De expeditie van een resem notabelen uit onze Leiestreek naar Dakhla (15°56’ W en 23°42’ O) is al dagen terug in de heimat, alle deelnemers steeds worstelend met de “toerista”. (Zie vorige stukken.) Nog altijd geen verslagen van de onderneming in de plaatselijke pers, terwijl het hier gaat om de meest uitgebreide politieke streekdelegatie die zich ooit concreet en metterdaad aan ontwikkelingssamenwerking heeft gewaagd. Maar dat komt omdat de pers lijdt aan plaatsvervangende schaamte over deze verbloemde snoepreis.

Er bereiken ons vanuit de diepe woestijn berichten over pittige incidenten.
We geven ze weer voor wat ze waard zijn. Over de betrouwbaarheid en subjectiviteit kan de lezer oordelen, wetende dat de verhalen komen van undercoveragenten van het Frente Polisario én anderzijds van collaborateurs van de Marokkaanse bezetter van de Westelijke Sahara.

De door de Kuurnse burgemeester en de wali (soort ‘graaf’ van de regio Oued ed Dahab-Lagouira) bedachte workshops zijn niet helemaal resultaatgericht verlopen. Er was nogal wat absenteïsme vanwege het feit dat er continu driedaagse bruiloften plaatsgrepen. Op de eerste bruiloft al vroeg de Kortrijkse schepen van bevolking Marie-Claire Vandenbulcke aan de vader van de bruid naar het juiste bedrag waarmee het 15-jarige meisje werd uitgehuwelijkt. En onder welke juiste tafel dat dit gebeurde. Consternatie bij alle ooms en tantes. De werkvergadering over het verschil tussen schijnhuwelijken, gearrangeerde huwelijken, gedwongen huwelijken, mariages de raison en huwelijken “van moeten” werd naar een latere dag verschoven.

Het grootse nationale feest van 6 november werd ook ontsierd door ongepaste vraagstellingen van onze nog niet ingeburgerde expeditieleden. Op die dag viert men in Dakhla de verjaardag en aankomst van de overblijvenden van zgn. Groene Mars. Een SP.A-deelnemer had het in zijn gebrekkig Spaans over de “invasion verte”. Pronto werd hij voor nadere toelichting afgevoerd naar een meer afgelegen kazerne. Onze in de buurt zijnde Kortrijkse procureur kon op een gelukkige wijze tussenkomen met de belofte dat de delegatie zich voortaan niet meer zou begeven in gewaagde disputen en meer ingetogen en beleefd (klakkeloos, in het Vlaams) zou luisteren naar de geautoriseerde uiteenzettingen van de wali en andere hoogwaardigheidsbekleders van Dakhla.
Niemand zou nog per vergissing (mast moet aan de rechterzijde!) zwaaien met de vlag van de Saharaanse Republiek.

Ook werd toen overeengekomen dat onze delegatie zich zou houden aan het plaatselijke tijdsbesef. Dat men niet meer in dagen zou denken, maar in termen van licht. “Licht” is in de woestijn gelijk aan opstaan, en “donker” betekent gaan slapen. Meteen sloot de bar van hotel Sahara Regency vanaf die donderdag om 18u20 zijn deuren. Onze deelnemers aan de expeditie werden door deze maatregel overgeleverd aan rituele theevisites bij de inboorlingen. Die liepen allemaal faliekant af. Zoals gebruikelijk proefde de gastheer als eerste het suikergehalte van de thee om meteen daarna de slok terug in de theepot te spuwen. Visites voortijdig afgebroken.

Een ongelukkig voorval deed zich voor toen schepen Marie-Claire Vandenbulcke haar eigen thee in een pas aangekochte theepot (drievoudige van de prijs en duurder dan in Kortrijk) had meegebracht naar een werkvergadering over administratieve vereenvoudiging (een uniek loket voor alle stempels en carbonpapier voor de in te vullen formulieren). Bleek alras dat het ging om witte wijn. De kamelen van het hotel hadden het geroken en gingen er briesend in gestrekte draf vandoor.

De wali is nogal voorstander van meer autonomie voor de Westelijke Sahara en voor hemzelf. De Lendeleedse burgemeester was dit tijdens het voorafgaande studiebezoek niet ontgaan en bracht een referaat over het verschil tussen federalisme, confederalisme, separatisme, deconcentratie en decentralisatie. En autonomie. Ook de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kwam op algemene aanvraag even onverwijld ter sprake. Alle aanwezige Sahrawi-collaborateurs hadden het duidelijk begrepen (wat wijst op een verkeerde uitleg) en zagen in dat hun vrijheidsstrijd ten dode was opgeschreven. Met instemmend geknik van de militaire commandant van Dakhla verklaarden zij openlijk dat zelfs een referendum (niet te verwarren met volksraadpleging) over het zelfbeschikkingsrecht zelf bij de oorspronkelijke bewoners van de Westelijke Sahara zinloos was. Heel die onafhankelijkheidsstrijd is met een bilateraal algemeen goedgekeurd perscommuniqué bestempeld als een “conflit artificiel creé par les ennemis de l’intégrité territoriale”. We zijn hier namelijk aan de Leie en in heel Europa verkeerd voorgelicht.
(De flamingantische leden van de delegatie hielden een strategische plaspauze.)

Enkele werkgroepen bogen zich nog over de vraag hoe bestuurlijke instanties van onze Leiestreek konden bijdragen aan meer veiligheid, economische en culturele ontwikkeling in de mulle Westelijke zandbak.
Hierna enkele van de meer uitgesproken resoluties waartoe onze mandatarissen zich hebben verbonden.
Hulpgoederen van alhier (ondermeer lijnzaadolie en kunstgras) zullen vanuit Kuurne per ezelstoet via de vluchtelingenkampen van Tirfoud naar Dakhla worden gebracht. De NGO’s worden hierbij niet meer betrokken want die leveren toch maar goederen aan Polisario-strijders die daarmee wapens kopen bij de Kongolese soldaten in Mauritanië.
De intercommunale Leiedal zal exclusief een studie opmaken voor de aanleg van een plezierhaven aan zowel de west- en oostkant van het schiereiland.
(Surfers en strandlovers van eigen bodem krijgen wel premies.)

Qua upgrading van het culturele leven worden de deelnemers-muzikanten aan het komende Dakhla-festival uitgenodigd als residenten op Buda-kunsteneiland.
Naar analogie van de uit de Spaanse tijd stammende katholieke kathedraal in Dakhla komt er een grote moskee aan de boorden van de Leie, in de villawijk tussen Kortrijk en Kuurne. Ten zuiden van de buurt van Sint-Pius.
Het Stadsontwikkelingsbedrijf Kortrijk en de sociale huisvestingsmaatschappijen van de streek bouwen perfabwoningen die gratis worden geschonken aan de Sahrawi’s die zich via een inburgeringscursus wensen te bekeren tot Marokkaans staatsburger.
Leiedal zal een crematorium bouwen voor de door de wind afgedreven dode drenkelingen aan het strand van Dakhla die op weg waren naar fort Europa.

De verbannen president van de Saharaanse Democratische Republiek (Abdelaziz) wordt in gezelschap van de Marokkaanse wali (Salah Tamek) uitgenodigd voor een tegenbezoek.

Beslama !