Laat ons die lokale journalisten van “Het Nieuwsblad” (Freddy Vermoere) en van “Het Laatste Nieuws” (Peter Lanssens) voortaan maar gewoon persjongetjes noemen. Of iets anders, iets wat we nog niet kennen in de media. Hun optreden als “verslaggevers” in de Kortrijkse gemeenteraad begint waarlijk grote vraagtekens op te roepen. Vragen naar hun mate van professionaliteit en deontologisch bewustzijn. Zelfs vragen over hun ruimere bekwaamheid en arbeidsethos.

Gisteren dus.
Gemeenteraad in Kortrijk, één van de centrumsteden. Samen met die zitting van december de “zwaarste zitting” van het jaar.

Raadslid Marc Lemaitre (SP.a) start om 20u45′ zijn betoog over de stadsjaarrekening 2010 en de eerste budgetwijziging van dit jaar. Dat is het sein voor beide scribenten van voornoemde gazetten om ostentatief te verdwijnen naar de koffietafel naast de raadzaal. Een statement.
Zij dagen pas terug op als heel de discussie tussen de oppositie en de schepen van Financiën is afgelopen.
Het is niet de eerste maal dat onze jongens van de printmedia dit soort klunzig en ronduit grof gedrag vertonen. Mei vorig jaar zijn ze bij dezelfde gelegenheid ook weggelopen. En sterker nog: bij het begrotingsdebat 2011 (in december vorig jaar) kwamen de reporters zelfs niet opdagen. Nog een statement.

Dat is niet meer ernstig. Kortrijk is een centrumstad.
Het betekent dus dat Kortrijkzanen die kranten lezen verstoken blijven van enige informatie en duiding over onze stadsfinancies. Onwetend worden gehouden. (Over mogelijke commentaar zullen we maar zwijgen.) Terwijl we na afsluiting van de rekeningen van 2010 een overschot hebben van 11 miljoen. En voor 40 miljoen beleggingen hebben uitstaan. Enzovoort.
Krantenlezers vernemen de stem van de oppositie niet. De zgn. Progressieve Fractie. Dit soort van non- en daardoor des-informatie is nergens meer mee goed te praten of mee weg te lachen.

Onze persjongens plegen schuldig verzuim.
Wij verstaan niet dat de regio-chefs van die kranten dit blijven toelaten.
Destijds probeerde Philippe Moerman (chef van HLN) het verzuim goed te praten door te zeggen dat zijn persjongens gebukt gaan onder het vele werk. Chef! Ze zitten in het “koffiekot”, of op café! En Tom Christiaens (chef van HN) verschoonde zijn medewerker met de mededeling dat men er toch “iets” over schrijft. Ja! De versie van de schepen van Financiën. Niet van de oppositie..
De werkelijkheid is dat de regionale persmuskieten zich enkel nog willen en mentaal kunnen bezig houden met trivialiteiten (er is een knuffelbeertje verloren geraakt!) en niet geheel instrumenteel bekwaam zijn om een wat moeilijker materie (met cijfers) bevattelijk en boeiend te maken.
Peter Lanssens (HLN) drukte het ooit eens zo uit: “Institutionele stukken komen er bij ons niet in, tenzij met hoge nieuwswaarde.”

ALS PERSJONGENS GEEN PAPIER FORMAAT A4’tje IN HANDEN KRIJGEN ZIJN ZE VERLOREN.
En zonder foto overigens ook geen nieuws.

Ja, beste lezer van deze elektronische krant.
Zo komt het dat u in de papieren perse van de dode bomen ook niets gaat lezen over de jaarverslagen van twee voor Kortrijk pertinent belangrijke intercommunales: Leiedal en WIV (vliegveld). Want onze persjongens waren bij de bespreking ervan ook weer richting koffiekan getrokken. Bijna één uur weggebleven.

P.S.
Kortrijkse raadsleden, schepenen, ambtenaren doen off-the-record ook hun beklag over de politieke berichtgeving in de pers. JA!
Maar niemand die dat luidop durft te zeggen, zeker niet in gezelschap van de betrokken persjongens. Persjongens weten het zelfs niet!
Integendeel, hypocriete politiekers benaderen de pers op een kruiperige, onderdanige, vleierige manier. Ze zouden vechten om met foto in de krant te komen. Met de naderende verkiezingen zal dat steeds erger worden. Bang van “de vierde macht”.
Alhoewel. Op lokaal vlak doet zich tegelijk een omgekeerd fenomeen voor. Ten opzichte van de meer machtige bewindslieden (een burgemeester, een bepaalde schepen, een minister) gedragen onze lokale persjongens zich uiterst nederig. Slaafs. Stylo in aanslag. Ge moet het voor uw ogen zien gebeuren om het te geloven. Een wel heel verklaarbare paradox.