(Met update.)

Als Allah het wil (en waarom zou Hij – de Genadigde en Barmhartige – dat nu een keer plots niet willen?) landt onze 29- of 30- koppige delegatie van streekmandatarissen en de partners morgen 3 november geëxalteerd (overstuur, in alle staten) op ons kosten vanuit Casa heelhuids op het vliegveld van Ad Dakhla, dat is in het uiterste zuiden van de Westelijke Sahara, bijna aan de grens van Mauretanië.

Ziehier nog wat ultieme informatieve gegevens voor onze verkozen vertegenwoordigers-routards over bestemming Dakhla, de landtong, het volk en de leiders.

Landing

De nadering van de vlieghaven aldaar is door de bank genomen bijna altijd spectaculair. NU EN DAN WERKT DAAR GEEN INSTRUMENT.
(Vlieghaven is ooit aangelegd door Spaanse fascist koning Franco, om daar zijn politieke tegenstanders in een concentratiekamp te herbergen. Vandaar dat we daar nu nog kunnen naartoe vliegen.)

Luchtverkeersleiders geraken er niet aan uit, zeker als er daar een stel Flamenco de Belgica aankomen.
Ofwel is er net een plotse dust devil opgestoken zodat de piloot geen steek voor zijn ogen ziet en de passagiersruimte vanwege de airco niet meer stofvrij kan genoemd worden. Zelfs bij oneindige visibility vliegen de theekopjes rondom je oren, vanwege onbewolkte air turbulence. Het maanlandschap (onderaan het vliegtuig) is indrukwekkend desolaat. Verrassend en verwarrend voor mandatarissen uit Zuid-West-Vlaanderen is dat men zowel aan bak- als stuurboord tegelijk zee (kust) ziet. Dat komt gewoon omdat Dakhla op een lang en heel smal schiereiland ligt. Als het vliegtuig een U- landingscircuit maakt boven de Atlantische Oceaan kunnen passagiers met professionele telelens foto’s maken van de drijvende drenkelingen-emigranten (of lijken) uit Zwart-Afrika die de Canarische Eilanden net niet hebben gehaald. Om vandaar in de buurt van de Veemarkt te Kortrijk te geraken. Dat maakt triestig.
Snoepreis helemaal verknald.

En net voor de landing kan men in het verlengde van de runway nog zoeken naar sporen van vliegtuigwrakken.
Absoluut verboden is het om vanuit de lucht de 74 kazernes die garnizoenstad Dakhla telt te fotograferen.
Vlak voor touch down op de runway 03, op een hoogte van 500 feet, kunnen onze gedelegeerde mandatarissen nog in detail het hotel observeren waar men zal logeren. Even nauwelijks een halve kilometer naar rechts kijken; het ligt bijna in het verlengde van de landingsbaan. Het rustige Hotel Sahara Regency, vier sterren, te herkennen aan het zwembad. (Vijfhonderd meter verderop merkt een geoefend waarnemer nog de helwitte “kathedraal” waar onze katholieke delegatie een dankmis zal opdragen ter ere van de donateurs van de studiereis.)

Een harde zgn. kolonelslanding is van militaire piloten bij Royal Air Maroc niet uitgesloten.
In Dakhla waait het altijd. Voor morgen verwacht men een cross wind van 22 km/h.
Waarom waait het daar altijd, op die lagune?

Omdat daar in de zandbak sinds enige jaren van heinde en verre windsurfers naartoe komen.
Onder impuls van voormalig wereldkampioen kitesurfer Rachid Roussafi. Wil met medewerking van alle rijke stinkers en PAARDEPIETEN van bij ons aan de Leie in Dakhla een Hawaïaans paradijs maken voor allochtone macho’s en hun topless babes. Project is genaamd “Dakhla Attitude”. Luxe camp. Plaatselijke Sharami vissers kijken er al naar uit. Investeren in verrekijkers. Koning vrouwezot gaat akkoord.

Nu nog renbaan voor kamelen in Kuurne. Wacht maar. Komt er.
Arabische paarden zijn helemaal out.

De ontvangst

Die wordt allerhartelijks.
(Zuiderlingen zijn in om het even welk land hartelijker dan hun noordelijke medebewoners. Let daar maar eens op.)
“Labes?”
“Labes!”
Burgemeester van Wevelgem denkt dat hij in Villa Cisneros (van Rio de Oro) is en houdt het bij Spaans.
Marie-Claire Vandenbulcke, onze Kortrijkse schepen van administratieve vereenvoudiging, krijgt als eerste alle mogelijke functionele stempels op armen en benen en hoeft geen enkel zesvoudig formulier in te vullen. ZIZ noch gazous betalen bakchish. De eerste indruk is overweldigend. Er is niets te zien. Nijdige woestijnvliegjes steken alom. Geen functionaris die vraagt om plastic zakken. (Dat is een codewoord.)

De begroeting van de wali met de burgemeesters van Kuurne en Lendelede is bijna als homofiel te beschrijven. Ze kennen mekaar van vorige zomer.
Soldaten alom. Procureur Frits Verhaeghe schrikt zich een hoedje en belt naar onze korpschef van VLAS om bijstand.
Suivez le guide.
Younés Hasnaoui Amri heeft de nodige tanks besteld om de delegatie naar zijn viersterren staatshotel 500 meter verderop te brengen.
Plots blijkt dat er niemand Hassaniay of Berbers spreekt. De taal van het land, van de sahrawi’s.
President van de Saharaanse Republiek, Mohammed Abdelaziz schittert door afwezigheid. Mocht niet komen.

Alle taallessen die de delegatie kreeg ter voorbereiding van de studiereis blijken overbodig.
Wali (én gouverneur) Mohamed Salah Tamek van de regio Oued Ebdahab-Lagouira is een soort prof in de Engelse taal geweest. Gauchist !
De baas van het hotel heeft Ierse moeder.

Morgen bellen naar de wali, om te zien hoe het allemaal is afgelopen. Tel. 028896011/27/39.

Het verblijf
(…)
Op 6 november: groot feest in Dakhla.
Familieleden (kindjes thuis) van onze delegatie kunnen die nacht bellen om te zien of vader of moeder nog in café Samarkand rondhangt.
Daar is altijd bier te krijgen ! En nog veel meer.

(Wordt vervolgd.)

Update.
Onze Kortrijkse burgemeester is niet mee naar de woestijn.
Motivering onbekend.
Stefaan De Clerck is nu wel met gezelschap naar Venetië, op kosten van het stadsontwikkelingsbedrijf SOK?
Met wie? Waarom? Waarvoor?
Waarom weet er dit niemand?
Waarom staat dit niet in de papieren perse?