HOE DIE RAADSLEDEN LEVEN
Zichzelf blameren betekent: zich te schande brengen, zichzelf belachelijk maken. In kwade roep brengen.
Bepaalde mandatarissen (en/of ambtenaren?) zijn in april (?) “eerder informeel” overeengekomen om enkel en alleen nog de documenten met betrekking tot de OCMW-jaarrekening toe te sturen aan de fractieleiders.
Kan men het nog gekker maken? Is men nu helemaal besodemieterd?
Die jaarrekening 2009 (balans: 118,9 miljoen, kosten: bijna 50 miljoen) en het jaarverslag OCMW stonden als punt op de agenda van de gemeenteraad van 10 mei laatstleden. Geen raadslid dat heeft geprotesteerd over het ontbreken van de stukken. Naar mening van kortrijkwatcher is het ze niet eens opgevallen dat er een en ander ontbrak in hun archief bij agendapunt 49.
Er is ook niemand – maar dan ook niemand – die hierbij het woord heeft genomen. (Vandaar dat u daarover ook niets leest in de pers.) De bespreking van een jaarrekening is nochtans het uitgelezen moment om de werking van een organisatie of instelling te evalueren. Ja.
Het feit dat raadsleden ten huize documenten worden onthouden, is al erg op zichzelf.
Maar veel erger is dat het er in de praktijk eigenlijk niets toe doet. Men leest die papieren toch niet, zeker als het om een paar dikke boeken gaat.
Uit plaatsvervangende schaamte (en omdat hij bijna zeker is van het antwoord) heeft onze onderzoeksjournalist Dieppe Throot niet systematisch nagegaan of – binnen de fracties dan – de voorzitters ervan even de OCMW-jaarrekening aan hun raadsleden hebben voorgelegd ter bespreking.
Hier is in het verleden al meermaals ter sprake gekomen hoe de macht van de gemeenteraad (“het hart van de democratie”) wordt uitgehold. Daarbij wezen we meestal op externe factoren: de belangrijkste beleidsdaden worden elders genomen. In intercommunales, autonome gemeentebedrijven, gemeentelijke vzw’s, de Conferentie van Burgemeesters, bijvoorbeeld.
Lang zullen we leven
Stilaan Рen m̩̩r en m̩̩r Рbekruipt ons een akelig gevoel.
Het gros van de raadsleden is met alles bezig, uitgenomen met de gemeentepolitiek. “We moeten toch nog leven,” zeggen ze dan, terwijl ze niets anders doen dan “leven”.
Per maand krijgen de raadsleden als presentiegelden zowat 360 euro. Een individuele bevraging met leugendetector erbij (!) zou kunnen duidelijkheid verschaffen. Het KW-buikgevoel en de participerende observatie van kortrijkwatcher zeggen dat er hier zéér weinig raadsleden zijn die bijvoorbeeld aan de voorbereiding van een gemeenteraad (thuis) drie gehele uren besteden. Indien zij dat wel doen, hebben ze 120 euro per uur (bruto) verdiend. De uren van de gemeenteraad tellen we natuurlijk niet mee, want de meesten doen daar toch maar ander persoonlijk werk, of zitten te slapen of te grappen, of te mailen en surfen.
Om zichzelf te troosten (ieder mens heeft nood aan zelfrespect) en om in de pers te komen, agenderen enkele raadsleden dan in de gauwte maar een schriftelijke vraag.
Er is nog leven naast de politiek. Ja.
De desinteresse (gebrek aan stielkennis, luiheid) van raadsleden uit zich nog in het feit dat de fracties (uitgezonderd de Progressieve Fractie) er niet in slagen om aan taakverdeling te doen. Portefeuilleverdeling zou maken dat er nog leven mogelijk is naast de politiek.
P.S.
Nog een groot affront dat raadsleden zich hierbij laten welgevallen.
OCMW-voorzitter Franceska Verhenne beloofde dat alle raadsleden ten laatste ergens in de eerste week van mei een beknopte versie van de jaarrekening zouden krijgen via het personeelsblad van het OCMW. Dat is nog niet gebeurd. Maar ook dit zal raadsleden zijn ontgaan.