We zijn nog altijd aan het tellen…
Uitslag kan nog lang op zich wachten.
Maar kennis van bepaalde data is nu eenmaal nodig, in afwachting van de meeting tegen de erkenning van een moskeevereniging die het Vlaams Belang op 30 maart organiseert in het V’tex-gebouw.

Het is overigens niet zo vanzelfsprekend om te definiëren wat de termen islam en moslims inhouden. De term ‘islam’ wordt meestal aangezien als godsdienst, terwijl de Islam (met hoofdletter) kan wijzen op een beschaving, een alles omvattende (totalitaire?) levensbeschouwing en bijgaand rechtssysteem.
In deze laatste betekenis van het woord Islam maakt bijvoorbeeld de Moslimexecutieve gewag van zo’n 400.000 mensen in België wiens erfgoed bepaald is door wat we maar gaan noemen islamitisch denken. Het gaat dan om personen met de nationaliteit van land van herkomst, genaturaliseerden, vluchtelingen uit islamitische landen, bekeerlingen, Belgische kinderen uit islamitische families.

Hoeveel moslims er precies zijn is dus geen gemakkelijke vraag, want bij volkstellingen informeert men ook al niet meer naar onze religieuze achtergrond. Daarnaast bestaat er bij de islam niet zoiets als een doopregister bij het toetredingsritueel. Het uitspreken van de geloofsbelijdenis (eventjes tellen hoeveel goden en profeten er zijn) verbonden aan de juiste levenswijze volstaat.

Dan maar het aantal praktiserende gelovigen tellen? Volgens een Humo-enquête (2007) bij personen van Noord-Afrikaanse en Turkse origine zetten 60 procent van de ondervraagden zelden of nooit een voet in de moskee, terwijl ze zich toch min of meer selectief houden aan bepaalde leefregels.

Schattingen van het aantal moslims in België lopen ver uit elkaar. Op internet variëren de cijfers van 350.000 (in 2004) tot 628.751 (in 2005). Het laatste cijfer komt van een socioloog (Jan Hertogen) die een wiskundige methodologie hanteert. Te lang om uit te leggen nu, maar het berekeningsprincipe is als volgt. We gaan na hoeveel procent moslims gekend zijn in het land van oorsprong van migranten, hun ouders of voorouders en passen dit procent dan toe op het in België wonend aantal inwoners van vreemde afkomst volgens hun land van oorsprong.
Per gemeente rekent de socioloog voor de Maghreb-landen en Turkijje bijvoorbeeld met een percentage van 98 procent.

In Kortrijk heeft men geprobeerd om een gelijkaardige methode toe te passen.
Maar het is bij heel grof giswerk gebleven.

(Wordt vervolgd. Bismi’llah 2bis.)