigen inspanningen verhogen”.
Gaat dit dan om gezinnen die waarlijk “ten dode” zijn opgeschreven? Waar men alle hoop op een betere toekomst heeft verloren?
Ach, stuur die kinderen dan toch op vakantie ! En niet slechts één keer in hun leven. Alstublieft zeg !