Zo heb ik Pierre Lano (klemtoon eerste lettergreep) nooit aangesproken, maar dat kon hij velen.
Ik zei gewoon “Pierre, kan ik nu beschikken?” als we weer eens tot een gat in de nacht aan een tekst hadden gewerkt. Tot elf maal toe kon hij een kopij herwerken, en dan terugkomen op de oorspronkelijke versie. ’s Anderendaags bleek dan dat hij stiekem nog wat had gewijzigd aan de definitieve versie. Printer liep warm.
Ik was een tiental jaren zijn politiek secretaris op zijn politiek hoofdkwartier ’t Schuurke in Harelbeke-Stasegem en heb hem dag en nacht – ook op zaterdag en zondag – meegemaakt als federaal volksvertegenwoordiger en raadslid in Harelbeke en later in Kortrijk. “Meegemaakt” is hier wellicht de juiste term om te omschrijven hoe het is om (politiek) medewerker te zijn van zo’n mens.
Dat ultra-korte sollicitatie-gesprek in 1996 met hem vergeet ik nooit. Eén richtlijn gaf hij me mee: “Ik zeg de dingen geen twee keer.” Achteraf bekeken was dit geen sollicitatie, want hij had al lang een beslissing genomen. Het gesprek deinde dus nog een hele tijd uit, waarbij ik uitvoerig uitleg kreeg over hoe men een witte wijn serveert.

Pierre was op ALLE gebied een – laat ons zeggen – ‘ongebruikelijk’ iemand. Als politicus benoemde hij zichzelf tot een trouwe soldaat maar wees gerust dat hij niet in het gareel liep van de VLD-top. Alstublieft zeg, Verhofstadt (het konijn) kon hij niet uitstaan.
Vandaar ook dat hij het niet tot staatssecretaris heeft gebracht. Pierre kon over een of ander dossier op de meest onverwachte momenten met volstrekt alternatieve invalshoeken voor de dag of de nacht komen. Een soort buitenwereld beschouwde mij als zijn linkerarm. En als wij het dan weer een beetje of zwaar oneens waren, dan kon hij zonder het uitdrukkelijk te zeggen (want zo was hij wel!) zijn standpunt nog wat bijdraaien ook. Soort tolerantie. Coulant zijn.

Achter zijn nogal onbeholpen/onbehouwen openingszinnen stak een uiterst gevoelige en onvoorstelbaar gulle ziel.
Hij heeft mij altijd gezegd dat hij het vanaf dit jaar wat rustiger zou gaan doen. (Pierre werd 65 op 23 augustus.)
Was hij in 2000 niet gaan kandideren bij de gemeenteraadsverkiezingen in Kortrijk, dan was hij nu opnieuw burgemeester en burgervader in Harelbeke. Punt en geen andere lijn (regel).

P.S.
– Die telefoons van hem. “EN??… WAAR ZIT JE???
– Of dat briefje: “Mij hierover spreken.”
– Ga nu maar allemaal zaterdag ter kerke, totetrekkers.